Προφανώς, αφορμή για το κείμενο αυτό αποτελούν οι Φοιτητικές Εκλογές την Τετάρτη. Αυτό γιατί οι εκλογές, πέρα από το αποτέλεσμα, σε καλούν να σκεφτείς, πολύ συνοπτικά, πώς φαντάζεσαι, τί θέλεις, τί θεωρείς ότι λείπει από το Πανεπιστήμιο σου αλλά και ποιόν ρόλο μπορείς να έχεις εσύ μέσα σε αυτό. Αυτό δεν καθορίζεται μόνο από το αποτέλεσμα των φοιτητικών εκλογών. Πολύ περισσότερο, επηρεάζεται(ή εκφράζεται) από την επιλογή μας να συλλογικοποιούμαστε και να στρατευόμαστε στο να αλλάξουμε τόσο το Πανεπιστήμιο όσο και την κοινωνία προς το καλύτερο. Και ο ρόλος μας σαν μέλη του Φοιτητικού Συλλόγου, καθώς και η ίδια η επιλογή του να υπάρχει ενεργός Φοιτητικός Σύλλογος (και όχι κάτι του οποίου ο ρόλος να είναι απλά διαδικαστικού χαρακτήρα), εκφράζει, σε πολύ μεγάλο βαθμό, αυτή μας την επιλογή και την προσπάθεια.
Είναι δεδομένο ότι, ειδικά στον Σύλλογό μας, η δυνατότητά να επηρεάζουμε κρίσιμες αποφάσεις είτε σε ότι αφορά τη σχολή, είτε σε ότι αφορά τις εξω-Πανεπιστημιακές ζωές μας, φαίνεται να χάνεται. Αυτό γίνεται πιο σαφές όταν ο ίδιος ο Πρόεδρος της σχολής δεν έχει κανέναν ενδοιασμό στο να διαλύσει και ουσιαστικά να απαγορεύσει κάθε απόπειρα Γενικής Συνέλευσης που παρεκτρέπει το Φοιτητικό Σύλλογο από τη αυστηρή κανονικότητα του προγράμματος μαθημάτων. Έχει μάλιστα ιδιαίτερο ενδιαφέρον το ότι ενώ τρία χρόνια πριν αντιπαλεύαμε την απάθεια και την λογική της ανάθεσης που προωθούσε η τότε αυτοδύναμη ΔΑΠ, σήμερα, μέσα στην τόσο σκληρά εντατικοποιημένη καθημερινότητά μας, η απάθεια και η λογική της πλήρους απαξίωσης διαδικασιών φαίνεται να κερδίζουν συνεχώς έδαφος. Και εδώ εντάσσεται και ο εισαγωγικός προβληματισμός για το πότε πραγματικά έχουμε “κερδίσει”, όχι μόνο μέσω της αλλαγής των συσχετισμών, αλλά αντιστρέφοντας την κατάσταση την οποία οι καθεστωτικές παρατάξεις πάλεψαν να οικοδομήσουν!
Προφανώς όλα τα παραπάνω είναι ανησυχητικά, ειδικά αν τα παρατηρήσουμε ως μέρος της σημερινής πραγματικότητας. Σε μια συγκυρία όπου καθημερινά βαλλόμαστε από παντού, μια συγκυρία όπου τα δικαιώματά μας καταπατούνται, σε μια χρονική περίοδο όπου το μέλλον μας είναι αβέβαιο όσο ποτέ.Είναι δεδομένο ότι σήμερα, που παντού γύρω μας κυριαρχούν οι εξαθλιωμένες εργασιακές συνθήκες και η υποβάθμιση των Πανεπιστημίων προχωράει με τρομακτικά γρήγορους ρυθμούς, το όνειρο ενός πετυχημένου ατομικού δρόμου θα γίνει πραγματικότητα μόνο για λίγους.
Σκοπός αυτού του κειμένου δεν είναι η προσπάθεια να αποδείξουμε πως οι Φοιτητικές Εκλογές θα αποτελέσουν τη λύση στα ζητήματα που παρουσιάζονται. Ωστόσο, θεωρούμε πως οφείλουμε να αντιμετωπίσουμε τους προβληματισμούς που παρουσιάζονται με έναν διαφορετικό τρόπο. Η καταδίκη της ΔΑΠ – ΝΔΦΚ χρόνο με το χρόνο και η μεταστροφή του συλλόγου προς τις αριστερές δυνάμεις, αφενός αποτελεί μια πολύ δυναμική απάντηση στους εκφραστές των κυρίαρχων πολιτικών στα Πανεπιστήμια, αφετέρου ανοίγει μεγάλους δρόμους. Τους δρόμους που ανοίγονται όταν σε έναν αριστερό σύλλογο, συλλογικότητες, φοιτητές και φοιτήτριες καλούνται να συζητήσουν και να παλέψουν για το μέλλον τους με μόνο αντίπαλο τους εαυτούς τους.
Σήμερα, το να ξεπεράσουμε τους εαυτούς μας, ξεκινάει από την αισιοδοξία ότι όντως μπορούμε να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας. Σημαίνει ότι σε μια περίοδο σαν τη σημερινή, δεν αρκούμαστε στο να υπερασπιστούμε τα αυτονόητα, αλλά τολμάμε να βάλουμε μπροστά τα δικά μας προτάγματα για το πως φανταζόμαστε τις ζωές μας μέσα κι έξω από το Πανεπιστήμιο. Σημαίνει να φανταστούμε ένα Πανεπιστήμιο που θα διοικείται διαφορετικά, μέσα από αμιγώς δημοκρατικές διαδικασίες, που θα υπηρετεί πρωταρχικά τους Φοιτητές και κατ’ επέκταση την κοινωνία και τις ανάγκες της, που θα χωράει την δημιουργικότητα, τις ανησυχίες και την ανάγκη για έκφραση των νέων ανθρώπων. Και σε αυτό το Πανεπιστήμιο η επιλογή της συμμετοχής, η επιλογή της συλλογικότητας, η επιλογή της συμμετοχής στις Φοιτητικές εκλογές (και επομένως η αποδοχή του ρόλου σου σαν μέλος του Φοιτητικού σου Συλλόγου) είναι κυρίαρχη σε κάθε της μορφή. Από την άμεσα δημοκρατική συνέλευση μιας πρωτοβουλίας Φοιτητών και ένα αυτοδιαχειριζόμενο κυλικείο, μέχρι κεντρικούς συνοντονισμούς δημοκρατικά εκλεγμένων αντιπροσώπων.
Να γκρεμίσουμε τον κόσμο τους, να χτίσουμε τον δικό μας!
Στις 7 Μάη καταδικάζουμε τις δυνάμεις που κλέβουν το μέλλον μας, ξεκινάμε συμμετέχοντας, πέρνουμε τις ζωές μας και το Πανεπιστήμιό μας στα χέρια μας!
