Το πανεπιστήμιο των αναγκών μας ενάντια στο πανεπιστήμιο της ΔΑΠ
Το να συντάσσει κείμενο με δομημένο πολιτικό λόγο αποτελεί προφανώς πρωτοτυπία, μιας και η εν λόγω πολιτική δύναμη έχει συνηθίσει το φοιτητικό σώμα κατ’ αποκλειστικότητα σε πάρτυ. Παρά την πρωτοτυπία της όμως, η πολιτική πρόταση της ΔΑΠ γίνεται εύκολα αντιληπτό πως συνιστά ένα εύκολα συνοψίσιμο σε 5 σημεία όραμα για το ελληνικό πανεπιστήμιο. Πιο προσεκτικά οι πτυχές του οράματος αυτού:
Καταρχάς μπορούμε να ξεκινήσουμε από μία εισαγωγική παρατήρηση. Η πολιτική πρόταση της ΔΑΠ φαίνεται να εξισώνει τις αλλαγές που «ζητά η κοινωνία» με μία διαδικασία κυβερνητικών μεταρρυθμίσεων που απλώνονται σε όλη της την έκταση και άρα πρέπει να περάσουν και από το μέχρι τώρα «άβατο», το ελληνικό πανεπιστήμιο.
Η πρώτη πτυχή του οράματος είναι η αξιολόγηση. Χωρίς βέβαια να αναλύεται παραπάνω -άλλωστε τα οράματα θέλουν λίγα λόγια και πολύ φαντασία – η άμεση σύνδεση της με τη χρηματοδότηση διαμορφώνει το πλαίσιο λειτουργίας των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων: Λειτουργία με επίκεντρο μία σχέση ανταπόδοσης ανάμεσα στους πτυχιούχους και τη χρηματοδότηση, που φανερώνει και τη βαθιά ανορθολογικότητα της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης.Τα ιδρύματα που υστερούν σε υποδομές δε θα ενισχύονται, αλλά θα καταδικάζονται σε σταδιακό κλείσιμο (εξάλλου η φράση «πέρα των λειτουργικών αναγκών» δεν εγγυάται πολλά).
Πάντως το πολιτικό αυτό σχέδιο φαίνεται να είναι από αυτά που επιβάλλονται χωρίς καμία νομιμοποίηση, όπως εξάλλου και οι μεταρρυθμίσεις της κυβέρνησης. Περιέχει ως βασικό του στοιχείο τα συμβούλια διοίκησης, μία αυταρχική μορφή πανεπιστημιακής διοίκησης που αποκλείει τη μαζική παρέμβαση των φοιτητών. Την ίδια στιγμή πάντως η ΔΑΠ φαίνεται να τα αδικεί. Τα συμβούλια διοίκησης αποτελούνται κυρίως από ανθρώπους των αγορών, έτοιμους να επενδύσουν πάνω στη γνώση-εμπόρευμα. Η πραγματικότητα είναι ένα βήμα πιο κοντά στα ιδανικά δαπίτικα κέντρα κατάρτισης.
Το σχέδιο που επιβάλλεται όμως, πρέπει να έχει διαμορφώσει και τις κατάλληλες προϋποθέσεις να διαιωνίζεται και να αντέχει σε πιθανούς κλυδωνισμούς παρόμοιους με αυτούς που απειλούν και την τρικομματική κυβέρνηση. Στα ίδια πλαίσια που η Ν.Δ και οι σύμμαχοί της επιβάλλει τη στρατηγική της έντασης, οξύνει την καταστολή των κοινωνικών αγώνων που την αμφισβητούν, καλύπτει τη δράση της Χρυσής Αυγής και καλλιεργεί ένα κλίμα φόβου, αντίστοιχα και ο κομματικός της βραχίονας στις σχολές οραματίζεται ένα πανεπιστήμιο που δε θα είναι πια κοινωνικός χώρος.
Γι’ αυτό και η κατάργηση του ασύλου αποτελεί για τη μνημονιακή νεολαία «το πρώτο βήμα». Γιατί με τον τρόπο αυτό το πανεπιστήμιο χάνει εκείνο το θεσμό που νομιμοποιούσε όχι απλά την ελεύθερη σκέψη, αλλά και τον κοινωνικό αγώνα. Το θεσμό που προστατεύει τις φοιτητικές κινητοποιήσεις, τις εστίες αντίστασης και το θεσμό που αγκάλιασε την απεργία πείνας των 300 μεταναστών. Αξιοποίηση και κυριαρχία, κερδοφορία και επιβολή συνδυάζονται με τον καλύτερο τρόπο σε ένα σχέδιο για το πανεπιστήμιο, που ταυτόχρονα αποτελεί και τον οδικό χάρτη της τρικομματικής κυβέρνησης.
Μέσα στις σχολές όμως αυτή η στρατηγική, παρόλο που φαίνεται και μέσα από τις φοιτητικές εκλογές να ηγεμονεύει, συναντά αντιστάσεις, συγκρούεται καθημερινά και αμφισβητείται.Συγκρούεται με όσους/ες οραματίζονται ένα πανεπιστήμιο που συγκροτείται στη βάση του δημόσιου, ελεύθερου και δημοκρατικού κοινωνικού χώρου.
Ένας χώρος, χωρίς ταξικούς φραγμούς προσιτός σε όλους, στη βάση του οποίου θα διαμορφώνονται σχέσεις κατάλληλες για να οικοδομηθεί αντίσταση. Μέσα από δημοκρατικές γενικές συνελεύσεις, αυτοδιαχειριζόμενα εγχειρήματα, αντιφασιστικές πρωτοβουλίες και κινήσεις αλληλεγγύης που ξεπηδούν σε μία σειρά από σχολές διαμορφώνονται τα πρώτα ψήγματα ενός άλλου οράματος για το πανεπιστήμιο. Ίσως να μη συμπυκνώνεται σε «μεταρρυθμίσεις», να μη κωδικοποιείται σε πέντε κακογραμμένα σημεία, αλλά μπορεί να εκφράζει ένα τέτοιο πλούτο σχέσεων ανάμεσα στους φοιτητές, τους εργαζόμενους στα πανεπιστήμια και όσους καθηγητές είναι να αγωνιστούν που είναι και το μόνο που μπορεί να απελευθερώσει τη δημιουργικότητα της ενασχόλησης με τη γνώση και να διαμορφώσει μία καθημερινότητα που η μάθηση, η κάλυψη βιοτικών και πνευματικών αναγκών, η ίδια η ζωή θα μπορούν να γίνουν αντιληπτές μόνο μέσα από τη συλλογικότητα.
Η ζωή αυτή θα συνεχίσει να αναμετράται μέσα σε κάθε σύλλογο με τη μέχρι τώρα αποδεκτή επιβίωση που προωθεί η ΔΑΠ στα πανεπιστήμια. Θα εκφράζεται από όποιον/α αγωνίζεται, από τα σχήματα της Αριστερής Ενότητας. Η αμφισβήτηση αυτή θα αποτυπωθεί και στις φοιτητικές εκλογές της 17ης Απριλίου. Γιατί την ίδια στιγμή που οι κυρίαρχοι χάνουν κάθε έρεισμά τους στην κοινωνία, οι φοιτητικές εκλογές δεν μπορεί να είναι μία διαδικασία ανάμεσα σε οπαδούς. Είναι μία επιλογή ενός τρόπου να ζεις μέσα στα πανεπιστήμια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου