Η Νορβηγία προειδοποιεί: όχι ανοχή στους νεοναζί, του Π. Κωνσταντίνου

Η θλίψη και το σοκ σε ολόκληρη την ανθρωπότητα για το χαμό πάνω από ενενήντα ανθρώπων από το δολοφονικό χέρι των νεοναζί, οι περισσότεροι από το κάμπινγκ νεολαίας του Εργατικού Κόμματος προκαλεί τώρα την οργή για τους υπεύθυνους. Η ανοχή των κυβερνήσεων στα φασιστικά κόμματα και τους νεοναζί στην Ευρώπη είχε ξεπεράσει κάθε όριο το προηγούμενο διάστημα. Γίνονταν αποδεκτά ακόμη και ως κυβερνητικοί εταίροι , ως εργαλεία για την απομόνωση των εργατικών αντιστάσεων και της αριστεράς που στη περίοδο της κρίσης επέμενε να προβάλει εναλλακτικές λύσεις υπέρ των συμφερόντων της μεγάλης πλειοψηφίας και όχι της μειοψηφίας των κατόχων του πλούτου.

Οι αποτρόπαιες δολοφονικές επιθέσεις του Αντερς Μπρείβικ στη Νορβηγία είναι ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα των φασιστών στη πρόσφατη ιστορία της Ευρώπης. Δεν είναι τυχαίο ότι η Αστυνομία και τα ΜΜΕ διοχέτευαν πληροφορίες για «ισλαμική τρομοκρατία» ενώ ακόμη και μετά την αποκάλυψη της ταυτότητας του ναζί δολοφόνου δεν καταλογίζουν ξεκάθαρα το έγκλημα στη φασιστική τρομοκρατία. Τα τελευταία χρόνια, η ανοχή και οι συνεργασίες με τα νεοφασιστικά κόμματα είχαν τη ρίζα τους στη προσπάθεια των αρχουσών τάξεων και των κυβερνήσεων να αποπροσανατολίσουν τους εργαζόμενους και τη νεολαία που εξοργισμένοι από την πολιτική των κυβερνήσεων να τους φορτώσουν τις συνέπειες τη κρίση βγήκαν στον δρόμο της μαζικής αντίστασης.

Ο ρατσισμός κατά των μεταναστών και των αιτούντων άσυλο πήγε χέρι-χέρι με την ισλαμοφοβία, την στοχοποίηση των μουσουλμάνων ως διαφορετικών που δεν χωράνε στις «αξίες του χριστιανικού ευρωπαϊκού πολιτισμού». Οι κυβερνήσεις έφτασαν σε μέτρα σκληρά κατά των μεταναστών με πολιτικές απελάσεων και στρατόπεδα συγκέντρωσης και τη FRONTEX να επιτηρεί τα σύνορα ενώ ένα κυνήγι μαγισσών κατά των μουσουλμάνων εξαπολύεται παντού ταυτίζοντας τους με τη τρομοκρατία. Όλα αυτά βέβαια την ίδια περίοδο που μια σειρά ευρωπαϊκές χώρες μαζί με το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ διατηρούσαν στρατεύματα κατοχής στο Αφγανιστάν, το Ιράκ, τη Σομαλία και στήριζαν το αποκλεισμό της Γάζας κατά της κυβέρνησης της Χαμάς των Παλαιστίνιων.

Ο Αντερς Μπρέιβικ είναι ένας ναζιστής δολοφόνος που έδρασε με σχέδιο και «άποψη». Ήταν ενεργό μέλος του νεοφασιστικού Κόμματος της Προόδου μέχρι το 2006 και στέλεχος της νεολαίας του.

Πριν τις δολοφονικές επιθέσεις έστειλε το βιβλίο-μανιφέστο του 1516 σελίδων σε μια μεγάλη λίστα παραληπτών ενώ μόλις μία ώρα πριν τη βομβιστική επίθεση στο Υπουργείο έστελνε μήνυμα εισαγωγικό. Σε αυτό εξηγούσε πόση προσπάθεια και λεφτά χρειάστηκε να ξοδέψει για να το ολοκληρώσει και παρότρυνε να γίνει συγκεκριμένος τρόπος χρήσης. Το είχε στείλει Στο δημοσιογράφο πολιτικό του Φινλανδικού Κόμματος «Αληθινοί Φινλανδοί» Τέρχι Κιεμούκι. Εκθειάζει ξανά και ξανά τον αρχηγό του κόμματος αυτού Τζούζι Χάλλα Αχο για τη κάθετη τοποθέτηση του ενάντια στη πολυπολιτισμική κοινωνία ως παράγοντας διάλυσης της δυτικής κοινωνίας.

Σε βίντεο όπου κραταέι όπλο εμφανίζεται να υποστηρίζει:« Ο πολυτισμικός μαρξισμός όπως τον υποστήριξε η Σχολή της Φρανκφούρτης έχει διασπείρει την άποψη για «θετική δράση», «πολυπολιτισμό» και «διαφορετικότητα». Δεν είναι δυνατό να ξεφύγουμε από αυτές τις έννοιες σήμερα. Αυτές οι έννοιες έχουν καταστρέψει την οποιαδήποτε άμυνα της ευρωπαϊκής κοινωνίας, κάτι που έχει ανοίξει το δρόμο για την ισλαμοποίηση της Ευρώπης.

Την ίδια μέρα των επιθέσεων υπογράφει ως υψηλά ιστάμενος στην ιεραρχία των ευρωπαϊκών εθνικιστικών κινημάτων. Δηλώνει ότι πήρε υποστήριξη για τη συγγραφή του φασιστικού μανιφέστου από «αδελφούς και αδελφές» από άλλες χώρες, όπως Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία, Σουηδία, Αυστραλία, Ιταλία, Ισπανία, Φινλανδία, Βέλγιο, Ολλανδία, Δανία και ΗΠΑ.

Συνεχίζει: «Η ώρα για διάλογο τελείωσε. Δώσαμε στη ειρήνη μια ευκαιρία. Εφτασε η ώρα για ένοπλη αντίσταση. Ο PCCTS, οι Ιππότες Ναΐτες για λογαριασμό του ελεύθερου λαού της Ευρώπης κηρύσσουν προληπτικό πόλεμο ενάντια στα Μαρξιστικά πολιτιστικά/πολυπολιτισμικά νεοαποικιακά καθεστώτα στη Δυτική Ευρώπη. Αναγνωρίζουμε ότι η Ευρώπη τεχνικά βρίσκεται σε εμφύλιο πόλεμο από το 1999, όταν οι Ευρωπαίοι και αμερικανοί Μαρξιστές πολιτιστικοί /πολυπολιτισμικοί μέσω του ΝΑΤΟ εξαπέλυσαν τις επιθέσεις ενάντια στις Χριστιανικές Σερβικές δυνάμεις και τους στέρησαν το δικαίωμα να σταματήσουν το Ισλάμ στην χώρα τους.»
Ο Αντερς Μπέιβικ είναι ένας ναζιστής δολοφόνος . Δεν είναι απλά ένας παρανοϊκός και ακραίος χριστιανός φονταμενταλιστής. Το σύγχρονο πρόσωπο του νεοναζισμού χρησιμοποιεί το προσωπείο πότε του χριστιανού και πότε του πατριώτη για αποκρύψει το πραγματικό που είναι μόνο ΕΝΑ: ο ναζισμός. Η επίθεση στη πολυπολιτισμική κοινωνία είναι το σύγχρονο ρατσιστικό εργαλείο, το ιδεολογικό πολοστάσιο που στοχοποιεί τους μετανάστες με βάση τη διαφορετική θρησκεία.

