Ο Πανελλήνιος Ιατρικός Σύλλογος για τις αιμοδοσίες της Χρυσής Αυγής

Ο Πανελλήνιος Ιατρικός Σύλλογος καταγγέλλει κάθε διάκριση και ρατσιστικό διαχωρισμό στην παροχή Υπηρεσιών Υγείας στους συνανθρώπους μας ανεξαρτήτως φυλής, χρώματος, θρησκεύματος ή εθνότητας.


Η προσπάθεια εκμετάλλευσης της εθελοντικής αιμοδοσίας και ειδικότερα η εκμετάλλευση και η χορήγηση αίματος του πολύτιμου αυτού ανθρώπινου στοιχείου για λόγους  προώθησ

ης πολιτικών και ρατσιστικών επιδιώξεων, όπως επιδιώκει η Χρυσή Αυγή, είναι απάνθρωπη και καταδικάζεται απερίφραστα.


Η Εθελοντική Αιμοδοσία, που οργανώνεται από φορείς της Πολιτείας οφείλει να περιλαμβάνει, κάθε συνάνθρωπο που διαμένει στη χώρα μας και έχει ανάγκη του βασικότερου ανθρώπινου αγαθού, όπως είναι το αίμα, χωρίς διακρίσεις.


Οι φιάλες αίματος που συλλέγονται κατά την διάρκεια εθελοντικής αιμοδοσίας χορηγούνται με αποκλειστικά ιατρικά κριτήρια, σε όσους έχουν ανάγκη μετάγγισης αίματος.


Οι ιατροί οφείλουν στα πλαίσια του ιατρικού λειτουργήματός τους να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σε κάθε πάσχοντα συνάνθρωπό μας.

 Όποιος ιατρός συμμετέχει σε εκδηλώσεις διακρίσεων, παραβιάζει βάναυσα τον όρκο του και τον Κώδικα Ιατρικής Δεοντολογίας και είναι υπόλογος έναντι του Νόμου και της Κοινωνίας.


Το Εθνικό Κέντρο Αιμοδοσίας και το Υπουργείο Υγείας οφείλουν, με τις παρεμβάσεις τους, να προστατεύσουν την ιερή πράξη της αιμοδοσίας.

ΣΤΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΜΑΣΤΕ ΜΕ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

Την Τετάρτη, 17/4, περίπου 200 μετανάστες εργάτες γης στα φραουλοχώραφα της Μανωλάδας Ηλείας, απλήρωτοι για μήνες, διεκδίκησαν την καταβολή των δεδουλευμένων τους. Αντί για τους μισθούς τους, αυτό που εισέπραξαν από τα αφεντικά τους ήταν εν ψυχρώ πυροβολισμοί, με αποτέλεσμα πάνω από 20 απ’ αυτούς να νοσηλεύονται με σοβαρά τραύματα.  Ενώ  αυτό παρουσιάζεται ως μεμονωμένο περιστατικό απ’την πλειοψηφία των ΜΜΕ, η εργοδοτική τρομοκρατία και η ρατσιστική βία είναι κανόνας, τόσο στη Μανωλάδα όσο και σε άλλες περιοχές. Τα περιστατικά βασανισμών, βίας και ρατσιστικών επιθέσεων εναντίον μεταναστών εργατών που δημοσιεύονται κατά καιρούς, προκαλώντας «έκπληξη»,  είναι μόνο ένα κομμάτι των όσων συμβαίνουν, καθώς η εκμετάλλευση και η τρομοκρατία αποτελούν καθημερινότητα.  Παρόλη τη δημοσιοποίηση κάποιων περιστατικών, η ανοχή των τοπικών αρχών, η αδιαφορία της Κυβέρνησης και η απουσία ελέγχου στους φεουδάρχες της Πελοποννήσου συνεχίζονται.

Δε χρειάζεται, όμως, να πάμε μέχρι τη Μανωλάδα Ηλείας για να δούμε με τα μάτια μας τις εξοντωτικές συνθήκες διαβίωσης των μεταναστών εργατών γης. Αρκεί να θυμηθούμε την ιστορία των Σενεγαλέζων και Πακιστανών εργατών γης στο Καλπάκι Ιωαννίνων, οι οποίοι το 2010 διεκδίκησαν τα δεδουλευμένα τους μετά από μήνες βαριάς, απλήρωτης εργασίας και άθλιων συνθηκών διαβίωσης, με κίνδυνο της ίδιας τους της ζωής, κάνοντας απεργία πείνας.

Οι μετανάστες στην Ελλάδα φτάνουν στην πλειοψηφία τους αναζητώντας μια καλύτερη τύχη γι’ αυτούς και τις οικογένειές τους, μακριά από πολέμους, φτώχεια, αυταρχικά καθεστώτα. Στην ελληνική πραγματικότητα, εκτός του ότι αποτελούν το πιο σκληρά εκμεταλλευόμενο κομμάτι του κόσμου της εργασίας, αναγκάζονται να ζουν εγκλωβισμένοι σε ένα καθεστώς διαρκούς ομηρίας και «παρανομίας», εξ αιτίας των κυρίαρχων πολιτικών, εθνικών(πχ ιθαγένεια) και ευρωπαϊκών(πχ Συνθήκη Δουβλίνο ΙΙ).

Τα περιστατικά εργοδοτικής τρομοκρατίας εναντίον μεταναστών, οι ρατσιστικές επιθέσεις, η ασύδοτη δράση της Χρυσής Αυγής, συνθέτουν το παζλ ενός επικίνδυνου φαινομένου,  του εκφασισμού της ελληνικής κοινωνίας, το οποίο συνδέεται άρρηκτα με την πολιτική που ασκείται και ασκούνταν τα προηγούμενα χρόνια. Από τα πογκρόμ και το φράχτη του Έβρου, μέχρι τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τη στοχοποίηση κοινωνικών ομάδων (οροθετικές, άστεγοι, τοξικοεξαρτημένοι), οι κυβερνήσεις υιοθέτησαν και προωθούν μία ξεκάθαρα ακροδεξιά ατζέντα, στα πλαίσια μιας μόνιμης λειτουργίας «εκτάκτου ανάγκης» και αναζήτησης εσωτερικού εχθρού.

Για μας είναι ξεκάθαρο ότι στον πόλεμο που έχουν εξαπολύσει οι κυρίαρχοι απέναντι στα δικαιώματα του κόσμου της εργασίας, οι μετανάστες είναι θύματα και όχι θύτες. Συνεπώς, κάθε αγώνας για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των μεταναστών είναι υπόθεση όλων των εργαζομένων. Ως Αριστερή Ενότητα αντιμαχόμαστε τη νεοφιλελεύθερη ιδεολογία που γεννά ρατσισμό, σεξισμό, κοινωνικό κανιβαλισμό και εξατομίκευση και προτάσσουμε την αλληλεγγύη, τους κοινούς αγώνες ντόπιων και μεταναστών για αξιοπρέπεια και το συλλογικό δρόμο. 

Η σιωπή και η ανοχή απέναντι στη βαρβαρότητα είναι συνενοχή.

ΟΤΑΝ Η ΕΠΙΘΕΣΗ ΔΕ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΟΡΙΑ, Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΔΕ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΣΥΝΟΡΑ.

Αριστερή Ενότητα Ιατρικής Ιωαννίνων

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΦΟΙΤΗΤΙΚΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ 2013

ΨΗΦΙΣΑΝ..........488 (+26)

ΑΚΥΡΑ..............18 (+7)
ΛΕΥΚΑ..............13 (+8)

ΔΑΠ....................232 (+1)
ΠΚΣ....................97 (+17)
ΕΑΑΚ.................64 (+13)
ΑΡΕΝ.................41 (+11)
ΑΓ.ΚΙΝΗΣΕΙΣ...23 (-1)

