Σωματεία Εργαζομένων στην Ψυχική Υγεία: "Υπερασπιζόμαστε τις υπηρεσίες και την εργασία μας, πριν διαλύσουν την ψυχική υγεία"

Την Κυριακή 22 Ιανουαρίου 2012 συναντηθήκαμε εκπρόσωποι και εργαζόμενοι των εξής τεσσάρων σωματείων: Σωματείο Εργαζομένων στο Περιβολάκι, Σωματείο Εργαζομένων στην ΠΕΨΑΕΕ, Σωματείο Εργαζομένων Ψυχαργώς Αττικής και Κλαδικό Σωματείο ΣΕΨΑΕΚΟ. Η συνάντηση προέκυψε ύστερα από μια σειρά ανησυχητικών και άκρως επικίνδυνων περιστατικών. Πριν τις γιορτές προτάθηκε στους εργαζόμενους του ΕΠΙΨΥ να δώσουν τις δικές τους προτάσεις περικοπών δεδομένου ότι η χρηματοδότηση του ΥΥΚΑ προς το Ψυχαργώς είναι κομμένη 50% για το 2012. Στο ΕΠΙΨΥ, κατόπιν συνάντησης του ΣΕΨΑΕΚΟ με το διευθυντή, ανανεώθηκαν οι συμβάσεις όλων για το πρώτο δίμηνο του 2012, χωρίς να γίνουν για την ώρα περικοπές. Το ίδιο ζητήθηκε και από τους εργαζόμενους στο Περιβολάκι πριν τις γιορτές όπου δυστυχώς στις 9 Ιανουαρίου έγιναν τρεις απολύσεις (μη ανανέωση συμβάσεων) παρά τις διαβεβαιώσεις για το αντίθετο λίγες μέρες πριν,  που αποτελεί την αρχή του «μαζέματος», όπως ισχυρίστηκε η διοίκηση εκεί. Το σωματείο εργαζομένων αντέδρασε άμεσα με 48ωρη απεργία. Στο Ίρις το τελευταίο διάστημα έγιναν 8 απολύσεις. Πιθανή περίπτωση μειώσεων προτάθηκε και στους εργαζόμενους της ΠΕΨΑΕΕ. Με ανεπίσημο τρόπο διοικήσεις άλλων φορέων ψιθυρίζουν μειώσεις μισθών και απολύσεις επίσης. 

Ενώ οι προϋπολογισμοί για την ψυχική υγεία δεν ήταν ποτέ ικανοποιητικοί από το 2005, είναι η πρώτη φορά που πολλές διοικήσεις έχουν αποδεχτεί πως φέτος αυτό δεν θα αλλάξει επικαλούμενες τη γενικότερη κρίση της χώρας μας. Για μας δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι δεν υπήρχε και δεν υπάρχει καμία πολιτική βούληση για την υποστήριξη των υπηρεσιών ψυχικής υγείας και τόσο χρόνια οι κινητοποιήσεις μας είναι αυτές που έχουν αναγκάσει την εκάστοτε πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Υγείας να χρηματοδοτεί τις υπηρεσίες. Δυστυχώς, μέσα στην κρίση, όλο το κοινωνικό κράτος συρρικνώνεται με γεωμετρική πρόοδο, παράλληλα με την αύξηση της ανεργίας, της φτώχειας και της εξαθλίωσης. Κανείς δεν περιμένει από την παρούσα διορισμένη κυβέρνηση να μεριμνήσει για εμάς και τις ανάγκες του πληθυσμού, αφού μοναδικός σκοπός της είναι να εξαφανίσει κάθε δικαίωμα, να ξεπουλήσει τη δημόσια περιουσία και να ωφελήσει τους κερδοσκόπους με τους καλύτερους για αυτούς όρους. Δεν είναι πρώτη φορά που αυτό συμβαίνει, αλλά έχει συμβεί όπου το ΔΝΤ έχει βάλει το χέρι του.  

Οι επιλογές μας είναι λοιπόν δύο. Ή να περιμένουμε να διαλύσουν την ψυχική υγεία και να πετάξουν εμάς στο χάος της ανεργίας, ή να διεκδικήσουμε να κρατήσουμε τις υπηρεσίες μας και την εργασία μας. Είναι δεδομένο ότι ο τρόπος για να το πετύχουμε αυτό δεν είναι με μια διαπραγμάτευση για το τι να περικόψουμε αφού έχουμε μόνο το 45% της απαιτούμενης χρηματοδότησης αλλά να μην αποδεχτούμε αυτό το ποσό, να μη δεχτούμε καμία απόλυση, μείωση του μισθού μας και υποβάθμιση του θεραπευτικού μας έργου. Οποιαδήποτε υποχώρηση τώρα, έστω και “μικρή” (π.χ. μείωση 15% στους μισθούς) θα είναι μόνο η αρχή του “μαζέματος” και της συνολικής κατάρρευσης και γι αυτό είμαστε τόσο ανυποχώρητοι. Επιπλέον, οι υπηρεσίες μας δεν επαρκούσαν πριν την κρίση και δεν επαρκούν πολύ περισσότερο τώρα που η απελπισία του κόσμου έχει φτάσει σε επικίνδυνα επίπεδα. Το να μειώσουμε το κόστος σημαίνει εγκατάλειψη των παιδιών, εφήβων και ενηλίκων που έχουν νοσήσει και που θα νοσήσουν, σημαίνει δημιουργία ασύλων που τόσο ντρόπιασαν κάποτε τη χώρα μας και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και εμείς αυτό δεν θα επιτρέψουμε να γίνει. Ο τρόπος είναι να ενεργοποιηθούμε όλοι εμείς και να πολλαπλασιάσουμε τη δύναμή μας οργανώνοντας μεγάλους αγώνες για να αλλάξουμε τους συσχετισμούς. Αν τολμά η πολιτική ηγεσία, ας πει δημόσια ότι δεν τους ενδιαφέρουν οι άνθρωποι, οι ψυχικά ασθενείς και οι εργαζόμενοι. 

Σε συνάντηση με το Δίκτυο Αργώς που θα πραγματοποιηθεί, κατόπιν αιτήματός μας, τη Τρίτη 31 Ιανουαρίου θα τεθεί το ερώτημα αν θα ανεχτούν την εξαφάνιση της όποιας ψυχικής υγείας υπάρχει αποδεχόμενοι την απάνθρωπη πρακτική των περικοπών που ισοδυναμεί με κοινωνικό έγκλημα ή αν θα απορρίψουν τις επιταγές της κυβέρνησης και θα υπερασπιστούν την ψυχική υγεία. Αν θα επιλέξουν το δεύτερο δρόμο αυτό θα σημάνει ότι δεν θα απολύσουν κανένα εργαζόμενο που έτσι κι αλλιώς κανείς δεν περισσεύει και δεν θα επιδιώξουν καμία μείωση του ήδη χαμηλού μισθού μας.

Στη συνάντηση των σωματείων αποφασίσαμε να προτείνουμε σε όλα τα σωματεία και τους εργαζόμενους να κηρύξουμε σαν πρώτη κίνηση μέσα στο 2012 μια 24ωρη απεργία με μεγάλη κινητοποίηση στο υπουργείο υγείας την Τρίτη 7 Φεβρουαρίου. Προφανώς, η κινητοποίηση αυτή θα είναι η αρχή γιατί θα χρειαστεί να συνεχίσουμε μέχρι να αναγκάσουμε τους ιθύνοντες να συνεχίσουν τη λειτουργία των δομών. Τις επόμενες ημέρες προτείνουμε στα σωματεία να αποφασίσουν μέσα από τις γενικές τους συνελεύσεις για τη συμμετοχή τους στην απεργιακή κινητοποίηση και να εμπλουτίσουν με τις ιδέες τους τον τρόπο συνέχισης του αγώνα μας. Πλέον δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα αν κινητοποιηθούμε. Απεναντίας θα χάσουμε τα πάντα αν αδρανήσουμε. Η ύπαρξη μας μετά από εφτά χρόνια υποχρηματοδότησης και η πρόσφατη νίκη μας με την κατάργηση της απόφασης του Αυγούστου για περικοπές του προϋπολογισμού οφείλεται στους αγώνες μας και μόνο.

Η στήριξη του συντονιστικού από τα σωματεία στην απεξάρτηση, την πρόληψη και την ειδική αγωγή θεωρείται δεδομένη και από κοινού θα συνεχίσουμε να παλεύουμε.     

Οι υπογράφοντες:

Το Διοικητικό Συμβούλιο του Σωματείου Εργαζομένων ΕΠΡΟΨΥΗ ΄΄ΠΥΞΙΔΑ΄΄
Το Διοικητικό Συμβούλιο του Σωματείου Εργαζομένων ΕΨΙΚΑ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
Το Διοικητικό Συμβούλιο του Σωματείου Εργαζομένων ΕΨΙΚΑ ΔΡΑΜΑΣ
Το Διοικητικό Συμβούλιο του Σωματείου Εργαζομένων ΘΕΨΥΠΑ ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ
Το Διοικητικό Συμβούλιο του Σωματείου Εργαζομένων στο ΠΕΡΙΒΟΛΑΚΙ
Το Διοικητικό Συμβούλιο του Σωματείου Εργαζομένων ΠΕΨΑΕΕ
Το Διοικητικό Συμβούλιο του Σωματείου Εργαζομένων ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ ΨΥΧΑΡΓΩΣ ΑΤΤΙΚΗΣ
Το Διοικητικό Συμβούλιο του Σωματείου Εργαζομένων ΣΕΨΑΕΚΟ

ΨΗΦΙΣΜΑ ΤΗΣ ΑΝΟΙΧΤΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ ΤΩΝ ΣΥΛΛΟΓΩΝ ΔΕΠ, ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΚΑΙ ΦΟΙΤΗΤΩΝ ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ

Το βάθεμα της κρίσης στη χώρα μας αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο, οδηγεί αναπόφευκτα  στην πιο βάρβαρη επίθεση ενάντια σε όλο το φάσμα των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Βασικές  καταχτήσεις που χρειάσθηκαν θυσίες και πολυετείς αγώνες για να επιτευχθούν ανατρέπονται και καταργούνται με συνοπτικές αποφάσεις και διαδικασίες. Τα βασικά δικαιώματα στην εργασία, την υγεία, την παιδεία και την κοινωνική πρόνοια καθώς και τα ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα  των εργαζομένων θυσιάζονται στο βωμό της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου. Αιχμή του δόρατος της βάρβαρης επίθεσης ενάντια στους εργαζόμενους αποτελεί η Συγκυβέρνηση των τριών κομμάτων η οποία σχηματίστηκε με τις ευλογίες και τις προτροπές της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Εξειδίκευση της πολιτικής  αυτής στο χώρο της ανώτατης εκπαίδευσης συνιστά ο νόμος 4009/6-9-2011, ο οποίος κατεδαφίζει το δημόσιο πανεπιστήμιο και παραδίδει ότι απέμεινε σε επιχειρηματικά συμφέροντα. Ταυτόχρονα διαλύει τη γνώση που προσφέρει στους νέους ανθρώπους και αφαιρεί και τις τελευταίες δωρεάν παροχές που απόμειναν στο χώρο της ανώτατης εκπαίδευσης.

Ο νόμος αυτός, μέσα από την αναδιοργάνωση των σχολών, την κατάργηση των τμημάτων και των τομέων, την εισαγωγή των τριών κύκλων σπουδών και των 3-ετών προγραμμάτων σπουδών, την επιβολή διδάκτρων, την κατάργηση της δωρεάν διανομής συγγραμμάτων, της φοιτητικής μέριμνας, του ασύλου κλπ., επιδιώκει να μεταφέρει το σύνολο των δαπανών για την παιδεία στις πλάτες της λαϊκής οικογένειας, καθιστώντας το κοινωνικό δικαίωμα στη μόρφωση προνόμιο για λίγους. Στοχεύει στην υποβάθμιση των σπουδών και την παραγωγή οικονομικά και ιδεολογικά διαχειρίσιμων αποφοίτων. Ταυτόχρονα δημιουργεί τις συνθήκες και τις προϋποθέσεις για την εφαρμογή της γενικότερης πολιτικής των απολύσεων εργαζομένων και  διδασκόντων, τον περιορισμό των αμοιβών και την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων. Κομβικό εργαλείο στην υλοποίηση της πολιτικής αυτής μέσω της εφαρμογής του νόμου 4009/6-9-2011 αποτελεί η ανάδειξη του Συμβουλίου Διοίκησης και ο συνακόλουθος διορισμός των «Βασιλικών Επιτρόπων»-Πρυτάνεων και Κοσμητόρων.

 Το Πανεπιστημιακό κίνημα, πάρα τις αδυναμίες του, κατάφερε να παρεμποδίσει μέχρι σήμερα την εφαρμογή βασικών πλευρών του νόμου 4009/6-9-2011, με αποτέλεσμα το υπουργείο ΠΔΒΜΘ να χρησιμοποιεί ως μοχλό εξαναγκασμού της Πανεπιστημιακής κοινότητας τις απειλές και τον οικονομικό στραγγαλισμό των Πανεπιστημίων.

Η Ανοιχτή Συνέλευση των Συλλόγων ΔΕΠ, Εργαζομένων και Φοιτητών του Πανεπιστήμιου Ιωαννίνων,  λαμβάνοντας υπόψη τα παραπάνω, κατέληξε στα ακόλουθα:

·         Επιβεβαιώνει την αντίθεση της Πανεπιστημιακής  κοινότητας στο Ν. 4009/6-9-2011 και την σταθερή προσήλωση της στην πάλη για την μη εφαρμογή του.

• Θέτει ως άμεσο στόχο  της συντονισμένης δράσης των Συλλόγων τη ματαίωση των εκλογών για την ανάδειξη του «Συμβουλίου του Ιδρύματος», οι οποίες αποτελούν καθοριστικό βήμα στην προσπάθεια εφαρμογής του νόμου.
• Αποφασίζει να εντείνει τις κοινές προσπάθειες ενημέρωσης των  μελών ΔΕΠ, των εργαζομένων, των φοιτητών και της Γιαννιώτικης κοινωνίας σχετικά με τις συνέπιες του νόμου 4009/6-9-2011.

·         Επικαλείται το ακαδημαϊκό και δημοκρατικό ήθος των Υποψηφίων και των μελών της Οργανωτικής Επιτροπής  και τους καλεί να σεβαστούν τις αποφάσεις των συλλογικών οργάνων του Πανεπιστημίου και να παραιτηθούν.

·         Καλεί τα μέλη της Πανεπιστημιακής κοινότητας να συμμετάσχουν  και  να διαδηλώσουν την αντίθεσή τους σε όποιο Πανεπιστήμιο προγραμματίζονται εκλογές για την ανάδειξη εσωτερικών μελών Συμβουλίων. Πρώτο είναι το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας (31/1).

·         Καταγγέλλει τη δραματική μείωση των προϋπολογισμών των Πανεπιστημίων που οδηγούν σε υποβάθμιση της ποιότητας των σπουδών και απαιτεί την κάλυψη των πραγματικών λειτουργικών, εκπαιδευτικών και ερευνητικών αναγκών τους.

·         Καλεί τη Σύγκλητο να αποφασίσει τη Συλλογική παράσταση διαμαρτυρίας του Οργάνου στην Περιφέρεια, καλώντας σε συμμετοχή όλη την πανεπιστημιακή κοινότητα, προκειμένου να αναδειχτεί η πραγματική διάσταση της υποχρηματοδότησης του Πανεπιστημίου και τα προβλήματα λειτουργίας που προκαλεί και να διεκδικήσει την άμεση και χωρίς όρους αύξηση της χρηματοδότησης.

·         Καταγγέλλει το  ανάλγητο μέτρο της εφεδρείας – απόλυσης των εργαζομένων και απαιτεί την κατάργηση του σχετικού νόμου και την ακύρωση όλων των εφεδρειών. Δηλώνει ότι θα βρεθεί στο πλευρό κάθε εργαζομένου που θα γίνει στόχος αυτών των μέτρων.

·         Εκφράζει την αλληλεγγύη της  στους εργαζόμενους της Ελληνικής Χαλυβουργίας και του τηλεοπτικού σταθμού ALTER, καθώς και στους εργαζόμενους που βρίσκονται όλο αυτό το διάστημα σε πολυήμερες κινητοποιήσεις σε δεκάδες τόπους δουλειάς.

·         Καλεί τους Συλλόγους να οργανώσουν και να συμμετάσχουν στις κινητοποιήσεις σε συντονισμό με τις ομοσπονδίες  και τα συνδικαλιστικά όργανα των εργαζομένων στις αρχές του Φλεβάρη ως απάντηση στην ένταση της αντιλαϊκής επίθεσης.

·         Να επαναλάβει τη διαδικασία της Ανοιχτής Συνέλευσης των Συλλόγων και των Φοιτητών το πρώτο δεκαήμερο του Φλεβάρη.

Ιωάννινα 25/1/2012

ΑΥΤΟΣ Ο ΝΟΜΟΣ-ΠΛΑΙΣΙΟ ΘΑ ΑΝΑΤΡΑΠΕΙ

ΟΛΟΙ ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ25/1

·      ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ

ΣΤΗΝ ΠΡΥΤΑΝΕΙΑ ΣΤΙΣ 10:00

·      ΣΤΟ  ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟ ΜΕ ΤΟΥΣ ΣΥΛΛΟΓΟΥΣ ΔΕΠ ΚΑΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΤΟΥ  ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ

ΣΤΗΝ ΑΙΘΟΥΣΑ ΛΟΓΟΥ ΚΑΙ ΤΕΧΝΗΣ, ΣΤΙΣ 13:00

ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ

ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΚΟΛΟΥ ΣΤΟ ΠΑΝΤΕΙΟ

Σήμερα το πρωί, πρωτοβουλία αποτελούμενη από καθηγητές του Παντείου (Συσπείρωση Πανεπιστημιακών), διοικητικούς υπαλλήλους (Ανεξάρτητη Ενωτική Πρωτοβουλία), φοιτητές (Αριστερή Ενότητα) και μεταπτυχιακούς (Manifesto - Αυτόνομη Κίνηση Μεταπτυχιακών)

 

προχώρησε σε κατάληψη του Τμήματος Προσωπικού του Παντείου προκειμένου να μπλοκαριστεί η διαδικασία υποβολής υποψηφιοτήτων για το Συμβούλιο Διοίκησης, τη νέα δομή που προετοιμάζεται από την Άννα Διαμαντοπούλου για να αναλάβει τη διοίκηση του πανεπιστημίου με την εμπλοκή σε αυτήν των επιχειρηματιών και των φίλων της κυβέρνησης. Υπερασπιζόμαστε το Σύνταγμα και την αυτονομία των πανεπιστημίων απέναντι στις αυθαιρεσίες και τις παρανομίες της κυβέρνησης. Υπερασπιζόμαστε το μέλλον των μελών του, το μέλλον όλων μας.

 

Η κατάληψη θα συνεχιστεί ως την Τετάρτη που λήγει η προθεσμία υποβολής υποψηφιοτήτων.

 

ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ:

 

 

ΚΑΤΑΛΗΨΗ

 

του χώρου όπου τηρείται το Ειδικό Πρωτόκολλο της πενταμελούς Οργανωτικής Επιτροπής για την ανάδειξη των εσωτερικών μελών του Συμβουλίου Διοίκησης, μέχρι την εκπνοή της προθεσμίας υποβολής υποψηφιοτήτων,

Τετάρτη 18 Ιανουαρίου 2012 και ώρα 14:00.

 

 

Με το Σύνταγμα παρά πόδα, δεν θα επιτρέψουμε την ολοκλήρωση της θεσμικής εκτροπής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Ακυρώνουμε έμπρακτα την υποβολή υποψηφιοτήτων ερήμην των Συλλογικών Οργάνων, χωρίς νόμιμα επικυρωμένους εκλογικούς καταλόγους και με πλήρη απουσία προγραμματικών δεσμεύσεων εκ μέρους των υποψηφίων. Δεν θα χαρίσουμε σε κανέναν το πανεπιστήμιο, την παράδοσή του και τις προοπτικές του.  

