Η ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΙΑ, ΕΙΝΑΙ ΑΠΕΡΓΙΑ!

Σικάγο 1886: Τα εργατικά συνδικάτα των ΗΠΑ αποφάσισαν την έναρξη απεργιακών κινητοποιήσεων για το οκτάωρο, ωθούμενα από τις επιτυχημένες διεκδικήσεις των καναδών συντρόφων τους. Στην απεργία πήραν μέρος περίπου 350.000 εργάτες σε 1.200 εργοστάσια των ΗΠΑ. Την Πρωτομαγιά του 1886 έγινε στο Σικάγο η πιο μαχητική πορεία, με τη συμμετοχή 90.000 ανθρώπων. Το πρώτο αίμα χύθηκε δύο ημέρες αργότερα έξω από το εργοστάσιο ΜακΚόρμικ στο Σικάγο. Απεργοσπάστες προσπάθησαν να διασπάσουν τον απεργιακό κλοιό και ακολούθησε συμπλοκή. Η Αστυνομία και οι μπράβοι της επιχείρησης επενέβησαν δυναμικά. Σκότωσαν τέσσερις απεργούς και τραυμάτισαν πολλούς, προκαλώντας οργή στην εργατική τάξη της πόλης 


Τα τελευταία δύο χρόνια, έχουν ξεθεμελιωθεί μια σειρά εργασιακών δικαιωμάτων, που κατακτήθηκαν μέσα από αγώνες: το οκτάωρο, οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας, οι αξιοπρεπείς μισθοί και συντάξεις. Επιπλέον, η επίθεση σε υγεία και παιδεία είναι πρωτοφανούς έντασης με αποτέλεσμα την κατάρρευση αυτού που μέχρι τώρα αποκαλούνταν κοινωνικό κράτος. 
Σε ότι αφορά στη νεολαία, όπου και εφαρμόζονται συνήθως πρώτα τα αντεργατικά μέτρα, η κατάσταση είναι ακόμα χειρότερη. Ήδη η ανεργία έχει εκτιναχθεί σε ποσοστό-ρεκόρ, χωρίς να συνυπολογίζονται οι νέοι που αναζητούν πρώτη φορά δουλειά, οι εργαζόμενοι της μαύρης εργασίας και όσοι εργάζονται με το νέο βασικό μισθό της πείνας και της εξαθλίωσης. Με το σύμφωνο της πρώτης απασχόλησης, ακόμα και εργαζόμενοι με πλήρες ωράριο απολαμβάνουν μηδαμινά δικαιώματα και το συγκλονιστικό ποσό των 429 ευρώ!

Απέναντι στον εκβιασμό της πείνας και της εξαθλίωσης, της ηττοπάθειας και της ατομικής ευθύνης και ενοχής, οι εκατοντάδες χιλιάδες άνεργοι, Έλληνες και μετανάστες, είναι επιτακτική ανάγκη να αποκτήσουμε φωνή και πρόσωπο τώρα. Να πάψουμε να είμαστε ψηφία σε στατιστικές αναλύσεις, να δυναμώσουμε μικρούς και μεγάλους αγώνες που ξεπηδούν καθημερινά δίπλα μας, ώστε να συναντηθούμε με εργαζόμενους του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, με απολυμένους και ανέργους με σκοπό ένα ξεσηκωμό για μια ριζικά διαφορετική πορεία σε πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο.

Αυτό που χρειάζεται είναι μια ριζική ρήξη με τις πολιτικές του νεοφιλελευθερισμού, μια ριζική αλλαγή πλεύσης και αυτό ακριβώς όμως είναι αυτό που φοβούνται. Αυτό σίγουρα περνάει μέσα από τις εκλογές, γιατί θα καθορίσουν σε μεγάλο βαθμό τη συγκυρία στην οποία θα κληθούμε να ζήσουμε την επόμενη μέρα, αλλά όχι μόνο μέσα από εκεί. Ο κόσμος εκείνος, που έδωσε το ηχηρό παρόν στους μεγάλους κινηματικούς κόμβους όλου του προηγούμενου διαστήματος, που γέμισε το κέντρο της Αθήνας και όλων των επαρχιακών πόλεων στις 12 Φλεβάρη, πρέπει να βγει πάλι μποροστά, να συνεχίσει και να δυναμώσει τις εστίες αντίστασης, να δώσει υπόσταση στην αμφισβήτησή του απέναντι στη νεοφιλελεύθερη πολιτική, να κάνει την Ελλάδα φάρο για τους αγώνες των λαών της Ευρώπης και του κόσμου ενάντια στα μέτρα λιτότητας που επιβάλλονται. Μόνο με το λαϊκό παράγοντα στο προσκήνιο μπορεί να ανατραπεί αυτή η ακραία νεοφιλελεύθερη επίθεση κατά του συνόλου της κοινωνίας, που την εξαθλιώνει, καταργεί κεκτημένα δικαιώματα δεκαετιών και επιβάλλει ένα ιδιότυπο εργασιακό μεσαίωνα, όπως μειώσεις μισθών και συντάξεων, ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, διάλυση του κοινωνικού κράτους, αποδόμηση του κοινωνικού ιστού, ακραία φορολόγηση για το λαό, περιστολή κοινωνικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων. Και όταν ο λαϊκός παράγοντας βγαίνει στο προσκήνιο, δύσκολα παρακάμπτεται. 

Γιατί πρέπει να ψηφίσουν κι αυτοί που δεν ψηφίζουν

Η ψήφος των άλλων ανθρώπων αποτελεί μια πράξη αλληλεγγύης. Ένα μήνυμα ότι η κοινωνία νοιάζεται και αγωνιά όχι μόνο για τα προσωπικά προβλήματα του καθενός αλλά για όλους.

Για πρώτη φορά η ψήφος του καθενός μας ξεχωριστά είναι τόσο σημαντική και για τους άλλους. Η απόφαση δεν είναι πια προσωπική αλλά αφορά χιλιάδες ανθρώπους και το μέλλον τους, ακόμα και αυτό των επόμενων γενιών. Για όσους από εμάς έχουμε βρεθεί στη χειρότερη θέση, στην ανεργία, στον κίνδυνο να χάσουμε τα σπίτια μας, να μην μπορούμε να καλύψουμε τις βασικές μας ανάγκες, η ψήφος των άλλων ανθρώπων αποτελεί μια πράξη αλληλεγγύης. Ένα μήνυμα ότι η κοινωνία νοιάζεται και αγωνιά, όχι μονό για τα προσωπικά προβλήματα του καθενός αλλά για όλους.

Αυτός είναι και ο λόγος που μεταξύ άλλων είναι κρίσιμο να ψηφίσουν ακόμα και αυτοί που είτε για ιδεολογικούς λόγους είτε για λόγους απογοήτευσης δεν έχουν σκοπό να το κάνουν. Το να ψηφίζεις αποτελεί νομιμοποίηση των εκλογών και του συστήματος όσο το να εργάζεσαι αποτελεί αποδοχή της εκμετάλλευσης. Οι εκλογές, είτε πιστεύει κανείς σε αυτές είτε όχι, παράγουν αντικειμενικά υλικά αποτελέσματα την επόμενη μέρα . Αρκεί να σκεφτεί κανείς αν η επόμενη μέρα κάποιων εκλογών θα ήταν η ίδια στις περιπτώσεις που είχαν σαρώσει οι ακροδεξιές δυνάμεις ή αντιθέτως οι δυνάμεις της αριστεράς. Και αυτό δεν σχετίζεται με το αν εγκρίνει κανείς τις δυνάμεις της αριστεράς ή αυτής της αριστεράς, αλλά με το πως καταγράφονται αυτές στη συνείδηση της κοινωνίας. Η ισχυρή εκλογική καταγραφή των χώρων που καταγράφονται ή τις καταγράφουν στο κίνημα αποτελεί μια αντικειμενική ισχυρή ώθηση για τους αγώνες την επόμενη μέρα, που εκκινούν από πολύ καλύτερες θέσεις. Και αυτό είναι όφελος για όλο το πολιτικό φάσμα των κινηματικών χώρων και ιδεολογικών αντιλήψεων. Μια συνθήκη που κάθε χώρος μπορεί να αξιοποιήσει.