Η τραγωδία στη Νορβηγία με τις μαζικές δολοφονίες των μελών της νεολαίας του Εργατικού Κόμματος είναι και μια προειδοποίηση ότι η ανοχή στη νομιμοποίηση των φασιστικών κομμάτων δεν τα απαλλάσσει από το χιτλερικό σύνδρομο της εξόντωσης των διαφορετικών που οδήγησε στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τα Νταχάου και τα Άουσβιτς. Οι σύγχρονοι ομογάλακτοι τους στην Ελλάδα, όπως η Χρυσή Αυγή και άλλες φασιστικές ομάδες που έχουν κάνει σημαία τους τη μάχη ενάντια στο Ισλάμ και οργανώνουν επιθέσεις με εμπρησμούς λατρευτικών χώρων πρέπει να βγουν εκτός νόμου εδώ και τώρα. Αυτές τις μέρες κλείνουν τα 37 χρόνια της πτώσης της χούντας. Οι ίδιοι φασίστες στελέχη της Χρυσής Αυγής που έβαζαν βόμβες στο σινεμά ΕΛΛΗ για να δηλώσουν τη στήριξη τους σε χουντικούς βασανιστές βρίσκουν τώρα την ΕΛΑΣ να τους κάνει πλάτες για να προβοκάρουν τις Πανεργατικές Απεργίες και να εξαπολύουν πογκρόμ κατά των μεταναστών και επιθέσεις κατά αριστερών. Είναι αυτή η ανοχή που μπορεί να τους αποθρασύνει να μιμηθούν τον ομογάλακτο τους στη Νορβηγία.

Είναι ώρα να δράσουμε πριν να είναι αργά!

«Πρόλαβα να ακούσω πριν πέσω: Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία »…

Η συγκλονιστική μαρτυρία του Μανώλη Κυπραίου στον Εξάντα.