Το πανεπιστήμιο των αναγκών μας ενάντια στο πανεπιστήμιο της ΔΑΠ

Το να συντάσσει κείμενο με δομημένο πολιτικό λόγο αποτελεί προφανώς πρωτοτυπία, μιας και η εν λόγω πολιτική δύναμη έχει συνηθίσει το φοιτητικό σώμα κατ’ αποκλειστικότητα σε πάρτυ. Παρά την πρωτοτυπία της όμως, η πολιτική πρόταση της ΔΑΠ γίνεται εύκολα αντιληπτό πως συνιστά ένα εύκολα συνοψίσιμο σε 5 σημεία όραμα για το ελληνικό πανεπιστήμιο. Πιο προσεκτικά οι πτυχές του οράματος αυτού:

Καταρχάς μπορούμε να ξεκινήσουμε από μία εισαγωγική παρατήρηση. Η πολιτική πρόταση της ΔΑΠ φαίνεται να εξισώνει τις αλλαγές που «ζητά η κοινωνία» με μία διαδικασία κυβερνητικών μεταρρυθμίσεων που απλώνονται σε όλη της την έκταση και άρα πρέπει να περάσουν και από το μέχρι τώρα «άβατο», το ελληνικό πανεπιστήμιο.

Η πρώτη πτυχή του οράματος είναι η αξιολόγηση. Χωρίς βέβαια να αναλύεται παραπάνω -άλλωστε τα οράματα θέλουν λίγα λόγια και πολύ φαντασία – η άμεση σύνδεση της με τη χρηματοδότηση διαμορφώνει το πλαίσιο λειτουργίας των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων: Λειτουργία με επίκεντρο μία σχέση ανταπόδοσης ανάμεσα στους πτυχιούχους και τη χρηματοδότηση, που φανερώνει και τη βαθιά ανορθολογικότητα της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης.Τα ιδρύματα που υστερούν σε υποδομές δε θα ενισχύονται, αλλά θα καταδικάζονται σε σταδιακό κλείσιμο (εξάλλου η φράση «πέρα των λειτουργικών αναγκών» δεν εγγυάται πολλά).

Πάντως το πολιτικό αυτό σχέδιο φαίνεται να είναι από αυτά που επιβάλλονται χωρίς καμία νομιμοποίηση, όπως εξάλλου και οι μεταρρυθμίσεις της κυβέρνησης. Περιέχει ως βασικό του στοιχείο τα συμβούλια διοίκησης, μία αυταρχική μορφή πανεπιστημιακής διοίκησης που αποκλείει τη μαζική παρέμβαση των φοιτητών. Την ίδια στιγμή πάντως η ΔΑΠ φαίνεται να τα αδικεί. Τα συμβούλια διοίκησης αποτελούνται κυρίως από ανθρώπους των αγορών, έτοιμους να επενδύσουν πάνω στη γνώση-εμπόρευμα. Η πραγματικότητα είναι ένα βήμα πιο κοντά στα ιδανικά δαπίτικα κέντρα κατάρτισης.

Το σχέδιο που επιβάλλεται όμως, πρέπει να έχει διαμορφώσει και τις κατάλληλες προϋποθέσεις να διαιωνίζεται και να αντέχει σε πιθανούς κλυδωνισμούς παρόμοιους με αυτούς που απειλούν και την τρικομματική κυβέρνηση. Στα ίδια πλαίσια που η Ν.Δ και οι σύμμαχοί της επιβάλλει τη στρατηγική της έντασης, οξύνει την καταστολή των κοινωνικών αγώνων που την αμφισβητούν, καλύπτει τη δράση της Χρυσής Αυγής και καλλιεργεί ένα κλίμα φόβου, αντίστοιχα και ο κομματικός της βραχίονας στις σχολές οραματίζεται ένα πανεπιστήμιο που δε θα είναι πια κοινωνικός χώρος.