Ειδικά στην συγκυρία που βρισκόμαστε, η απόκρουση της επίθεσης και η πιθανότητα αλλαγής πορείας σχετίζεται περισσότερο παρά ποτέ από το αποτέλεσμα των εκλογών. Πόσα και ποια κινήματα και με ποια ορμή θα εξορμήσουν από την επόμενη των εκλογών αν έχει νομιμοποιηθεί έστω και έμμεσα το μνημόνιο και η ακροδεξιά και οι ναζιστές έχουν καταστεί ισχυροί παίκτες; Αρκεί να θυμηθεί κανείς τι συνέβη στον Αγ. Παντελεήμονα μετά τις ευρωεκλογές όταν οι ακροδεξιοί του ΛΑΟΣ είχαν σαρώσει (χάρη στην αποχή) και έβγαιναν αναβαθμισμένοι στους δρόμους με κραυγές μίσους. Συνεπώς όσο και αν κανείς δεν πιστεύει στον θεσμό των «εθνικών εκλογών» δεν μπορεί να μην αναγνωρίσει ότι αυτός όπως και κάθε άλλος αντίστοιχος θεσμός παράγει πραγματικά αποτελέσματα στη ζωή. Άρα η στάση δεν μπορεί να είναι καθαρά ιδεολογική αλλά πρέπει να εξετάζεται και αναλόγως την πολιτική συγκυρία και τα πιθανά παράγωγα μιας εκλογικής αναμέτρησης.

Από την άλλη η απογοήτευση που οδηγεί στην αποχή και το «όλοι ίδιοι είναι» πρακτικά αθωώνει αυτούς που έχουν τις ενεργητικές ευθύνες και τιμωρεί όσους -με τις αδυναμίες τους- αντιστάθηκαν. Γιατί κάθε προοδευτικός και ριζοσπαστικός πολίτης που χάνεται από τις κάλπες στην ουσία άθελα του ενισχύει την αξία της ψήφου κάθε συντηρητικού ή και φασίστα. Στην προσπάθεια να στείλει ένα πολύ γενικό μήνυμα, πετυχαίνει το ακριβώς αντίθετο. Να ενισχύσει όσους οδήγησαν την χώρα εδώ που βρίσκεται και τον οδήγησαν στην απογοήτευση.

Το ζητούμενο εδώ δεν είναι ούτε να αλλάξουμε απόψεις ούτε να αμβλύνουμε τον θυμό μας. Η αποχή από τις εκλογές είναι μια θεμιτή και κατανοητή άποψη που αξίζει συζήτησης και προσοχής. Αυτό όμως που πρέπει να δούμε είναι ότι πολύ συχνά οι καθαρές ιδεολογικά απόψεις δεν χωράνε στην τρέχουσα πραγματικότητα. Δεν σημαίνει ότι είναι λάθος, αλλά ή δογματική εφαρμογή τους μπορεί να οδηγεί με αγνές προθέσεις σε αποτελέσματα αυτο-υπονόμευσης. Ειδικά όταν όπως γράφτηκε στην αρχή αυτού του άρθρου, αυτή τη φορά, περισσότερο από κάθε άλλη, η ψήφος μας πρέπει να είναι εργαλείο συλλογικής παρέμβασης και όχι ατομικής έκφρασής.

Ένας άνεργος .

ΠΗΓΗ: www.left.gr

Ευτυχώς που ο μη ρεαλισμός προβάλει πια ως μονόδρομος, ως πιθανή διέξοδος, ως κάτι που αξίζει να δοκιμαστεί.

«Δεν είναι ρεαλιστική πρόταση», είναι η φράση που ακούγεται συνεχώς, από αυτούς  που ονομάζουν ρεαλισμό την σημερινή κατάντια. Απορρίπτουν, οτιδήποτε άλλο, οποιαδήποτε υπόνοια αμφισβήτησης του μνημονίου και της υποταγής σε αυτό και όταν διατυπώνεις μισό επιχείρημα προς την άλλη κατεύθυνση, έντρομοι απαντούν ότι όλα αυτά δεν είναι ρεαλιστικά.