«Ήταν κάπου 9 το πρωί στις 15 Ιουνίου, όταν έφτασα με το μετρό στο Σύνταγμα. Αποφάσισα να μη βγω στον κεντρικό χώρο της πλατείας αλλά στην έξοδο της Μεγάλης Βρετανίας. Βγαίνοντας στο πεζοδρόμιο, είδα στη Βασιλίσσης Σοφίας κάτι που με «πάγωσε».
Ένα σιδερένιο τείχος. Ένα τείχος που όμοιό του είχα δει να στήνουν οι πάνοπλοι ισραηλινοί στρατιώτες απέναντι από τους άοπλους Παλαιστινίους αμάχους.
Αμέσως ένα προαίσθημα ανησυχία και ενδόμυχα ένας φόβος αν θέλεις με κυρίεψε. Αυτή τη φορά ήταν αποφασισμένοι για όλα, είπα μέσα μου.
Αυτό με έκανε να είμαι πιο προσεκτικός και πιο επιφυλακτικός. Ανά πάσα στιγμή θα μπορούσε να ξεσπάσει η «φωτιά».
Οι απλοί έλληνες πολίτες που βρίσκονταν εκεί, ήταν και αυτοί προβληματισμένοι με τους αστυνομικούς «ρόμποκοπ» όπως τους ονόμαζαν κοροϊδευτικά, λόγω των ειδικά ενισχυμένων στολών που φορούσαν.
Η ώρα περνούσε όταν ξαφνικά βρισκόμενος στο τέλος της πλατείας Συντάγματος, άρχισε ομοβροντία χημικών, δακρυγόνων και χειροβομβίδων κρότου λάμψης. Μαζική και χωρίς στόχευση. Ο κόσμος πανικόβλητος έτρεχε να κρυφτεί. Και εγώ μαζί τους σε μια γωνιά Μητροπόλεως και Φιλελλήνων. Με το ένα το κινητό για να μεταδίδω με την άλλη η φωτογραφική μηχανή. Τα λεπτά ατελείωτα και μαζί το κλάμα και η δυσφορία στην αναπνοή. «Θα αντέξεις» έλεγα στον εαυτό μου δίνοντας κουράγιο. Βλέπω μέσα από την στοά του υπουργείου Οικονομικών πίσω από τα ΜΑΤ να βγαίνουν κουκουλοφόροι με καδρόνια στα χέρια. «Πάγωσα».
Αυτό δεν πρέπει να το χάσω είπα.
Μα ξαφνικά μπροστά μου σωριάζεται ένας ηλικιωμένος. Δεν το σκέφτηκα ούτε στιγμή. Μαζί με κάποιους άλλους συμπολίτες μας, τον σηκώσαμε και τον πήγαμε στο πρόχειρο ιατρείο στην πλατεία.
Βλέποντας, θυμήθηκα τα πρόχειρα νοσοκομεία εκστρατείας που είχα δει στο Κόσοβο. Πραγματικά πεδίο μάχης μέσα στην πρωτεύουσα της χώρας μου. Της Ελληνικής Δημοκρατίας.
Συνέχισα. Αυτή τη φορά τα επεισόδια γίνονταν Φιλελλήνων και Ξενοφώντος. Με μεγαλύτερη ένταση. Χωρίς κουκουλοφόρους. Τα ΜΑΤ έριχναν αδιάκριτα και αναίτια χειροβομβίδες κρότου λάμψης και χημικά. Το ίδιο σκηνικό. Κανένα έλεος σε κανέναν. Τα ΜΑΤ χτυπούσαν με τα κλομπ ό,τι κινιόταν. Μια φρενίτιδα οργής και βίας. Σαν κοπάδι καρχαριών.
Αυτό με έκανε να μπω στις αρχές μιας στοάς επί της Φιλελλήνων, να μεταδίδω και να τραβώ φωτογραφίες από εκεί.
Αυτό ήταν το μοιραίο λάθος μου.
Οπισθοχωρώντας μια ομάδα των ΜΑΤ, ο διμοιρίτης με ρωτάει γιατί τραβάω φωτογραφίες.
Και ξέροντας τη διαδικασία του λέω είμαι δημοσιογράφος και του δείχνω την ταυτότητα της Ενώσεως Συντακτών. Μάταια. Αυτό τον εξόργισε.
Αφού με στόλισε σε «άψογα γαλλικά», με δείχνει με το δάκτυλο σε έναν από την ομάδα του. Κατάλαβα πως κάτι θα γινόταν. Αλλά πίστευα πως το πολύ-πολύ να εισέπραττα καμία «βουρδουλιά».
Όχι. Ο ευτραφής άνδρας των ΜΑΤ σε κλάσματα δευτερολέπτων πετάει μπροστά μου μια χειροβομβίδα κρότου-λάμψης.
Όταν η προβλεπόμενη απόσταση έκρηξης είναι 50 μέτρα, καταλαβαίνετε τι έπαθα όταν η έκρηξη έγινε στους 50 πόντους.
Ένιωσα όλο το σώμα μου να τινάζεται, πέφτω μέσα στην στοά και για δευτερόλεπτα νόμιζα πως ήμουν νεκρός.
Λίγο μετά ένιωσα χέρια να με σηκώνουν και θολά να προσπαθώ να τους δω. Δεν μπορούσα όμως να τους ακούσω.
Ήταν ο Γιώργος, ο Τάκης, η Μαρία, η Κωνσταντίνα, ο Νίκος και ο Πρόδρομος, όπως έμαθα μετά. Ζαλισμένος και λουσμένος με λίτρα νερού, προσπαθούσα να συνέλθω.
«Πρέπει να φύγεις να πας στο νοσοκομείο» μου έλεγαν με νοήματα.
Κατάλαβα πως έπρεπε να το κάνω αμέσως.
Με δυσκολία άρχισα να ανεβαίνω την Φιλελλήνων. Για να κατευθυνθώ προς το Ζάππειο και μετά στον Ευαγγελισμό, πεζός.
Μαζί και δεκάδες άλλοι απλοί πολίτες, κάποιοι από αυτούς με τα παιδιά τους που προσπαθούσαν να διαφύγουν.
Εκεί όμως μας περίμενε μια δεύτερη μεγάλη έκπληξη.
Μια ομάδα δειλών (ας μου επιτραπεί η έκφραση) της «Ομάδας Δέλτα» με μηχανές μας περικυκλώνει, όπως οι Ινδιάνοι τη μονάδα του στρατηγού Κάστερ.
Άρχισαν να μας βρίζουν και να μας χτυπούν. Προσπαθώντας να καλύψω έναν άγουρο έφηβο, ήταν δεν ήταν 15 ετών, δέχθηκα απανωτά χτυπήματα στη μέση και τα πόδια, με τις μηχανές να έρχονται επάνω μας με φόρα και μερικά μέτρα πριν από εμάς οι οδηγοί τους να φρενάρουν απότομα.
Κανονικός τραμπουκισμός και «νόμιμη» βία.
Χωρίς ακοή, χτυπημένος και να σφαδάζω από τους πόνους έφτασα στον «Ευαγγελισμό». Όμως δεν εφημέρευε και έπρεπε να πάω στον «Ερυθρό». Στην κατάσταση που ήμουν, ούτε ένα ασθενοφόρο δεν υπήρχε να με μεταφέρει…
Έφτασα με μεγάλη δυσκολία στον Ερυθρό. Οι γιατροί και το προσωπικό της κλινικής ΩΡΛ και οι παθολόγοι ήταν το λιγότερο άψογοι.
Πέρασα δέκα εφιαλτικές ημέρες προσπαθώντας να σώσουν οι γιατροί την ακοή στο δεξί αυτί, πρωτοστατούντος του καθηγητή κ. Βαθυλάκη. Δυστυχώς όμως η ζημιά ήταν πολύ μεγάλη.
Είχε επέλθει πλήρης κώφωση και στα δύο αυτιά. Είχε καταστραφεί πλήρως το βασικό όργανο ακοής ο κοχλίας και στις δύο πλευρές του κεφαλιού.
Ήμουν κωφός…
Οι αστυνομικοί των ΜΑΤ είχαν κάνει καλά τη δουλειά τους. Άφησαν ανάπηρο έναν πολίτη. Και αυτός ήμουν εγώ.
Ο ευαίσθητος και δημοκράτης υπουργός Προστασίας του Πολίτη κ. Χ. Παπουτσής δεν καταδέχθηκε ούτε μια συγνώμη να ζητήσει. Ούτε φυσικά ο αρχηγός της ΕΛ.ΑΣ. κ. Λ. Οικονόμου.
Θα σκέφτηκαν πως ανήκω στις «παράπλευρες απώλειες». Και στα ολιγαρχικά καθεστώτα δεν υπάρχει «συγνώμη» αλλά το: «καλά να πάθεις».
Νομίζω όμως πως ακόμα το πολίτευμά μας ονομάζεται Δημοκρατία.
Τώρα καλούμαι να ζήσω διαφορετικά. Μια διαφορετική ζωή, χωρίς ακοή, με κατεστραμμένα το μέλλον και τα όνειρά μου από τη μανιακή βία των ΜΑΤ, που ένας Θεός ξέρει τι εντολές είχαν.
Τουλάχιστον πρόλαβα να ακούσω πριν πέσω, το: «Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία»…»

θα δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις για να μην ψηφιστεί και να μην εφαρμοστεί αυτός ο νόμος έκτρωμα

Μετά την ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου προγράμματος και την εγκληματική, κατασταλτική πολιτική του ΠΑΣΟΚ, η κυβέρνηση συνεχίζει το έργο της, φτιάχνοντας το Πανεπιστήμιο των Μνημονίων και της κρίσης.
Ο νέος νόμος-πλαίσιο για την τριτοβάθμια εκπαίδευση συμπυκνώνει όλο το νεοφιλελεύθερο παραλήρημα των επιθέσεων που δέχτηκε το δημόσιο πανεπιστήμιο από ΠΑΣΟΚ και ΝΔ τα προηγούμενα χρόνια.

Η τριετής/διετής διάρκεια φοίτησης για το πτυχίο  και η συλλογή συγκεκριμένου αριθμού πιστωτικών μονάδων για τη λήψη του, οδηγούν στον κατακερματισμό της επιστημονικής συνοχής των γνωστικών αντικειμένων και τη διάλυση των πτυχίων. Ταυτόχρονα, σε συνδυασμό με τον ατομικό φάκελο προσόντων, καταργείται κάθε ουσιαστική έννοια επαγγελματικού δικαιώματος, συλλογικής κατοχύρωσης  και διαπραγμάτευσης.

Σύμφωνα με το νέο νόμο, η χρηματοδότηση των ιδρυμάτων θα εγκρίνεται από ανεξάρτητη αρχή, ενώ μερίδιο σε αυτή θα έχουν και ιδιωτικοί φορείς, γεγονός που ανοίγει διάπλατα στους επιχειρηματίες και το κεφάλαιο την πόρτα των πανεπιστημίων.

Ταυτόχρονα οι διαγραφές φοιτητών, το όριο φοίτησης ο διαχωρισμός των καθηγητών σε «καλούς» και «κακούς» από ειδικές επιτροπές κρίσης-πειθαρχικά συμβούλια διαμορφώνουν ένα πλαίσιο λειτουργίας των σχολών που θα χαρακτηρίζεται από τον αυταρχισμό και την περαιτέρω εντατικοποίηση.

Τέλος, η κατάργηση της ακαδημαϊκής αυτοτέλειας επιτυγχάνεται με τον καλύτερο τρόπο μέσω της συγκρότησης των συμβουλίων διοίκησης με διορισμένους Πρυτάνεις και εξωπανεπιστημιακά στοιχεία που θα έχουν τον πρώτο λόγο για τη λειτουργία των σχολών. Στο πανεπιστήμιο της αγοράς δεν χωράει η δημοκρατία, η αμφισβήτηση και το Πανεπιστημιακό Ασυλο.

Στην ολομέτωπη επίθεση στα δικαιώματα των εργαζομένων και της νεολαίας που διεξάγει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ καταργεί την κορυφαία λαϊκή κατάκτηση του Πανεπιστημιακού Ασύλου ως χώρου ανάπτυξης των κοινωνικών αγώνων, ακαδημαϊκής ελευθερίας και κριτικής στον κυρίαρχο επιστημονικό και πολιτικό λόγο.

Σε 150 σελίδες λοιπόν, το Υπουργείο παιδείας επιχειρεί να διαλύσει τον δημόσιο, δωρεάν, δημοκρατικό και ακαδημαϊκό χαρακτήρα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.  Είναι δεδομένο πως η κυβέρνηση του μνημονίου στοχεύει στην σταδιακή απόσυρση του κράτους από την χρηματοδότηση της παιδείας και την παραχώρηση των πανεπιστημίων και της γνώσης στις ορέξεις της αγοράς και του κεφαλαίου. Ουσιαστικά, τα Πανεπιστήμια θα μετατραπούν σε εκπαιδευτήρια παραγωγής αποφοίτων-αναλώσιμων εργαζομένων, προοριζόμενων για εργασιακή επισφάλεια και συνεχή επανακατάρτιση. Στη νέα εργασιακή πραγματικότητα της κρίσης και των μνημονίων η εργασιακή επισφάλεια και η εργοδοτική αυθαιρεσία αποτελούν θεσμός και προϋποθέτουν την ύπαρξη αποστειρωμένων ιδρυμάτων που θα λειτουργούν με όρους επιχειρηματικότητας και θα παράγουν εκείνο το εργατικό δυναμικό που θα ανταποκρίνεται στη νέα εργασιακή πραγματικότητα.
Τα προηγούμενα χρόνια η νεολαία απέδειξε πως μπορεί να χαλά τα σχέδια όλων εκείνων που αποφασίζουν για αυτή χωρίς αυτή. Το φοιτητικό κίνημα μαζί με τους καθηγητές και τους εργαζόμενους πρέπει να συγκρουστούν με το Υπουργείο Παιδείας και να στείλουν το νόμο πλαίσιο εκεί που πρέπει : στα σκουπίδια!