Γι’ αυτό και η κατάργηση του ασύλου αποτελεί για τη μνημονιακή νεολαία «το πρώτο βήμα». Γιατί με τον τρόπο αυτό το πανεπιστήμιο χάνει εκείνο το θεσμό που νομιμοποιούσε όχι απλά την ελεύθερη σκέψη, αλλά και τον κοινωνικό αγώνα. Το θεσμό που προστατεύει τις φοιτητικές κινητοποιήσεις, τις εστίες αντίστασης και το θεσμό που αγκάλιασε την απεργία πείνας των 300 μεταναστών. Αξιοποίηση και κυριαρχία, κερδοφορία και επιβολή συνδυάζονται με τον καλύτερο τρόπο σε ένα σχέδιο για το πανεπιστήμιο, που ταυτόχρονα αποτελεί και τον οδικό χάρτη της τρικομματικής κυβέρνησης.
Μέσα στις σχολές όμως αυτή η στρατηγική, παρόλο που φαίνεται και μέσα από τις φοιτητικές εκλογές να ηγεμονεύει, συναντά αντιστάσεις, συγκρούεται καθημερινά και αμφισβητείται.Συγκρούεται με όσους/ες οραματίζονται ένα πανεπιστήμιο που συγκροτείται στη βάση του δημόσιου, ελεύθερου και δημοκρατικού κοινωνικού χώρου.
Ένας χώρος, χωρίς ταξικούς φραγμούς προσιτός σε όλους, στη βάση του οποίου θα διαμορφώνονται σχέσεις κατάλληλες για να οικοδομηθεί αντίσταση. Μέσα από δημοκρατικές γενικές συνελεύσεις, αυτοδιαχειριζόμενα εγχειρήματα, αντιφασιστικές πρωτοβουλίες και κινήσεις αλληλεγγύης που ξεπηδούν σε μία σειρά από σχολές διαμορφώνονται τα πρώτα ψήγματα ενός άλλου οράματος για το πανεπιστήμιο. Ίσως να μη συμπυκνώνεται σε «μεταρρυθμίσεις», να μη κωδικοποιείται σε πέντε κακογραμμένα σημεία, αλλά μπορεί να εκφράζει ένα τέτοιο πλούτο σχέσεων ανάμεσα στους φοιτητές, τους εργαζόμενους στα πανεπιστήμια και όσους καθηγητές είναι  να αγωνιστούν που είναι και το μόνο που μπορεί να απελευθερώσει τη δημιουργικότητα της ενασχόλησης με τη γνώση και να διαμορφώσει μία καθημερινότητα που η μάθηση, η κάλυψη βιοτικών και πνευματικών αναγκών, η ίδια η ζωή θα μπορούν να γίνουν αντιληπτές μόνο μέσα από τη συλλογικότητα.

Η ζωή αυτή θα συνεχίσει να αναμετράται μέσα σε κάθε σύλλογο με τη μέχρι τώρα αποδεκτή επιβίωση που προωθεί η ΔΑΠ στα πανεπιστήμια. Θα εκφράζεται από όποιον/α αγωνίζεται, από τα σχήματα της Αριστερής Ενότητας. Η αμφισβήτηση αυτή θα αποτυπωθεί και στις φοιτητικές εκλογές της 17ης Απριλίου. Γιατί την ίδια στιγμή που οι κυρίαρχοι χάνουν κάθε έρεισμά τους στην κοινωνία, οι φοιτητικές εκλογές δεν μπορεί να είναι μία διαδικασία ανάμεσα σε οπαδούς. Είναι μία επιλογή ενός τρόπου να ζεις μέσα στα πανεπιστήμια.

ΑΡιστερή ΕΝότητα Νομικής Αθήνας

Φεστιβάλ Αριστερής Ενότητας- Workshop ψυχικής υγείας

Εν μέσω λιτότητας και οικονομικής κρίσης, ο τομέας της ψυχικής υγείας δε θα μπορούσε να μείνει έξω από τις σκληρές μνημονιακές πολιτικές της κυβέρνησης. Αν και η κρίση στην ψυχική υγεία έχει ξεκινήσει πολύ πιο πριν, ήδη από το 2005, είναι φανερό ότι οι νεοφιλελεύθερες αυτές πρακτικές στοχεύουν στην ιδιωτικοποίηση των δομών ψυχικής υγείας και στην κατεδάφιση του κοινωνικού κράτους. Κάτι τέτοιο, ειδικά σε μια περίοδο που η ανεργία, η γενικευμένη αβεβαιότητα και η φτώχεια πλήττουν ολοένα και περισσότερο κόσμο και το ποσοστό των αυτοκτονιών αυξάνεται ραγδαία, καθιστά απαραίτητο τον ανοιχτό διάλογο μεταξύ ειδικών, ακαδημαϊκών, φοιτητών και εργαζομένων της ψυχικής υγείας.

   Στόχος μας πρέπει να είναι η πραγμάτωση ενός κοινωνικού κράτους που θα παρέχει ίσες δυνατότητες  πρόσβασης για όλους τους πολίτες σε δημόσιες δομές, υγιείς, δωρεάν και ποιοτικές. Η ψυχιατρική μεταρρύθμιση και η κατάργηση ασυλιακών δομών δεν είναι ούτε αρκετή από μόνη της, ούτε εφικτή χωρίς να έχουν δημιουργηθεί δομές ικανές να φιλοξενήσουν τους πάσχοντες  έτσι ώστε να ενταχθούν στον κοινωνικό ιστό και να αυτονομηθούν. Ο συνεχής εγκλεισμός  και η κοινωνική απομόνωση των ασθενών δεν ανήκουν στην κοινωνία που οραματιζόμαστε!

   Στα πλαίσια του πρώτου φεστιβάλ της Αριστερής Ενότητας, στο Θησείο (πλησίον ΗΣΑΠ) σας καλούμε στο workshop ψυχικής υγείας με θέμα  « Η ψυχιατρική μεταρρύθμιση χθες και σήμερα και οι δομές ψυχικής υγείας στην κρίση» στις 16.00, το Σάββατο 6 Απριλίου. Στη συζήτηση θα συμμετέχουν ο Αντώνης Δημάκης (πρόεδρος του σωματείου εργαζομένων « Περιβολάκη») και ο Γιάννης Κουρμουλάκης (ψυχολόγος εργαζόμενος στο Δαφνί).

Μένουμε εδώ και αγωνιζόμαστε για το Πανεπιστήμιο και την κοινωνία των αναγκών μας

Ήδη από την ψήφιση και την εφαρμογή του πρώτου Μνημονίου, αλλά και πιο έντονα με τη συνέχιση της ακραίας νεοφιλελεύθερης πολιτικής, η κοινωνία βιώνει την πιο σκληρή επίθεση των τελευταίων ετών. Μειώσεις μισθών και συντάξεων, χαράτσια, ανεργία, κατάρρευση κοινωνικού κράτους, πλήρης κατάργηση εργασιακών δικαιωμάτων, αλλά και η όξυνση της καταστολής και η ποινικοποίηση κάθε μορφής αντίστασης συνθέτουν ένα ασφυκτικό σκηνικό για την πλειοψηφία της κοινωνίας. Απέναντι σε όλα αυτά, τα τελευταία χρόνια αναπτύχθηκαν πολύμορφες κοινωνικές κινητοποιήσεις, από τις μαζικές απεργιακές διαδηλώσεις και παρελάσεις μέχρι το κίνημα των πλατειών και τις λαϊκές συνελεύσεις γειτονιών. Η ριζοσπαστικοποίηση αυτή, σε συνδυασμό με τη δυνατότητα που προκύπτει για την αριστερά να παίξει καθοριστικό ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις του μέλλοντος, δημιουργούν προοπτικές ανατροπής των μνημονιακών πολιτικών που εφαρμόζονται και της εξαθλίωσης που αυτές παράγουν.

Ειδικά, οι νέοι και οι νέες βρίσκονται στο επίκεντρο της επίθεσης, αντιμετωπίζοντας αδιέξοδα στην καθημερινότητά τους, κάτι που ισχύει όχι μόνο για τους φοιτητές, αλλά και για τους μαθητές (υποσιτισμός, έλλειψη προσωπικού και υποδομών στα σχολεία, σχολική διαρροή) και τους νέους εργαζόμενους (6 στους 10 νέους είναι άνεργοι, ανασφάλιστη και επισφαλής εργασία, μετανάστευση).

Η φοιτητική νεολαία, εκτός των άλλων, αντιμετωπίζει και την προσπάθεια διάλυσης του Δημοσίου και Δωρεάν Πανεπιστημίου μέσα από μία βίαιη εκπαιδευτική αναδιάρθρωση, που ξεκινάει από τους νόμους της Γιαννάκου και της Διαμαντοπούλου και φτάνει σήμερα στο Σχέδιο Αθηνά. Ένα νομοσχέδιο που προβλέπει κλείσιμο και συγχωνεύσεις τμημάτων, αναγνώριση των κολλεγίων, επιβολή διδάκτρων και εμπορευματοποίηση της εκπαίδευσης, κάτι που εντείνει ακόμη περισσότερο τους ταξικούς φραγμούς και μετατρέπει την παιδεία από δικαίωμα σε προνόμιο για λίγους.

Στα πλαίσια αυτής της κατάστασης, στο εσωτερικό των φοιτητικών συλλόγων αντιμετωπίζουμε τη στάση των καθεστωτικών παρατάξεων ΔΑΠ-ΠΑΣΠ, που υποστηρίζουν και εφαρμόζουν την κυρίαρχη πολιτική στα Πανεπιστήμια. Παρόλο που αυτοπαρουσιάζονται ως ανεξάρτητοι, στην πραγματικότητα βρίσκονται πολιτικά στο πλευρό της τρικομματικής κυβέρνησης και των μνημονιακών πολιτικών. Παράλληλα, απονεκρώνουν και απαξιώνουν τις δημοκρατικές διαδικασίες των συλλόγων, προτάσσουν τον ατομικό δρόμο και επιβιώνουν στήνοντας ένα ισχυρό πελατειακό δίκτυο (παροχή δωρεάν σημειώσεων, πάρτυ εκδρομές κλπ.)

Σ’ αυτή την κρίσιμη  συγκυρία για τη νεολαία και τον κόσμο της εργασίας, είναι θλιβερό το γεγονός ότι μερίδα της φοιτητικής αριστεράς στέκεται αναντίστοιχη των περιστάσεων. Έχοντας επιλέξει το μοναχικό δρόμο της περιχαράκωσης, της «ιδεολογικής καθαρότητας», ακόμα και της αλληλοσυκοφάντυσης, οι περισσότερες δυνάμεις της αριστεράς αρνούνται να συνδιαμορφώσουν στην κατεύθυνση της συγκρότησης συμμαχιών και ενωτικών μετώπων, που θα έδιναν στο φοιτητικό κίνημα προοπτική νίκης στο σήμερα.

Η Αριστερή Ενότητα είναι μια δικτύωση αριστερών σχημάτων, γέννημα των νικηφόρων φοιτητικών κινητοποιήσεων ενάντια στην αναθεώρηση του άρθρου 16 και συνεχίζει να αποτελεί ένα διαρκές κάλεσμα ενότητας προς την υπόλοιπη αριστερά, αλλά και κάθε προοδευτικό, δημοκρατικά σκεπτόμενο φοιτητή που αναζητεί συλλογικές λύσεις στα προβλήματα της καθημερινότητάς του.

Ως Αριστερή Ενότητα παλεύουμε για μια διαφορετική τριτοβάθμια εκπαίδευση σε ΑΕΙ και ΤΕΙ. Για ένα Πανεπιστήμιο που θα μας χωράει όλους, ελεύθερο, δημοκρατικό, αυτοδιοίκητο από φοιτητές, μέλη ΔΕΠ και εργαζόμενους. Ένα Πανεπιστήμιο που θα παράγει γνώση στην υπηρεσία των κοινωνικών αναγκών και όχι του κέρδους και στο οποίο δε θα χωράνε λογικές σχολειοποίησης, εντατικοποίησης και καθηγητικής αυθαιρεσίας. Διεκδικούμε ένα Πανεπιστήμιο στο οποίο το πτυχίο δε θα είναι απλά διαβατήριο για την ανεργία. Αγωνιζόμαστε έτσι ώστε οι Γενικές Συνελεύσεις να μην είναι «μικρά κοινοβούλια», αλλά χώρος συζήτησης, πολιτικοποίησης και οργάνωσης της φοιτητικής καθημερινότητας, στον οποίο οι φοιτητές δε θα είναι παρατηρητές, αλλά συμμέτοχοι. Απέναντι στις λογικές του ατομισμού  και της αδράνειας αντιπροτάσσουμε τη δημιουργία δομών αλληλεγγύης, αυτοδιαχείρισης και αυτοοργάνωσης με άξονα τις ανάγκες μας και τις ανάγκες της κοινωνίας (π.χ. αυτοδιαχειριζόμενα κυλικεία και λέσχες σίτισης, δωρεάν μαθήματα σε μαθητές που έχουν ανάγκη, συλλογικές βιβλιοθήκες, κοινωνικά ιατρεία κλπ.)

Τελικά, αγωνιζόμαστε για ένα Πανεπιστήμιο που θα προτάσσει το συλλογικό δρόμο και τη συμμετοχή έναντι στον ατομισμό, την αυτοοργάνωση έναντι στην ανάθεση, την αλληλεγγύη έναντι στον κοινωνικό κανιβαλισμό.

Ένα τέτοιο Πανεπιστήμιο, προφανώς δεν μπορεί να σταθεί ως «μικρός παράδεισος» μέσα σε μια κοινωνία στην οποία αναπαράγεται η εξαθλίωση, η εκμετάλλευση, η αδικία, η καταπίεση. Γι αυτό το λόγο διεκδικούμε τη συμπόρευση του φοιτητικού κινήματος με τους αγώνες της υπόλοιπης κοινωνίας που πλήττεται και αγωνιζόμαστε για την ανατροπή των πολιτικών που υποθηκεύουν τις ζωές και το μέλλον μας, για την κατάργηση των Μνημονίων, για να μη γίνει κανείς μας μετανάστης. Δίνουμε τη μάχη της γενιάς μας για την οικοδόμηση ενός διαφορετικού κόσμου, για το σοσιαλισμό του 21^ου αιώνα.

Σ’ αυτή την πορεία, οι φοιτητικές εκλογές της 17^ης Απρίλη, δεν είναι αυτοσκοπός. Η εκλογική μάχη είναι για μας ένας σταθμός μέσα σε μία σειρά από μάχες που δίνουμε και θα δώσουμε το επόμενο διάστημα, ένας κόμβος στο μεγάλο δρόμο προς την επίτευξη των στόχων μας.  Συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε με όραμα την οικοδόμηση του Πανεπιστημίου και της κοινωνίας των αναγκών μας, με το βλέμμα στραμμένο στη συνολική πολιτική ανατροπή.

ΣΤΙΣ 17 ΑΠΡΙΛΗ ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ-ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΕΝΟΤΗΤΑ

Η αριστερά επέστρεψε και είναι ο μόνος δρόμος που έχουμε στα χέρια μας για να βγούμε από τη θέση στην οποία οι φιλελεύθερες πολιτικές μας οδήγησαν.

Ο σοσιαλισμός χτίζει, ο καπιταλισμός καταστρέφει.

Hugo Chavez Frias

Στις 17 Απρίλη στηρίζουμε - ψηφίζουμε ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΕΝΟΤΗΤΑ

Το Πανεπιστήμιό τους δε μας χωράει.
Mε τους Αγώνες και την Αριστερά για το Πανεπιστήμιο των αναγκών και των ονείρων μας, σε μια κοινωνία χωρίς μνημόνια. Να τελειώνουμε με τους μηχανισμούς, να κάνουμε πράξη μια άλλη καθημερινότητα μέσα στους συλλόγους, την καθημερινότητα της αλληλεγγύης, της αυτοοργάνωσης, της δημοκρατίας, της αξιοπρέπειας.