Και γιατί  ο στόχος μιας κοινωνίας, το όραμα, οι επιδιώξεις της, πρέπει να είναι ρεαλιστικά; Γιατί  η κοινωνία και η καθημερινή ζωή να συμβαδίζουν με τον ρεαλισμό και όχι με το μη ρεαλιστικό; Με το ανέφικτο, το άπιαστο, το ιδεατό;  Όσες κοινωνίες προχώρησαν, το έκαναν επειδή κινήθηκαν αντισυμβατικά, έβαλαν μεγάλους στόχους και τους πάλεψαν. Απομόνωσαν τους ρεαλιστές και τους πεζούς  και στεγνούς στόχους τους.


Αλλά τι εννοούν μη ρεαλιστικό οι υποταγμένοι στην μνημονιακή ρεαλιστικότητα; Γι αυτούςρεαλιστικό είναι οι μισθοί των 400 σήμερα και των 300 σε δυο μήνες, την ίδια ώρα που η δόση του δανείου είναι 400 ή 500 ευρώ. Ρεαλιστικό είναι η σύνταξη να φτάσει στα 250.Ρεαλιστικό είναι το πάνω από ένα εκατομμύριο άνεργοι. Ρεαλιστικό είναι να τα βλέπεις όλα μαύρα, χωρίς κανένα διέξοδο και ταυτόχρονα να μην αντιδράς, σχεδόν ούτε να σκέφτεσαι, την όποια αμφισβήτηση. Ρεαλιστικό είναι οι ευρωπαίοι να λένε στους Έλληνες τι να ψηφίσουν. Και ρεαλιστικό είναι να βυσσοδομούν σε μια κοινωνία, έχοντας το θράσος να ζητούν και να προτείνουν  και άλλα πακέτα μέτρων ενώ έχουν αποτύχει φριχτά όλα τα προηγούμενα.


Αν όλα αυτά και άλλα τόσα είναι ρεαλιστικά, ευτυχώς που πετάω στα σύννεφα.Ευτυχώς που δεν είμαι ρεαλιστής,  ευτυχώς που κάθε μέρα που περνά με κάνουν πιο ονειροπόλο, γιατί αυτοί ρεαλισμό θεωρούν να διαλέγεις εσύ το όπλο που θα σε εκτελέσουν, να τους ευχαριστείς για την εκτέλεση, να τους ζητάς συγνώμη εκ των προτέρων και αν γίνεται και εκ των υστέρων… (αυτό το θεωρούν και δημοκρατία).


Ευτυχώς είναι πολλοί αυτοί που έχουν πια αντιληφθεί, τι σημαίνει ο ρεαλισμός των αδίστακτων γνωστών και άγνωστων ξεπουλημένων και ξεφτιλισμένων  μηρυκαστικών.Ευτυχώς που ο μη ρεαλισμός προβάλει πια ως μονόδρομος, ως πιθανή διέξοδος, ως κάτι που αξίζει να δοκιμαστεί.


Ευτυχώς που η μη ρεαλιστική πλευρά του μυαλού, έχει εξεγερθεί και κανονίζει συμμαχία με την ιστορία. Και ευτυχώς που οι μη ρεαλιστές ξεσηκώθηκαν στην Ισπανία, στην Πορτογαλία, στην Ιταλία και αλλού. Γιατί ο μη ρεαλισμός, σε αντίθεση με τον ρεαλισμό, θέλει παρέα. Το πιο ρεαλιστικό σήμερα είναι να απορρίψεις τον ρεαλισμό τους, να οραματιστείς το πιο ακραίο και να το υλοποιήσεις. Να τους καταργήσεις.




Το πιο ρεαλιστικό σήμερα είναι να μην είσαι ρεαλιστής.


Θύμιος Κ.


ΠΗΓΗ: http://www.ellinofreneia.net

ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ ΓΙΑ ΤΟ LOCK OUT ΤΗΣ ΝΟΠΕ (2/4) !