 

ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΩΝ,  MANIFESTO,  ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΕΝΟΤΗΤΑ, ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΕΝΩΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ

Χαλυβουργία Ελλάδος: Διαρκές έγκλημα

Η εκσυγχρονιστική ελίτ επέτρεπε στην εργοδοσία να πραγματοποιεί ανεπαρκείς επενδύσεις, ακόμα και σε κρίσιμο εξοπλισμό, να τις αποσβαίνει σε χρόνο ρεκόρ και να αγνοεί τις επαναλαμβανόμενες εκκλήσεις των εργαζομένων για βελτίωση της ασφάλειας και της υγιεινής στους χώρους εργασίας

Η απεργία στην Χαλυβουργία Ελλάδος αποτελεί την πρωτοπορία της αντίστασης των εργαζομένων στη συνεχιζόμενη νεοφιλελεύθερη επίθεση κατά της εργασίας, εμπεριέχοντας ευρύτερους συμβολισμούς για το εργατικό κίνημα. Τα διακυβεύματα αυτής της σύγκρουσης επεκτείνονται πολύ πιο μακριά από τα μισθολογικά αιτήματα των εργαζομένων. Η εργοδοσία δίνει τη μάχη για την επιβίωση ενός βιομηχανικού μοντέλου που εδραιώθηκε κατά την περίοδο του “εκσυγχρονισμού”, συνδυάζοντας τη βραχυπρόθεσμη κερδοσκοπική προσέγγιση της παραγωγής με την άντληση υπερκερδών από την επιδείνωση των συνθηκών εργασίας και τη συμπίεση των αμοιβών. Η μείωση της εσωτερικής ζήτησης λόγω οικονομικής κρίσης και η εξάρτηση της αυξανόμενης παραγωγής από τις εξαγωγές οδηγούν σε αργούς ρυθμούς μεγέθυνσης και η επάνοδος σε υψηλή κερδοφορία άμεσα εξαρτάται αποκλειστικά από τη στρατηγική της εσωτερικής υποτίμησης που προσπαθεί να επιβάλει η τρόικα.

Ακόμα και κατά τη χρυσή περίοδο των μεγάλων έργων και των Ολυμπιακών Αγώνων, η επιχείρηση πάλευε να αποφύγει τη μακροπρόθεσμη προσέγγιση των επενδύσεων και της συγκρότησης ενός ασφαλούς χώρου παραγωγής, επεκτείνοντας το δικαίωμα της ιδιοκτησίας για να αποτελέσει στην πραγματικότητα ένα δικαίωμα ζωής και θανάτου επί των εργαζομένων, χάρη στη γνωστή ανεπάρκεια της νομοθεσίας, αλλά και της αναγκαίας πολιτικής βούλησης, για την αντιμετώπιση αυτών των εργοδοτικών συμπεριφορών. Η εκσυγχρονιστική ελίτ επέτρεπε στην εργοδοσία να πραγματοποιεί ανεπαρκείς επενδύσεις, ακόμα και σε κρίσιμο εξοπλισμό, να τις αποσβαίνει σε χρόνο ρεκόρ και να αγνοεί τις επαναλαμβανόμενες εκκλήσεις των εργαζομένων για βελτίωση της ασφάλειας και της υγιεινής στους χώρους εργασίας, αλλά και στους χώρους αποθήκευσης υλικών.

Από τα στοιχεία που διαθέτει το Κέντρο Πρόληψης Επαγγελματικού Κινδύνου της Ελευσίνας, φαίνεται καθαρά μια έντονη ελεγκτική δραστηριότητα που υποδεικνύει την ύπαρξη χρόνιων προβλημάτων ασφάλειας. Τα δηλωμένα ατυχήματα ήταν 8 το 2009, 7 το 2010 και 11 το 2011 (τη χρονιά μετά το θανατηφόρο ατύχημα του Οκτωβρίου 2010), και οι έλεγχοι και επανέλεγχοι του ΚΕΠΕΚ ήταν 10 το 2009, 18 το 2010 και 14 το 2011 (οι έλεγχοι ρουτίνας είναι ένας ως δύο κατ' έτος και η ύπαρξη περισσοτέρων ελέγχων δείχνει ότι πολύ συχνά τα θέματα επανεξετάζονται). Τα δώδεκα πρόστιμα που επιβλήθηκαν καθ' όλη την τριετία έφθασαν συνολικά το ποσό των 57.500 ευρώ: ένα ποσό μηδαμινό για χώρους παραγωγής και αποθήκευσης όπου απαιτούνται κατά πολύ υψηλότερες δαπάνες για την πραγματοποίηση των απαραίτητων επενδύσεων σε εξοπλισμό αλλά και για την αναδιοργάνωση ροών και θέσεων εργασίας. Συμφέρει, δηλαδή, την εταιρεία να πληρώνει και να ξαναπληρώνει πρόστιμα, αντί να καλύπτει τις πραγματικές ανάγκες για βελτίωση της ασφάλειας του χώρου εργασίας. Συνολικά τα 33 χρόνια λειτουργίας της επιχείρησης έχασαν τη ζωή τους 7 άνθρωποι σε εργατικά ατυχήματα.

Κατά την τελευταία πενταετία, οι επιστολές του σωματείου των εργαζομένων στη διεύθυνση της επιχείρησης αφορούν κατά κύριο λόγο τα σοβαρά ζητήματα ασφάλειας και τις ελλείψεις ή ζημιές που δεν αντιμετωπίζονται από την εταιρεία. Ενδεικτικά μπορεί να σημειωθούν τα εξής:

- Στις 8-6-2006 αναφέρθηκε ότι η δοκός στήριξης του μεγάλου γερανού παρουσιάζει ρωγμές άγνωστης αιτιολογίας και ότι οι εργασίες για την αντιμετώπιση του προβλήματος αυτού είναι ανεπαρκείς.

- Στις 21-6-2006 αναφέρθηκαν προβλήματα λόγω μη επαρκούς αερισμού, με αποτέλεσμα την κόπωση και τις τάσεις λιποθυμίας, που θέτουν σε κίνδυνο τους εργαζόμενους, ενώ διατυπώνονται από το σωματείο προτάσεις.

- Στις 14-7-2006 ζητούσε το σωματείο να παρθούν άμεσα μέτρα μετά από μια έκρηξη που πραγματοποιήθηκε δύο μέρες πριν.

- Στις 3-11-2008 αναφέρεται και πάλι το πρόβλημα των ραγισμένων δοκαριών.

- Στις 24-6-2009 αναφέρονται πτώση σκυροδέματος από την οροφή και προβλήματα με τις προστατευτικές μπάρες.

- Στις 29-6-2009 επισημαίνεται ότι υπάρχουν στον γερανό καρούλια σπασμένα και παράκεντρα.

- Στις 23-9-2009 επισημαίνεται ότι παρατηρείται αύξηση των ατυχημάτων (τα οποία δεν καταλήγουν όλα στην επιθεώρηση εργασίας).

- Στις 13-10-2010 στέλνεται επιστολή στο υπουργείο Εργασίας η οποία περιγράφει τις συνθήκες που οδήγησαν στο θανατηφόρο ατύχημα.

- Στις 8-3-2011 καταγγέλλεται η αδράνεια τις εταιρείας μετά το ατύχημα.

- Στις 18-6-2011 διαμαρτύρεται το σωματείο για τη μη υλοποίηση των οδηγιών του ΚΕΠΕΚ από την εταιρεία.

Η έκθεση του ΚΕΠΕΚ μετά το θανατηφόρο ατύχημα του Οκτωβρίου 2010 επιβεβαιώνει ότι υπήρχαν σοβαρές και επικίνδυνες ελλείψεις στη φροντίδα των συνθηκών παραγωγής και εργασίας. Αντίστοιχα η πραγματογνωμοσύνη εντόπισε μια σωρεία από παραβάσεις του νόμου 3850/2010 για τη διαμόρφωση των χώρων και των θέσεων εργασίας, μεταξύ των οποίων ο μη επαρκής φωτισμός, η έλλειψη σημάνσεων διαφυγής, το μπλοκάρισμα των διοδών διαφυγής από παρακείμενες πλακέτες, κακοσυντηρημένη γερανογέφυρα που δεν διέθετε πιστοποιητικό ελέγχου ΑΑ, ο κάδος αιωρούνταν μεταφερόμενος πλησίον των θέσεων εργαζομένων χωρίς να έχει καπάκι και ο τεχνικός ασφαλείας δούλευε και ως υπεύθυνος παραγωγής, δηλαδή ως ελεγκτής ήταν ταυτόχρονα και ελεγχόμενος.

Στο συγκεκριμένο ατύχημα τραυματίστηκαν συνολικά τέσσερα άτομα, ένας εκ των οποίων, ο Γιώργος Τσιακαράκης, υπέκυψε στα τραύματα του. Ο Ιμανουμ Παρασκευάς που δούλευε στο εργοστάσιο με δίμηνη σύμβαση , υπέστη στο εν λόγω ατύχημα εγκαύματα 40% και στην κατάθεσή του επικυρώνει τα πορίσματα του ΚΕΠΕΚ και του πραγματογνώμονα: «Αρχικά κινήθηκα με ταχύτητα προς την κύρια πύλη εξόδου, αλλά δεν μπόρεσα να απομακρυνθώ διότι παραπλέυρως υπήρχαν τσουβάλια με άμμο και παλέτες με υλικά που εμπόδιζαν την κίνηση προς αυτή την κατεύθυνση... Η αγωνιώδης προσπάθεια διαφυγής μου έγινε κυριολεκτικά στα τυφλά, καθώς δεν υπήρχε φυσικό φως αλλά ούτε και φωτισμός ασφαλείας». Το δικαστήριο για τη συγκεκριμένη απόφαση έγινε στις 29 Νοεμβρίου του 2011 και η απόφαση δεν έχει εκδοθεί ακόμα. Πάντως, μέχρι στιγμής τα θύματα δεν έχουν αποζημιωθεί από την εταιρεία. Ας σημειωθεί ότι οι υπεύθυνοι της εταιρείας στον Βόλο καταδικάστηκαν σε 3 χρόνια και 6 μήνες με αναστολή πριν ένα μήνα, λόγω ενός άλλου θανατηφόρου ατυχήματος στο εργοστάσιο που βρίσκεται εκεί. Από την άποψη της παραγωγής η μονάδα του Ασπρόπυργου δεν παρουσίασε μείωση τα τελευταία χρόνια. Αντίθετα, σύμφωνα με τα στοιχεία που εκ των πραγμάτων γνωρίζουν οι εργαζόμενοι στο χυτήριο, η παραγωγή ήταν γύρω στις 200.000 τόνους το 2009, τις 235.000 το 2010 και τις 260.000 το 2011. Μια εξέλιξη που συμβαδίζει με τη συνολική παραγωγή του τριψήφιου κλάδου (241 παραγωγή βασικών μετάλλων) στον οποίο ανήκει η επιχείρηση, του οποίου ο δείκτης παραγωγής αυξήθηκε από 83,25 (κατά μέσο όρο) το 2009 σε 99,77 τον Οκτώβριο του 2011, στο ύψος δηλαδή του 2008 (101,12), αλλά και του 2005 (100).

Κατά τις τριμερείς συζητήσεις που πραγματοποιούνται στο υπουργείο Εργασίας μετά την έναρξη της απεργίας, εκπρόσωπος της εταιρείας δικαιολόγησε τις προτεινόμενες μειώσεις μισθών και τις απολύσεις με το γεγονός ότι η επιχείρηση δεν είναι πλέον κερδοφόρος και παρουσιάζει ζημίες που φθάνουν το τελευταίο έτος το 1.000.000 ευρώ. Ένα ποσό το οποίο δεν δικαιολογεί τις σαρωτικές επιπτώσεις για την απασχόληση και τις αμοιβές τις οποίες προέβλεπε το σχέδιο που προκάλεσε την αντίδραση των εργαζομένων και την απεργία και σε κάθε περίπτωση δεν συμψηφίζεται με τα κέρδη που είχε συσσωρεύσει η μέχρι πρότινος δεύτερη μεγαλύτερη μη εισηγμένη βιομηχανία της Ελλάδας (σύμφωνα με δελτίο του ΧΑΑ).

Η πολιτική της επιχείρησης, με την επιδίωξη μιας νέας “άνοιξης κερδών”, μέσω των απολύσεων και της ραγδαίας υποβάθμισης των αμοιβών και των συνθηκών εργασίας, και μέσω της διατήρησης απαρχαιωμένου και επικίνδυνου εξοπλισμού, εγκυμονεί προφανώς κινδύνους και για την ίδια την ύπαρξη του παραγωγικού δυναμικού. Τα βασικά μέταλλα είναι ένας στρατηγικός κλάδος για την οικονομία. Η ανάκαμψή του δεν μπορεί να εξαρτάται από τη συμπίεση του εργατικού κόστους και τις συνθήκες που θέτουν σε κίνδυνο τη ζωή και την ασφάλεια των εργαζομένων, όπως επιδιώκει ο κ. Μάνεσης και όπως ίσως τον μιμηθούν αρκετοί. Χρειάζεται να υπάρξουν δημόσιες παρεμβάσεις σε αυτούς τους τομείς, στην κατεύθυνση του σεβασμού των εργασιακών δικαιωμάτων και της φροντίδας του ανθρώπινου δυναμικού, οι οποίες θα επιβληθούν στους εργοδότες, ή θα πραγματοποιηθούν μετά την κρατικοποίηση των επιχειρήσεων που δεν αποδέχονται μια στρατηγική αναβάθμισης της παραγωγής και της εργασίας. Κυρίως όμως χρειάζεται η απεργία των Χαλυβουργών να αναδειχθεί από την αριστερά και το εργατικό κίνημα ως κεντρική ταξική σύγκρουση, που πρέπει να στηριχτεί και να νικήσει.

Πέτρος Ρυλμόν, Μαρία Λούκα

Θα κοιμηθώ το βράδυ, θα ξυπνήσω το πρωί;...

ΤΩΝ ΜΑΝΩΛΗ ΓΑΣΠΑΡΑΚΗ και ΚΩΣΤΑ ΜΠΑΡΚΑ

Τα χρόνια του Μνημονίου δεν οδηγούν τον Έλληνα πολίτη μόνο στον δρόμο της απόλυσης, της ανεργίας και της φτώχειας, αλλά του στερούν και τη δυνατότητα της στέγης καθώς τα τελευταία χρόνια ο αριθμός των αστέγων, σύμφωνα με εκτιμήσεις, έχει ξεπεράσει τις 20.000, γνωρίζοντας μία τρομακτική αύξηση η οποία αγγίζει το 25%.

Μάλιστα το περασμένο Σάββατο στα Χανιά είχαμε και τον πρώτο νεκρό άστεγο. Και αν το προφίλ του άστεγου κάποτε περιλάμβανε σχεδόν αποκλειστικά μετανάστες, πρόσφυγες και άτομα με ψυχικές διαταραχές (προβλήματα ναρκωτικών, αλκοολισμού, τζόγου), πλέον υπάρχει και το φαινόμενο του νεοάστεγου, ατόμων υψηλού μορφωτικού επιπέδου τα οποία έχουν χτυπηθεί από την κρίση και έχουν αναγκαστεί να βγουν στον δρόμο, ένα φαινόμενο το οποίο δικαιολογεί και τη συγκεκριμένη αύξηση στον αριθμό των ανθρώπων δίχως στέγη.

Νεοάστεγος: μέσος Έλληνας, μορφωμένος, δίχως δουλειά και σπίτι

«Αλλάζει η ταυτότητα του άστεγου, του ανθρώπου που είχαμε συνηθίσει τόσα χρόνια, δηλαδή άτομα είτε εξαρτημένα είτε με ψυχιατρικά προβλήματα είτε με παραβατική συμπεριφορά. Πλέον οι άνθρωποι που βρίσκονται σε αυτήν την κατάσταση είναι για καθαρά οικονομικούς λόγους, είτε γιατί έχουν χαμηλά εισοδήματα είτε επειδή είναι άνεργοι» δηλώνει στην «Αυγή» της Κυριακής η συντονίστρια του προγράμματος αστέγων της ΜΚΟ «Κλίμακα», Άντα Αλαμάνου.

«Η κρίση, η ανεργία και η φτώχεια εξαπλώνονται, δεν αφορούν μόνο τα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα, αλλά πλήττουν και το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής κοινωνίας κινδυνεύει και ο μέσος Έλληνας, με πολλούς να έχουν έρθει σε αυτήν την κατάσταση, τόσο μεμονωμένα άτομα όσο και οικογένειες. Είναι άνδρες και γυναίκες με υψηλό μορφωτικό επίπεδο, ηλικίας 30-45, ετών υπάρχουν όμως και νεότεροι, με χαμηλούς μισθούς, χωρις στήριξη από την οικογένεια, όπως και μεγαλύτεροι των 45 οι οποίοι έχασαν τη δουλειά τους λίγο πριν βγουν στη σύνταξη» συμπληρώνει η κ. Αλαμάνου.

Η ίδια καταγγέλλει την απουσία συντονισμένων δράσεων και ενός οργανωμένου πολιτικού σχεδίου, καθώς, όπως σημειώνει, οι διαθέσιμοι ξενώνες της Αθήνας δεν καλύπτουν ούτε το 10% των απαιτήσεων, πόσο μάλιστα τώρα που οι ανάγκες φιλοξενίας είναι ιδιαίτερα αυξημένες. «Οι ξενώνες είναι βραχύχρονης μορφής, μόλις φύγουν από εκεί οι άστεγοι, είτε ψάχνουν για άλλο ξενώνα είτε επιστρέφουν στον δρόμο. Λειτουργούν με τη λογική παροχής καταλύματος για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, ενώ δεν υπάρχει εργασιακή αποκατάσταση».

Η «Κλίμακα» ιδρύθηκε το 2000 και είναι ένας Μη Κυβερνητικός Οργανισμός με δραστηριότητες που στοχεύουν τόσο στη διάθεση υπηρεσιών ψυχικής υγείας όσο και στην υλοποίηση προγραμμάτων κοινωνικής ενσωμάτωσης ευάλωτων ομάδων πληθυσμού. Το πρόγραμμα στήριξης αστέγων διαθέτει ξενώνα 12 ατόμων στον Κεραμεικό (Κωνσταντινουπόλεως 30) και, εκτός από συσσίτια, ιατροφαρμακευτική περίθλαψη, εγκαταστάσεις προσωπικής υγιεινής, προσφέρει και ομάδες δημιουργικής απασχόλησης και επιμόρφωσης με στόχο την επανένταξη. Η λειτουργία του προγράμματος γίνεται χωρίς κρατική επιχορήγηση, με χορηγίες, δωρεές και εθελοντική προσφορά, με τα αιτήματα για στέγαση και υποστήριξη να είναι ιδιαίτερα αυξημένα τα τελευταία χρόνια.

Άνθρωποι καθημερινοί με κοστούμια και φορητούς υπολογιστές στα συσσίτια

Το Κέντρο Υποδοχής και Αλληλεγγύης Δήμου Αθηναίων καθημερινά μοιράζει συνολικά 1.200 μερίδες φαγητού, το πρωί 450 και το απόγευμα 750, με τις ανάγκες ολοένα να αυξάνονται. Επίσης στον ίδιο χώρο υπάρχει και το συσσίτιο που έχει δημιουργήσει η Εκκλησία, η οποία μοιράζει πάνω από 1.000 μερίδες. Ο χώρος ο οποίος βρίσκεται επί της Πειραιώς κατακλύζεται από αστέγους και πεινασμένους, στους οποίους δίνεται βοήθεια, ενώ στον ίδιο χώρο λειτουργεί και Τράπεζα Τροφίμων, όπου συγκεντρώνονται τρόφιμα, τα οποία καταγράφονται, και στη συνέχεια διανέμονται σε άπορες οικογένειες και σε αστέγους. «Οι πεινασμένοι που έρχονται καθημερινά είναι πλέον περισσότεροι από τούς αστέγους» τονίζει στην «Αυγή» της Κυριακής ο πρόεδρος του ΚΥΑΔΑ Γιώργος Αποστολόπουλος.

Υπάρχει επίσης ο Θεσμός του Κοινωνικού Παντοπωλείου, όπου προσφέρονται τρόφιμα, η Αθηναϊκή Αγορά, ένα είδος καταστήματος που δίνει δωρεάν ρουχισμό, αλλά και το Κοινωνικό Φαρμακείο. Επίσης στο κέντρο υπάρχουν ξενώνες στους οποίους φιλοξενούνται 160 άτομα, αριθμός αρκετά μικρός σε σχέση με τις πραγματικές ανάγκες. «Οι άστεγοι είναι πάρα πολλοί, ενώ είναι αυξημένες και οι ανάγκες για στέγαση» δήλωσε χαρακτηριστικά ο κ. Αποστολόπουλος.

Τα τελευταία δύο χρόνια, με την οικονομική κρίση, υπάρχει μια τεράστια αύξηση του αριθμού των αστέγων, με τον ακριβή του αριθμό να μην μπορεί να προσδιοριστεί παρά μόνο κατά προσέγγιση. Ο πρόεδρος του ΚΥΑΔΑ κ. Αποστολόπουλος τονίζει πως «είναι πολύ δύσκολο να σταθμίσει κανείς τον αριθμό και την αύξηση των ποσοστών των αστέγων, γιατί αποτελούν ομάδα με πολύ ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Όμως καταγράφεται 15% αύξηση των ατόμων που τα τελευταία δύο χρόνια έχουν ζητήσει βοήθεια από τις αρχές του ιδρύματος. Ακόμα υπάρχει 26% αύξηση όσων ζήτησαν στέγη από τον Οκτώβριο του 2010 έως τον Οκτώβριο του 2011, όπως και αύξηση κατά 300 άτομα των ανθρώπων που έκαναν αίτηση να ενταχθούν στο Κοινωνικό Παντοπωλείο».

Εάν συνδυάσουμε τα ποσοστά αυτά με τις οικονομικές εξελίξεις, τις μειώσεις μισθών και τις απολύσεις, μπορούμε να φτάσουμε στο συμπέρασμα πως η αύξηση των ποσοστών αυτών θα είναι εντυπωσιακή.

Τα χαρακτηριστικά των αστέγων και οι κοινωνικές ομάδες από τις οποίες προέρχονται είναι πολύ δύσκολο να προσδιοριστούν. Κυρίως όμως είναι ηλικιωμένοι, χαμηλοσυνταξιούχοι που έχουν πληγεί από την οικονομική κρίση λόγω της μείωσης και περικοπών των συντάξεων. Κάτι που αποτελεί έκπληξη είναι πως στο Κέντρο Αλληλεγγύης πηγαίνουν για να σιτιστούν και άνθρωποι από περιοχές παραδοσιακά πλούσιες όπως η Βούλα, η Κηφισιά, η Εκάλη.

Όμως η κατηγορία που προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση είναι οι νεόπτωχοι ή νεοάστεγοι. Είναι άνθρωποι καθημερινοί, με κοστούμια και φορητούς υπολογιστές, οι οποίοι πηγαίνουν καθημερινά για το συσσίτιο, επιχειρηματίες, επαγγελματίες ή υπάλληλοι που έχουν χάσει τη δουλειά τους λόγω της κρίσης. Δεν θέλουν να εμφανίζονται, στην ουσία κρύβονται, έχουν ξαφνιαστεί από την κατάσταση στην οποία ξαφνικά βρέθηκαν, άνθρωποι καλοντυμένοι οι οποίοι από τη μια στιγμή στην άλλη βρέθηκαν στον δρόμο, ως επί το πλείστον νέοι σε ηλικία. Ο κ. Αποστολόπουλος τονίζει ότι «οι νεοάστεγοι είναι φοβισμένοι άνθρωποι, ντροπαλοί και δεν θέλουν να δημοσιοποιούνται τα χαρακτηριστικά τους. Έρχονται εδώ στο κέντρο, τρώνε και φεύγουν».

«Όταν νυχτώνει, δεν ξέρω αν θα βγάλω το βράδυ»

Ο άστεγος δεν αγωνίζεται μόνο για την επιβίωσή του, να βρει φαγητό και ένα υποτυπώδες μέρος να περάσει τη νύχτα του, δίχως να γνωρίζει τι θα του επιφυλάσσει η επόμενη μέρα, αλλά έχει να αντιμετωπίσει και την αδιαφορία των κρατικών φορέων. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της πλατείας Κλαυθμώνος, όπου τα Χριστούγεννα ο Δήμος Αθηναίων ξήλωσε τα παγκάκια για λόγους «ανάπλασης» ενώ το καλοκαίρι είχε κοπεί η παροχή νερού σε πολλές περιοχές της πρωτεύουσας, με τους άστεγους, εκτός από φαγητό, να δυσκολεύονται να βρουν έστω και ένα ποτήρι νερό. Σε πολλές περιπτώσεις, όπως μας κατήγγειλαν άνθρωποι οι οποίοι έχουν βρεθεί στον δρόμο, επιστρατεύεται και η δημοτική αστυνομία, η οποία τα πρωινά που απουσιάζουν οι άστεγοι από τα αυτοσχέδια καταλύματά τους αφαιρεί τις κουβέρτες ώστε να τους αναγκάσει να απομακρυνθούν.

«Όταν νυχτώνει δεν ξέρω αν θα βγάλω το βράδυ, αν θα ζήσω το επόμενο πρωί», δηλώνει ο Μάρκος, 52 ετών, πρώην εργαζόμενος με 7.000 ένσημα στην «πλάτη» του, ο οποίος βρίσκεται τους τελευταίους έξι μήνες στον δρόμο. «Αν δεν έχω δουλειά, τι να κάνω; Σπίτι δεν έχω, γονείς και συγγενείς δεν έχω, είμαι μόνος μου, πείτε μου πού θα κοιμηθώ σήμερα με 4 βαθμούς Κελσίου, πώς θα ζήσω;» Ο ίδιος, όπως μας είπε, παρακαλάει να βρει ανοιχτή πολυκατοικία τα βράδια, να μπει μέσα να κοιμηθεί και εξαπολύει δριμύ κατηγορώ προς τους πολιτικούς «άρχοντες» οι οποίοι κοιμούνται στη ζεστασιά του σπιτιού τους δίχως να δείχνουν το παραμικρό ενδιαφέρον για το πρόβλημα των αστέγων αλλά και προς το δήμο, ο οποίος δίνει συσσίτιο μόνο με την παρουσία καναλιών, όπως ο ίδιος υποστηρίζει. «Μετά τους Αγανακτισμένους, θα γίνει ο ξεσηκωμός των αστέγων και θα χυθεί αίμα», δηλώνει αγανακτισμένος ο Μάρκος. «Δεν πρέπει να παίρνουν μόνο από τον πολίτη, πρέπει και να δίνουν, με εξωθούν να γίνω εγκληματίας. Φταίνε εδώ και 40 χρόνια τα δύο κόμματα εξουσίας, αυτά έφτασαν εμένα και άλλους συνανθρώπους μου σε αυτό το σημείο. Πρέπει να λογοδοτήσουν για εσχάτη προδοσία εν καιρώ ειρήνης», καταγγέλλει και τονίζει ότι θέλει να περάσει τα επόμενα χρόνια της ζωής του με αξιοπρέπεια.

«Ντρέπομαι που είμαι Έλληνας, ντρέπομαι για τις γενιές που έρχονται μετά από εμάς, το μόνο κοινό ιδεώδες στο πέρασμα των ετών είναι αυτό της τσέπης. Έχουμε φτάσει στη χώρα μας να είμαστε ζητιάνοι τη στιγμή που δουλεύουν άλλοι και άλλοι» αναφέρει ο Μιχάλης 50 ετών, ο οποίος, παρόλο που έχει δουλέψει ακόμα και ως διευθυντής σε σούπερ μάρκετ, βρίσκεται στο δρόμο πάνω από ένα χρόνο. «Ποτέ στη ζωή μου δεν έχω πάρει το παραμικρό επίδομα, ποτέ δεν έχω ζητήσει κάτι, ποτέ δεν έχω φοβηθεί. Το μόνο που ζητάω είναι μία δουλειά, μία οποιαδήποτε δουλειά» τονίζει ο Μιχάλης αποτυπώνοντας την τραγική κατάσταση της ελληνικής κοινωνίας.

«Η παγκόσμια οικονομική πολιτική, η ελληνική οικονομική πολιτική, διαλύει τις οικόγενεις, στέλνει τον κόσμο στην πείνα», δήλωσε ο Γιώργος Μπάρκουρης, πρώην τεχνικός υπολογιστών και μουσικός παραγωγός ο οποίος βρέθηκε ξαφνικά στον δρόμο και πλέον φιλοξενείται στην «Κλίμακα», στο μοναδικό μέρος στο οποίο ένιωσε ασφάλεια και ζεστασιά, όπως ο ίδιος δηλώνει.

«Τέλη του 2006, αρχές του 2007 τελειώσαν όλα. Άρχισα να δουλεύω με μερική απασχόληση και για περίπου ένα χρόνο τα κατάφερνα, ώσπου ο κόσμος δεν είχε τη δυνατότητα να σε προσλάβει ούτε καν για μερική απασχόληση. Κατέληξα να έχω σημαντικό οικονομικό πρόβλημα, δεν είχα δικό μου σπίτι ενώ κατέρρευσα και ψυχολογικά. Για ένα - δύο χρόνια ήμουν τελείως αποκομμένος από τους ανθρώπους και τον κόσμο, κλεισμένος σ' ένα χώρο, να κλαίω τη μοίρα μου. Αρχικά ένα δικό μου πρόσωπο με φιλοξένησε για δύο χρόνια, μέχρι το καλοκαίρι, αλλά δεν μπορούσα πια να μένω εκεί, έπρεπε να πάρω έναν δρόμο», αναφέρει ο κ. Μπάρκουρης περιγράφοντας το χρονικό των εξελίξεων.

Έξω από τον σταθμό του μετρό συναντήσαμε και τον Βαγγέλη, 48 ετών από την Αλβανία, οικονομολόγο, 22 χρόνια στην Ελλάδα και εδώ και 25 μέρες στον δρόμο, ο οποίος πήγαινε στο αεροδρόμιο για να περάσει άλλη μία νύχτα. Ο ίδιος ήταν ιδιοκτήτης μίνι μάρκετ το οποίο πρόσφατα έκλεισε. «Είμαστε στο 2012, εδώ και 3.000 χρόνια δεν έχει αλλάξει τίποτα στην ουσία. Όπως είπε και ο Τζιάκομο Λεοπάρντι, “όλα είναι τίποτα”. Είναι ντροπή ένας Βαγγέλης να κοιμάται έξω» δήλωσε εκφράζοντας την απογοήτευσή του για την κατάσταση της ελληνικής κοινωνίας και την απαισιοδοξία του για το μέλλον.

Ένα μέλλον το οποίο φαντάζει αρκετά δύσκολο, με πολλές φωνές να κάνουν λόγο για βαρύ χειμώνα και πολλούς άστεγους να μην ξέρουν αν το επόμενο πρωί θα τους βρει στη ζωή ή αν θα ξεψυχήσουν σ' ένα παγκάκι, όπως ο 62χρονος στα Χανιά το περασμένο Σάββατο. Μπορεί το Μνημόνιο να ζει, αλλά οι άνθρωποι πεθαίνουν. Και αυτό δεν αλλάζει στα χαρτιά, με μία απλή επικείμενη θεσμοθέτηση των αστέγων ως μίας νέας ομάδας ευπαθών ατόμων αλλά με πράξεις απλής, κοινής, ανθρώπινης λογικής.

Πηγή: avgi.gr

Αλληλεγγύη στον αγώνα των εργαζομένων του Alter

Οι εργαζόμενοι του Alter δίνουν έναν πολύ σκληρό αγώνα ενάντια στην εργοδοτική αυθαιρεσία υπερασπιζόμενοι τα κατοχυρωμένα δικαιώματά τους. Οι εργαζόμενοι δεν έχουν λάβει τα δεδουλευμένα τους εδώ και περίπου ένα χρόνο, ενώ τώρα τους προσφέρονται ψίχουλα με την απαίτηση να συνεχίζουν να εργάζονται άνευ πληρωμής, προκειμένου στις πλάτες τους να διαφυλαχθεί η επιχείρηση και τα κέρδη της εργοδοσίας. Ο αγώνας τους, εν μέσω της σκληρής επίθεσης σε εργασιακά δικαιώματα και κατακτήσεις που λαμβάνει χώρα τα τελευταία δύο χρόνια, αποτελεί μια δυναμική φωνή αντίστασης συνολικά ενάντια στην ασκούμενη πολιτική. Αποτελεί την καλύτερη απάντηση απέναντι σε πολιτικές επιλογές που επιλέγουν να θυσιάσουν τις ζωές και το μέλλον των εργαζομένων στο βωμό της αγοράς. Ήδη συλλογικότητες κάθε είδους, από συνελεύσεις γειτονιών μέχρι σωματεία, στέκονται δίπλα στον αγώνα των εργαζομένων του alter.

Μέρες απεργίας...

http://rnbnet.gr/details.php?id=4132