Για πολλοστή φορά το τελευταίο χρονικό διάστημα η Κοσμητεία και το Πρυτανικό Συμβούλιο αποφασίζουν να από-κλείσουν τη ΝΟΠΕ, προβαίνοντας στο κλείδωμα (lock out) της Σχολής και την παύση κάθε εκπαιδευτικής και κοινωνικής διαδικασίας σε αυτή. Πρόκειται για μία πρωτοφανή απονέκρωση των σχολών Κέντρου, που αφορά το διάστημα 2-23 Απριλίου, το μεγαλύτερο,δηλαδή, διάστημα της κρίσιμης προεκλογικής περιόδου!


Στο στόχαστρο του Κοσμήτορα Τσινισιζέλη και του Πρυτανικού Συμβουλίου δε βρίσκεται τίποτε άλλο παρά οι αγώνες των φοιτητών της ΝΟΠΕ ενάντια σε πρεζεμπόριο-ξενοφοβία-κατάλυση του Ασύλου. Πιο συγκεκριμένα οι αποφάσεις των Φοιτητικών Συλλόγων Νομικής και Πολιτικού για διεξαγωγή διήμερου φεστιβάλ δράσεων στο χώρο της οδού Μασσαλίας για την επανοικειοποίηση του Ασύλου και την καταπολέμηση της ξενοφοβίας, καταργούνται –χωρίς πρόσχημα- στην πράξη με «θεσμικούς» μεν, πλήρως αντιδημοκρατικούς και απονομιμοποιημένους δε, όρους! 
Φαίνεται ενοχλούνται οι εγκάθετοι του Μνημονίου στα Πανεπιστήμια (νόμος Διαμαντοπούλου) όταν παράλληλα με την ακαδημαική διαδικασία, το Πανεπιστήμιο γίνεται χώρος κοινωνικοπολιτικών διεργασιών και αγώνων. Είτε αυτοί έχουν τη μορφή πορείας και ανοίγματος της Σχολής σε συνέλευση ανέργων (lock out της 22/3), είτε ενημέρωσης από συλλογικότητες –όπως ΚΕΘΕΑ και ΟΚΑΝΑ- για τηνπραγματική όψη του ζητήματος των ναρκωτικών και της ρατσιστικής έξαρσης!
Προφανώς στο παιχνίδι αυτό, μόνο αμέτοχες και ανεύθυνες δεν είναι οι παρατάξεις της συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ-ΝΔ στις σχολές (ΔΑΠ-ΠΑΣΠ). Το γεγονός ότι γνώριζαν για το κλείσιμο της Σχολής πριν την επίσημη ανακοίνωση της Κοσμητείας (και διέδιδαν την πληροφορία αυτή σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης) φανερώνει τα δίκτυα διαπλοκής, που έχουν συνυφάνει οι καθεστωτικές παρατάξεις με τους εντολοδόχους καθηγητές της Τρόικας και του Μνημονίου. 


Ωστόσο οι εναλλακτικές μορφές πάλης, αντίστασης και απάντησης του Φοιτητικού κινήματος στις υλικές ανάγκες των φοιτητών δεν εξαντλούνται στο φεστιβάλ, που βίαια διέκοψαν οι Πρυτανικές Αρχές. Πιο συγκεκριμένα, σήμερα το πρωί Φοιτητές του Πολιτικού υλοποίησαν την απόφαση, που έλαβε ο ΦΣ Πολιτικού «Δημήτρης Γληνός» με Γενική Συνέλευση, και τύπωσαν συγγράματα του πρώτου έτους, που φέτος δεν παραδίδονται λόγω των περικοπών του νόμου Διαμαντοπούλου, κάνοντας κατάληψη στα τυπογραφεία του ΕΚΠΑ!

ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ! ΩΣ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΚΑΛΟΥΜΕ ΑΜΕΣΑ ΣΕ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΣΤΗ ΣΥΓΚΛΗΤΟ ΩΣΤΕ Ο ΠΡΥΤΑΝΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΡΜΟΔΙΟΙ ΚΟΣΜΗΤΟΡΕΣ ΝΑ ΑΠΟΛΟΓΗΘΟΥΝ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΡΑΝΟΜΟ ΚΛΕΙΣΙΜΟ ΤΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΝΟΠΕ!

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΦΟΙΤΗΤΩΝ ΝΟΜΙΚΗΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΑΣΥΛΟ

Την περίοδο που ζούμε η κρίση βαθαίνει όλο και περισσότερο και τα νέα κυβερνητικά μέτρα οδηγούν ολόκληρη την κοινωνία στην εξαθλίωση και τον αγώνα για επιβίωση. Η κατάσταση αυτή δεν μπορεί να νομιμοποιηθεί και να αποκτήσει τη συναίνεση της κοινωνίας, με αποτέλεσμα η κυβέρνηση να δείχνει την πιο σκληρή και αυταρχική της όψη, ενεργοποιώντας ταυτόχρονα το σύνολο του κατασταλτικού μηχανισμού.

Σε αυτό το πλαίσιο η απονομιμοποιημένη συγκυβέρνηση του Μνημονίου (ΠαΣοΚ – ΝΔ – παρατρεχάμενοι) στήνει ένα λαθραίο προεκλογικό παιχνίδι στις πλάτες των μεταναστών, στην προσπάθειά της να αποπροσανατολίσει την κουβέντα και να αναγάγει τους μετανάστες σε κύρια αιτία των δεινών του τόπου. Έτσι, ολόκληρη η κοινωνία γίνεται μάρτυρας ενός ανελέητου κυνηγητού ενάντια στους μετανάστες. Η εικόνα που θέλουν να διαμορφώσουν περιλαμβάνει καθημερινές επιχειρήσεις σκούπα, αντιμετωπίζοντας τους μετανάστες σαν ανθρώπους δεύτερης κατηγορίας, χτίζοντας σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης και αποκρύπτοντας το γεγονός ότι η ισχυρή Ελλάδα τους, η Ελλάδα των Ολυμπιακών Αγώνων χτίστηκε στις πλάτες των μεταναστών και στα φθηνά εργατικά τους χέρια. Πιο συγκεκριμένα, σε καθημερινή βάση έξω από την πόρτα της Νομικής και σε όλες τις σχολές του κέντρου εξαπολύονται πογκρόμ απέναντι στους μετανάστες με δολοφονικές επιθέσεις της αστυνομίας, βίαιους ξυλοδαρμούς και συλλήψεις.

Το σκηνικό της τρομοκρατίας συμπληρώνει η τεχνητή εγκατάσταση κέντρων εμπορίου ναρκωτικών έξω από τις σχολές του κέντρου (κάτω Πολυτεχνείο, Νομική). Η διακίνηση των ναρκωτικών έξω από τη σχολή μας δεν είναι τυχαία, αλλά αντίθετα συνέπεσε με την ψήφιση του νέου νόμου για τα Πανεπιστήμια, που προβλέπει τη θεσμική κατάργηση του ασύλου, το οποίο παρουσιάζεται από την κυβέρνηση και τα καθεστωτικά ΜΜΕ, ακολουθώντας την διαχρονική προπαγάνδα τους, ως άσυλο ανομίας και εγκληματικών πράξεων. Η τεχνητή αυτή εγκατάσταση του εμπορίου ναρκωτικών έξω από τη σχολή μας έχει ως στόχο την υποβάθμιση του δημόσιου Πανεπιστημίου και παρακμή του κοινωνικού μας χώρου και χρησιμοποιείται ως πρόφαση για την αδιάλειπτη παρουσία και επέμβαση της αστυνομίας στη σχολή. Παρ’ όλα αυτά το ζήτημα των ναρκωτικών είναι ένα ευρύτερο κοινωνικό ζήτημα. Οι τοξικομανείς είναι οι τελευταίοι που ευθύνονται για το κύκλωμα της διακίνησης καθώς αποτελούν θύματα των πρεζεμπόρων και μιας κοινωνίας που διαρκώς βυθίζεται στην φτώχεια και την εξαθλίωση λόγω των ακολουθούμενων πολιτικών που αναπαράγουν τέτοια παθογενή φαινόμενα.

Σε αντίθεση με τον κυρίαρχο λόγο που αναπαράγεται από την κυβέρνηση και τα καθεστωτικά ΜΜΕ, εμείς οι φοιτητές της Νομικής βιώνουμε καθημερινά το ίδιο κλίμα τρομοκρατίας και φόβου από την αστυνομία και τους μηχανισμούς της. Η παρουσία της όχι μόνο δεν επιλύει το πρόβλημα αλλά το επιτείνει. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι πριν από κάθε επίθεση οι όντως γνωστοί – άγνωστοι για την αστυνομία πρεζέμποροι εξαφανίζονται και αυτό δεν αποτελεί επιχειρησιακή αδυναμία αλλά πλάνο της. Η δημιουργία μιας υγειονομικής ζώνης έξω από τις σχολές του κέντρου και συγκεκριμένα έξω από τη Νομική καλλιεργεί ένα σκηνικό επιτήρησης και ελέγχου έξω από τη σχολή με δυνάμεις της Αστυνομίας και της Ασφάλειας να προσαγάγουν φοιτητές, να απειλούν τη σωματική τους ακεραιότητα, να προχωρούν σε εξακρίβωση των στοιχείων του, να φακελώνουν και να φωτογραφίζουν φοιτητές, λειτουργώντας ως σύγχρονο σπουδαστικό της ασφάλειας.

Αυτό που θέλουν είναι να αποσυνδέσουν το άσυλο από τους κοινωνικούς αγώνες που εδώ και δεκαετίες περιθάλπει, να δημιουργήσουν ένα Πανεπιστήμιο αυταρχικό και αποστειρωμένο, όπου κανείς δε θα έχει λόγο έκφρασης. Αυτό συνδέεται με την προσπάθειά τους να παρουσιάσουν τους μετανάστες και τους ναρκομανείς στα μάτια της κοινωνίας ως εσωτερικούς εχθρούς που πρέπει οπωσδήποτε να εξοβελιστούν.

Μπροστά σε όλα αυτά εμείς ως φοιτητές Νομικής μέσα από τις συλλογικές μας διαδικασίες και τις πρωτοβουλίες που συγκροτήσαμε, αποφασίσαμε να αναδείξουμε το ζήτημα των μεταναστών, της τεχνητής μεταφοράς του εμπορίου ναρκωτικών έξω από τη σχολή μας και του ασύλου. Όταν τα θεσμικά όργανα της σχολής μας δείχνουν ότι τάσσονται απέναντι μας, ζητώντας ακόμη και εισαγγελική έρευνα για το ζήτημα των ναρκωτικών και απαιτώντας τη μόνιμη παρουσία της αστυνομίας στη σχολή, επιβεβαιώνοντας τα όσα είπαμε παραπάνω, εμείς ως φοιτητές καλούμε την πανεπιστημιακή κοινότητα, συλλογικότητες και κοινωνικούς φορείς να στηρίξουν τις δράσεις για την ανάδειξη του ζητήματος σε κατεύθυνση επίλυσής του, προκειμένου να σπάσουμε τη σιωπή και να ηττηθεί στην πράξη η κυρίαρχη προπαγάνδα. Συγκεκριμένα καλούμε σε διήμερο δράσεων και εκδηλώσεων (συζητήσεις, εκδήλωση, συναυλία, πορεία, μαζικά μοιράσματα και ενημέρωση του κόσμου) στο παρκάκι της Νομικής, στο πλαίσιο της συνολικής επανοικειοποίησης του πανεπιστημιακού ασύλου.

Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ ΠΟΥ ΟΡΑΜΑΤΙΖΟΝΤΑΙ ΔΕ ΜΑΣ ΧΩΡΑΕΙ.ΜΕ ΤΟΥΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΥΣ ΜΑΣ ΑΓΩΝΕΣ ΘΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ.

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΦΟΙΤΗΤΩΝ ΝΟΜΙΚΗΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΑΣΥΛΟ