Χαλυβουργία Ελλάδος: Διαρκές έγκλημα

Η εκσυγχρονιστική ελίτ επέτρεπε στην εργοδοσία να πραγματοποιεί ανεπαρκείς επενδύσεις, ακόμα και σε κρίσιμο εξοπλισμό, να τις αποσβαίνει σε χρόνο ρεκόρ και να αγνοεί τις επαναλαμβανόμενες εκκλήσεις των εργαζομένων για βελτίωση της ασφάλειας και της υγιεινής στους χώρους εργασίας

Η απεργία στην Χαλυβουργία Ελλάδος αποτελεί την πρωτοπορία της αντίστασης των εργαζομένων στη συνεχιζόμενη νεοφιλελεύθερη επίθεση κατά της εργασίας, εμπεριέχοντας ευρύτερους συμβολισμούς για το εργατικό κίνημα. Τα διακυβεύματα αυτής της σύγκρουσης επεκτείνονται πολύ πιο μακριά από τα μισθολογικά αιτήματα των εργαζομένων. Η εργοδοσία δίνει τη μάχη για την επιβίωση ενός βιομηχανικού μοντέλου που εδραιώθηκε κατά την περίοδο του “εκσυγχρονισμού”, συνδυάζοντας τη βραχυπρόθεσμη κερδοσκοπική προσέγγιση της παραγωγής με την άντληση υπερκερδών από την επιδείνωση των συνθηκών εργασίας και τη συμπίεση των αμοιβών. Η μείωση της εσωτερικής ζήτησης λόγω οικονομικής κρίσης και η εξάρτηση της αυξανόμενης παραγωγής από τις εξαγωγές οδηγούν σε αργούς ρυθμούς μεγέθυνσης και η επάνοδος σε υψηλή κερδοφορία άμεσα εξαρτάται αποκλειστικά από τη στρατηγική της εσωτερικής υποτίμησης που προσπαθεί να επιβάλει η τρόικα.

Ακόμα και κατά τη χρυσή περίοδο των μεγάλων έργων και των Ολυμπιακών Αγώνων, η επιχείρηση πάλευε να αποφύγει τη μακροπρόθεσμη προσέγγιση των επενδύσεων και της συγκρότησης ενός ασφαλούς χώρου παραγωγής, επεκτείνοντας το δικαίωμα της ιδιοκτησίας για να αποτελέσει στην πραγματικότητα ένα δικαίωμα ζωής και θανάτου επί των εργαζομένων, χάρη στη γνωστή ανεπάρκεια της νομοθεσίας, αλλά και της αναγκαίας πολιτικής βούλησης, για την αντιμετώπιση αυτών των εργοδοτικών συμπεριφορών. Η εκσυγχρονιστική ελίτ επέτρεπε στην εργοδοσία να πραγματοποιεί ανεπαρκείς επενδύσεις, ακόμα και σε κρίσιμο εξοπλισμό, να τις αποσβαίνει σε χρόνο ρεκόρ και να αγνοεί τις επαναλαμβανόμενες εκκλήσεις των εργαζομένων για βελτίωση της ασφάλειας και της υγιεινής στους χώρους εργασίας, αλλά και στους χώρους αποθήκευσης υλικών.

Από τα στοιχεία που διαθέτει το Κέντρο Πρόληψης Επαγγελματικού Κινδύνου της Ελευσίνας, φαίνεται καθαρά μια έντονη ελεγκτική δραστηριότητα που υποδεικνύει την ύπαρξη χρόνιων προβλημάτων ασφάλειας. Τα δηλωμένα ατυχήματα ήταν 8 το 2009, 7 το 2010 και 11 το 2011 (τη χρονιά μετά το θανατηφόρο ατύχημα του Οκτωβρίου 2010), και οι έλεγχοι και επανέλεγχοι του ΚΕΠΕΚ ήταν 10 το 2009, 18 το 2010 και 14 το 2011 (οι έλεγχοι ρουτίνας είναι ένας ως δύο κατ' έτος και η ύπαρξη περισσοτέρων ελέγχων δείχνει ότι πολύ συχνά τα θέματα επανεξετάζονται). Τα δώδεκα πρόστιμα που επιβλήθηκαν καθ' όλη την τριετία έφθασαν συνολικά το ποσό των 57.500 ευρώ: ένα ποσό μηδαμινό για χώρους παραγωγής και αποθήκευσης όπου απαιτούνται κατά πολύ υψηλότερες δαπάνες για την πραγματοποίηση των απαραίτητων επενδύσεων σε εξοπλισμό αλλά και για την αναδιοργάνωση ροών και θέσεων εργασίας. Συμφέρει, δηλαδή, την εταιρεία να πληρώνει και να ξαναπληρώνει πρόστιμα, αντί να καλύπτει τις πραγματικές ανάγκες για βελτίωση της ασφάλειας του χώρου εργασίας. Συνολικά τα 33 χρόνια λειτουργίας της επιχείρησης έχασαν τη ζωή τους 7 άνθρωποι σε εργατικά ατυχήματα.

Κατά την τελευταία πενταετία, οι επιστολές του σωματείου των εργαζομένων στη διεύθυνση της επιχείρησης αφορούν κατά κύριο λόγο τα σοβαρά ζητήματα ασφάλειας και τις ελλείψεις ή ζημιές που δεν αντιμετωπίζονται από την εταιρεία. Ενδεικτικά μπορεί να σημειωθούν τα εξής:

- Στις 8-6-2006 αναφέρθηκε ότι η δοκός στήριξης του μεγάλου γερανού παρουσιάζει ρωγμές άγνωστης αιτιολογίας και ότι οι εργασίες για την αντιμετώπιση του προβλήματος αυτού είναι ανεπαρκείς.

- Στις 21-6-2006 αναφέρθηκαν προβλήματα λόγω μη επαρκούς αερισμού, με αποτέλεσμα την κόπωση και τις τάσεις λιποθυμίας, που θέτουν σε κίνδυνο τους εργαζόμενους, ενώ διατυπώνονται από το σωματείο προτάσεις.

- Στις 14-7-2006 ζητούσε το σωματείο να παρθούν άμεσα μέτρα μετά από μια έκρηξη που πραγματοποιήθηκε δύο μέρες πριν.

- Στις 3-11-2008 αναφέρεται και πάλι το πρόβλημα των ραγισμένων δοκαριών.

- Στις 24-6-2009 αναφέρονται πτώση σκυροδέματος από την οροφή και προβλήματα με τις προστατευτικές μπάρες.

- Στις 29-6-2009 επισημαίνεται ότι υπάρχουν στον γερανό καρούλια σπασμένα και παράκεντρα.

- Στις 23-9-2009 επισημαίνεται ότι παρατηρείται αύξηση των ατυχημάτων (τα οποία δεν καταλήγουν όλα στην επιθεώρηση εργασίας).

- Στις 13-10-2010 στέλνεται επιστολή στο υπουργείο Εργασίας η οποία περιγράφει τις συνθήκες που οδήγησαν στο θανατηφόρο ατύχημα.

- Στις 8-3-2011 καταγγέλλεται η αδράνεια τις εταιρείας μετά το ατύχημα.

- Στις 18-6-2011 διαμαρτύρεται το σωματείο για τη μη υλοποίηση των οδηγιών του ΚΕΠΕΚ από την εταιρεία.

Η έκθεση του ΚΕΠΕΚ μετά το θανατηφόρο ατύχημα του Οκτωβρίου 2010 επιβεβαιώνει ότι υπήρχαν σοβαρές και επικίνδυνες ελλείψεις στη φροντίδα των συνθηκών παραγωγής και εργασίας. Αντίστοιχα η πραγματογνωμοσύνη εντόπισε μια σωρεία από παραβάσεις του νόμου 3850/2010 για τη διαμόρφωση των χώρων και των θέσεων εργασίας, μεταξύ των οποίων ο μη επαρκής φωτισμός, η έλλειψη σημάνσεων διαφυγής, το μπλοκάρισμα των διοδών διαφυγής από παρακείμενες πλακέτες, κακοσυντηρημένη γερανογέφυρα που δεν διέθετε πιστοποιητικό ελέγχου ΑΑ, ο κάδος αιωρούνταν μεταφερόμενος πλησίον των θέσεων εργαζομένων χωρίς να έχει καπάκι και ο τεχνικός ασφαλείας δούλευε και ως υπεύθυνος παραγωγής, δηλαδή ως ελεγκτής ήταν ταυτόχρονα και ελεγχόμενος.

Στο συγκεκριμένο ατύχημα τραυματίστηκαν συνολικά τέσσερα άτομα, ένας εκ των οποίων, ο Γιώργος Τσιακαράκης, υπέκυψε στα τραύματα του. Ο Ιμανουμ Παρασκευάς που δούλευε στο εργοστάσιο με δίμηνη σύμβαση , υπέστη στο εν λόγω ατύχημα εγκαύματα 40% και στην κατάθεσή του επικυρώνει τα πορίσματα του ΚΕΠΕΚ και του πραγματογνώμονα: «Αρχικά κινήθηκα με ταχύτητα προς την κύρια πύλη εξόδου, αλλά δεν μπόρεσα να απομακρυνθώ διότι παραπλέυρως υπήρχαν τσουβάλια με άμμο και παλέτες με υλικά που εμπόδιζαν την κίνηση προς αυτή την κατεύθυνση... Η αγωνιώδης προσπάθεια διαφυγής μου έγινε κυριολεκτικά στα τυφλά, καθώς δεν υπήρχε φυσικό φως αλλά ούτε και φωτισμός ασφαλείας». Το δικαστήριο για τη συγκεκριμένη απόφαση έγινε στις 29 Νοεμβρίου του 2011 και η απόφαση δεν έχει εκδοθεί ακόμα. Πάντως, μέχρι στιγμής τα θύματα δεν έχουν αποζημιωθεί από την εταιρεία. Ας σημειωθεί ότι οι υπεύθυνοι της εταιρείας στον Βόλο καταδικάστηκαν σε 3 χρόνια και 6 μήνες με αναστολή πριν ένα μήνα, λόγω ενός άλλου θανατηφόρου ατυχήματος στο εργοστάσιο που βρίσκεται εκεί. Από την άποψη της παραγωγής η μονάδα του Ασπρόπυργου δεν παρουσίασε μείωση τα τελευταία χρόνια. Αντίθετα, σύμφωνα με τα στοιχεία που εκ των πραγμάτων γνωρίζουν οι εργαζόμενοι στο χυτήριο, η παραγωγή ήταν γύρω στις 200.000 τόνους το 2009, τις 235.000 το 2010 και τις 260.000 το 2011. Μια εξέλιξη που συμβαδίζει με τη συνολική παραγωγή του τριψήφιου κλάδου (241 παραγωγή βασικών μετάλλων) στον οποίο ανήκει η επιχείρηση, του οποίου ο δείκτης παραγωγής αυξήθηκε από 83,25 (κατά μέσο όρο) το 2009 σε 99,77 τον Οκτώβριο του 2011, στο ύψος δηλαδή του 2008 (101,12), αλλά και του 2005 (100).

Κατά τις τριμερείς συζητήσεις που πραγματοποιούνται στο υπουργείο Εργασίας μετά την έναρξη της απεργίας, εκπρόσωπος της εταιρείας δικαιολόγησε τις προτεινόμενες μειώσεις μισθών και τις απολύσεις με το γεγονός ότι η επιχείρηση δεν είναι πλέον κερδοφόρος και παρουσιάζει ζημίες που φθάνουν το τελευταίο έτος το 1.000.000 ευρώ. Ένα ποσό το οποίο δεν δικαιολογεί τις σαρωτικές επιπτώσεις για την απασχόληση και τις αμοιβές τις οποίες προέβλεπε το σχέδιο που προκάλεσε την αντίδραση των εργαζομένων και την απεργία και σε κάθε περίπτωση δεν συμψηφίζεται με τα κέρδη που είχε συσσωρεύσει η μέχρι πρότινος δεύτερη μεγαλύτερη μη εισηγμένη βιομηχανία της Ελλάδας (σύμφωνα με δελτίο του ΧΑΑ).

Η πολιτική της επιχείρησης, με την επιδίωξη μιας νέας “άνοιξης κερδών”, μέσω των απολύσεων και της ραγδαίας υποβάθμισης των αμοιβών και των συνθηκών εργασίας, και μέσω της διατήρησης απαρχαιωμένου και επικίνδυνου εξοπλισμού, εγκυμονεί προφανώς κινδύνους και για την ίδια την ύπαρξη του παραγωγικού δυναμικού. Τα βασικά μέταλλα είναι ένας στρατηγικός κλάδος για την οικονομία. Η ανάκαμψή του δεν μπορεί να εξαρτάται από τη συμπίεση του εργατικού κόστους και τις συνθήκες που θέτουν σε κίνδυνο τη ζωή και την ασφάλεια των εργαζομένων, όπως επιδιώκει ο κ. Μάνεσης και όπως ίσως τον μιμηθούν αρκετοί. Χρειάζεται να υπάρξουν δημόσιες παρεμβάσεις σε αυτούς τους τομείς, στην κατεύθυνση του σεβασμού των εργασιακών δικαιωμάτων και της φροντίδας του ανθρώπινου δυναμικού, οι οποίες θα επιβληθούν στους εργοδότες, ή θα πραγματοποιηθούν μετά την κρατικοποίηση των επιχειρήσεων που δεν αποδέχονται μια στρατηγική αναβάθμισης της παραγωγής και της εργασίας. Κυρίως όμως χρειάζεται η απεργία των Χαλυβουργών να αναδειχθεί από την αριστερά και το εργατικό κίνημα ως κεντρική ταξική σύγκρουση, που πρέπει να στηριχτεί και να νικήσει.

Πέτρος Ρυλμόν, Μαρία Λούκα

Θα κοιμηθώ το βράδυ, θα ξυπνήσω το πρωί;...

ΤΩΝ ΜΑΝΩΛΗ ΓΑΣΠΑΡΑΚΗ και ΚΩΣΤΑ ΜΠΑΡΚΑ

Τα χρόνια του Μνημονίου δεν οδηγούν τον Έλληνα πολίτη μόνο στον δρόμο της απόλυσης, της ανεργίας και της φτώχειας, αλλά του στερούν και τη δυνατότητα της στέγης καθώς τα τελευταία χρόνια ο αριθμός των αστέγων, σύμφωνα με εκτιμήσεις, έχει ξεπεράσει τις 20.000, γνωρίζοντας μία τρομακτική αύξηση η οποία αγγίζει το 25%.

Μάλιστα το περασμένο Σάββατο στα Χανιά είχαμε και τον πρώτο νεκρό άστεγο. Και αν το προφίλ του άστεγου κάποτε περιλάμβανε σχεδόν αποκλειστικά μετανάστες, πρόσφυγες και άτομα με ψυχικές διαταραχές (προβλήματα ναρκωτικών, αλκοολισμού, τζόγου), πλέον υπάρχει και το φαινόμενο του νεοάστεγου, ατόμων υψηλού μορφωτικού επιπέδου τα οποία έχουν χτυπηθεί από την κρίση και έχουν αναγκαστεί να βγουν στον δρόμο, ένα φαινόμενο το οποίο δικαιολογεί και τη συγκεκριμένη αύξηση στον αριθμό των ανθρώπων δίχως στέγη.

Νεοάστεγος: μέσος Έλληνας, μορφωμένος, δίχως δουλειά και σπίτι

«Αλλάζει η ταυτότητα του άστεγου, του ανθρώπου που είχαμε συνηθίσει τόσα χρόνια, δηλαδή άτομα είτε εξαρτημένα είτε με ψυχιατρικά προβλήματα είτε με παραβατική συμπεριφορά. Πλέον οι άνθρωποι που βρίσκονται σε αυτήν την κατάσταση είναι για καθαρά οικονομικούς λόγους, είτε γιατί έχουν χαμηλά εισοδήματα είτε επειδή είναι άνεργοι» δηλώνει στην «Αυγή» της Κυριακής η συντονίστρια του προγράμματος αστέγων της ΜΚΟ «Κλίμακα», Άντα Αλαμάνου.

«Η κρίση, η ανεργία και η φτώχεια εξαπλώνονται, δεν αφορούν μόνο τα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα, αλλά πλήττουν και το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής κοινωνίας κινδυνεύει και ο μέσος Έλληνας, με πολλούς να έχουν έρθει σε αυτήν την κατάσταση, τόσο μεμονωμένα άτομα όσο και οικογένειες. Είναι άνδρες και γυναίκες με υψηλό μορφωτικό επίπεδο, ηλικίας 30-45, ετών υπάρχουν όμως και νεότεροι, με χαμηλούς μισθούς, χωρις στήριξη από την οικογένεια, όπως και μεγαλύτεροι των 45 οι οποίοι έχασαν τη δουλειά τους λίγο πριν βγουν στη σύνταξη» συμπληρώνει η κ. Αλαμάνου.

Η ίδια καταγγέλλει την απουσία συντονισμένων δράσεων και ενός οργανωμένου πολιτικού σχεδίου, καθώς, όπως σημειώνει, οι διαθέσιμοι ξενώνες της Αθήνας δεν καλύπτουν ούτε το 10% των απαιτήσεων, πόσο μάλιστα τώρα που οι ανάγκες φιλοξενίας είναι ιδιαίτερα αυξημένες. «Οι ξενώνες είναι βραχύχρονης μορφής, μόλις φύγουν από εκεί οι άστεγοι, είτε ψάχνουν για άλλο ξενώνα είτε επιστρέφουν στον δρόμο. Λειτουργούν με τη λογική παροχής καταλύματος για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, ενώ δεν υπάρχει εργασιακή αποκατάσταση».

Η «Κλίμακα» ιδρύθηκε το 2000 και είναι ένας Μη Κυβερνητικός Οργανισμός με δραστηριότητες που στοχεύουν τόσο στη διάθεση υπηρεσιών ψυχικής υγείας όσο και στην υλοποίηση προγραμμάτων κοινωνικής ενσωμάτωσης ευάλωτων ομάδων πληθυσμού. Το πρόγραμμα στήριξης αστέγων διαθέτει ξενώνα 12 ατόμων στον Κεραμεικό (Κωνσταντινουπόλεως 30) και, εκτός από συσσίτια, ιατροφαρμακευτική περίθλαψη, εγκαταστάσεις προσωπικής υγιεινής, προσφέρει και ομάδες δημιουργικής απασχόλησης και επιμόρφωσης με στόχο την επανένταξη. Η λειτουργία του προγράμματος γίνεται χωρίς κρατική επιχορήγηση, με χορηγίες, δωρεές και εθελοντική προσφορά, με τα αιτήματα για στέγαση και υποστήριξη να είναι ιδιαίτερα αυξημένα τα τελευταία χρόνια.

Άνθρωποι καθημερινοί με κοστούμια και φορητούς υπολογιστές στα συσσίτια

Το Κέντρο Υποδοχής και Αλληλεγγύης Δήμου Αθηναίων καθημερινά μοιράζει συνολικά 1.200 μερίδες φαγητού, το πρωί 450 και το απόγευμα 750, με τις ανάγκες ολοένα να αυξάνονται. Επίσης στον ίδιο χώρο υπάρχει και το συσσίτιο που έχει δημιουργήσει η Εκκλησία, η οποία μοιράζει πάνω από 1.000 μερίδες. Ο χώρος ο οποίος βρίσκεται επί της Πειραιώς κατακλύζεται από αστέγους και πεινασμένους, στους οποίους δίνεται βοήθεια, ενώ στον ίδιο χώρο λειτουργεί και Τράπεζα Τροφίμων, όπου συγκεντρώνονται τρόφιμα, τα οποία καταγράφονται, και στη συνέχεια διανέμονται σε άπορες οικογένειες και σε αστέγους. «Οι πεινασμένοι που έρχονται καθημερινά είναι πλέον περισσότεροι από τούς αστέγους» τονίζει στην «Αυγή» της Κυριακής ο πρόεδρος του ΚΥΑΔΑ Γιώργος Αποστολόπουλος.

Υπάρχει επίσης ο Θεσμός του Κοινωνικού Παντοπωλείου, όπου προσφέρονται τρόφιμα, η Αθηναϊκή Αγορά, ένα είδος καταστήματος που δίνει δωρεάν ρουχισμό, αλλά και το Κοινωνικό Φαρμακείο. Επίσης στο κέντρο υπάρχουν ξενώνες στους οποίους φιλοξενούνται 160 άτομα, αριθμός αρκετά μικρός σε σχέση με τις πραγματικές ανάγκες. «Οι άστεγοι είναι πάρα πολλοί, ενώ είναι αυξημένες και οι ανάγκες για στέγαση» δήλωσε χαρακτηριστικά ο κ. Αποστολόπουλος.

Τα τελευταία δύο χρόνια, με την οικονομική κρίση, υπάρχει μια τεράστια αύξηση του αριθμού των αστέγων, με τον ακριβή του αριθμό να μην μπορεί να προσδιοριστεί παρά μόνο κατά προσέγγιση. Ο πρόεδρος του ΚΥΑΔΑ κ. Αποστολόπουλος τονίζει πως «είναι πολύ δύσκολο να σταθμίσει κανείς τον αριθμό και την αύξηση των ποσοστών των αστέγων, γιατί αποτελούν ομάδα με πολύ ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Όμως καταγράφεται 15% αύξηση των ατόμων που τα τελευταία δύο χρόνια έχουν ζητήσει βοήθεια από τις αρχές του ιδρύματος. Ακόμα υπάρχει 26% αύξηση όσων ζήτησαν στέγη από τον Οκτώβριο του 2010 έως τον Οκτώβριο του 2011, όπως και αύξηση κατά 300 άτομα των ανθρώπων που έκαναν αίτηση να ενταχθούν στο Κοινωνικό Παντοπωλείο».

Εάν συνδυάσουμε τα ποσοστά αυτά με τις οικονομικές εξελίξεις, τις μειώσεις μισθών και τις απολύσεις, μπορούμε να φτάσουμε στο συμπέρασμα πως η αύξηση των ποσοστών αυτών θα είναι εντυπωσιακή.

Τα χαρακτηριστικά των αστέγων και οι κοινωνικές ομάδες από τις οποίες προέρχονται είναι πολύ δύσκολο να προσδιοριστούν. Κυρίως όμως είναι ηλικιωμένοι, χαμηλοσυνταξιούχοι που έχουν πληγεί από την οικονομική κρίση λόγω της μείωσης και περικοπών των συντάξεων. Κάτι που αποτελεί έκπληξη είναι πως στο Κέντρο Αλληλεγγύης πηγαίνουν για να σιτιστούν και άνθρωποι από περιοχές παραδοσιακά πλούσιες όπως η Βούλα, η Κηφισιά, η Εκάλη.

Όμως η κατηγορία που προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση είναι οι νεόπτωχοι ή νεοάστεγοι. Είναι άνθρωποι καθημερινοί, με κοστούμια και φορητούς υπολογιστές, οι οποίοι πηγαίνουν καθημερινά για το συσσίτιο, επιχειρηματίες, επαγγελματίες ή υπάλληλοι που έχουν χάσει τη δουλειά τους λόγω της κρίσης. Δεν θέλουν να εμφανίζονται, στην ουσία κρύβονται, έχουν ξαφνιαστεί από την κατάσταση στην οποία ξαφνικά βρέθηκαν, άνθρωποι καλοντυμένοι οι οποίοι από τη μια στιγμή στην άλλη βρέθηκαν στον δρόμο, ως επί το πλείστον νέοι σε ηλικία. Ο κ. Αποστολόπουλος τονίζει ότι «οι νεοάστεγοι είναι φοβισμένοι άνθρωποι, ντροπαλοί και δεν θέλουν να δημοσιοποιούνται τα χαρακτηριστικά τους. Έρχονται εδώ στο κέντρο, τρώνε και φεύγουν».

«Όταν νυχτώνει, δεν ξέρω αν θα βγάλω το βράδυ»

Ο άστεγος δεν αγωνίζεται μόνο για την επιβίωσή του, να βρει φαγητό και ένα υποτυπώδες μέρος να περάσει τη νύχτα του, δίχως να γνωρίζει τι θα του επιφυλάσσει η επόμενη μέρα, αλλά έχει να αντιμετωπίσει και την αδιαφορία των κρατικών φορέων. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της πλατείας Κλαυθμώνος, όπου τα Χριστούγεννα ο Δήμος Αθηναίων ξήλωσε τα παγκάκια για λόγους «ανάπλασης» ενώ το καλοκαίρι είχε κοπεί η παροχή νερού σε πολλές περιοχές της πρωτεύουσας, με τους άστεγους, εκτός από φαγητό, να δυσκολεύονται να βρουν έστω και ένα ποτήρι νερό. Σε πολλές περιπτώσεις, όπως μας κατήγγειλαν άνθρωποι οι οποίοι έχουν βρεθεί στον δρόμο, επιστρατεύεται και η δημοτική αστυνομία, η οποία τα πρωινά που απουσιάζουν οι άστεγοι από τα αυτοσχέδια καταλύματά τους αφαιρεί τις κουβέρτες ώστε να τους αναγκάσει να απομακρυνθούν.

«Όταν νυχτώνει δεν ξέρω αν θα βγάλω το βράδυ, αν θα ζήσω το επόμενο πρωί», δηλώνει ο Μάρκος, 52 ετών, πρώην εργαζόμενος με 7.000 ένσημα στην «πλάτη» του, ο οποίος βρίσκεται τους τελευταίους έξι μήνες στον δρόμο. «Αν δεν έχω δουλειά, τι να κάνω; Σπίτι δεν έχω, γονείς και συγγενείς δεν έχω, είμαι μόνος μου, πείτε μου πού θα κοιμηθώ σήμερα με 4 βαθμούς Κελσίου, πώς θα ζήσω;» Ο ίδιος, όπως μας είπε, παρακαλάει να βρει ανοιχτή πολυκατοικία τα βράδια, να μπει μέσα να κοιμηθεί και εξαπολύει δριμύ κατηγορώ προς τους πολιτικούς «άρχοντες» οι οποίοι κοιμούνται στη ζεστασιά του σπιτιού τους δίχως να δείχνουν το παραμικρό ενδιαφέρον για το πρόβλημα των αστέγων αλλά και προς το δήμο, ο οποίος δίνει συσσίτιο μόνο με την παρουσία καναλιών, όπως ο ίδιος υποστηρίζει. «Μετά τους Αγανακτισμένους, θα γίνει ο ξεσηκωμός των αστέγων και θα χυθεί αίμα», δηλώνει αγανακτισμένος ο Μάρκος. «Δεν πρέπει να παίρνουν μόνο από τον πολίτη, πρέπει και να δίνουν, με εξωθούν να γίνω εγκληματίας. Φταίνε εδώ και 40 χρόνια τα δύο κόμματα εξουσίας, αυτά έφτασαν εμένα και άλλους συνανθρώπους μου σε αυτό το σημείο. Πρέπει να λογοδοτήσουν για εσχάτη προδοσία εν καιρώ ειρήνης», καταγγέλλει και τονίζει ότι θέλει να περάσει τα επόμενα χρόνια της ζωής του με αξιοπρέπεια.

«Ντρέπομαι που είμαι Έλληνας, ντρέπομαι για τις γενιές που έρχονται μετά από εμάς, το μόνο κοινό ιδεώδες στο πέρασμα των ετών είναι αυτό της τσέπης. Έχουμε φτάσει στη χώρα μας να είμαστε ζητιάνοι τη στιγμή που δουλεύουν άλλοι και άλλοι» αναφέρει ο Μιχάλης 50 ετών, ο οποίος, παρόλο που έχει δουλέψει ακόμα και ως διευθυντής σε σούπερ μάρκετ, βρίσκεται στο δρόμο πάνω από ένα χρόνο. «Ποτέ στη ζωή μου δεν έχω πάρει το παραμικρό επίδομα, ποτέ δεν έχω ζητήσει κάτι, ποτέ δεν έχω φοβηθεί. Το μόνο που ζητάω είναι μία δουλειά, μία οποιαδήποτε δουλειά» τονίζει ο Μιχάλης αποτυπώνοντας την τραγική κατάσταση της ελληνικής κοινωνίας.

«Η παγκόσμια οικονομική πολιτική, η ελληνική οικονομική πολιτική, διαλύει τις οικόγενεις, στέλνει τον κόσμο στην πείνα», δήλωσε ο Γιώργος Μπάρκουρης, πρώην τεχνικός υπολογιστών και μουσικός παραγωγός ο οποίος βρέθηκε ξαφνικά στον δρόμο και πλέον φιλοξενείται στην «Κλίμακα», στο μοναδικό μέρος στο οποίο ένιωσε ασφάλεια και ζεστασιά, όπως ο ίδιος δηλώνει.

«Τέλη του 2006, αρχές του 2007 τελειώσαν όλα. Άρχισα να δουλεύω με μερική απασχόληση και για περίπου ένα χρόνο τα κατάφερνα, ώσπου ο κόσμος δεν είχε τη δυνατότητα να σε προσλάβει ούτε καν για μερική απασχόληση. Κατέληξα να έχω σημαντικό οικονομικό πρόβλημα, δεν είχα δικό μου σπίτι ενώ κατέρρευσα και ψυχολογικά. Για ένα - δύο χρόνια ήμουν τελείως αποκομμένος από τους ανθρώπους και τον κόσμο, κλεισμένος σ' ένα χώρο, να κλαίω τη μοίρα μου. Αρχικά ένα δικό μου πρόσωπο με φιλοξένησε για δύο χρόνια, μέχρι το καλοκαίρι, αλλά δεν μπορούσα πια να μένω εκεί, έπρεπε να πάρω έναν δρόμο», αναφέρει ο κ. Μπάρκουρης περιγράφοντας το χρονικό των εξελίξεων.

Έξω από τον σταθμό του μετρό συναντήσαμε και τον Βαγγέλη, 48 ετών από την Αλβανία, οικονομολόγο, 22 χρόνια στην Ελλάδα και εδώ και 25 μέρες στον δρόμο, ο οποίος πήγαινε στο αεροδρόμιο για να περάσει άλλη μία νύχτα. Ο ίδιος ήταν ιδιοκτήτης μίνι μάρκετ το οποίο πρόσφατα έκλεισε. «Είμαστε στο 2012, εδώ και 3.000 χρόνια δεν έχει αλλάξει τίποτα στην ουσία. Όπως είπε και ο Τζιάκομο Λεοπάρντι, “όλα είναι τίποτα”. Είναι ντροπή ένας Βαγγέλης να κοιμάται έξω» δήλωσε εκφράζοντας την απογοήτευσή του για την κατάσταση της ελληνικής κοινωνίας και την απαισιοδοξία του για το μέλλον.

Ένα μέλλον το οποίο φαντάζει αρκετά δύσκολο, με πολλές φωνές να κάνουν λόγο για βαρύ χειμώνα και πολλούς άστεγους να μην ξέρουν αν το επόμενο πρωί θα τους βρει στη ζωή ή αν θα ξεψυχήσουν σ' ένα παγκάκι, όπως ο 62χρονος στα Χανιά το περασμένο Σάββατο. Μπορεί το Μνημόνιο να ζει, αλλά οι άνθρωποι πεθαίνουν. Και αυτό δεν αλλάζει στα χαρτιά, με μία απλή επικείμενη θεσμοθέτηση των αστέγων ως μίας νέας ομάδας ευπαθών ατόμων αλλά με πράξεις απλής, κοινής, ανθρώπινης λογικής.

Πηγή: avgi.gr

Αλληλεγγύη στον αγώνα των εργαζομένων του Alter

Οι εργαζόμενοι του Alter δίνουν έναν πολύ σκληρό αγώνα ενάντια στην εργοδοτική αυθαιρεσία υπερασπιζόμενοι τα κατοχυρωμένα δικαιώματά τους. Οι εργαζόμενοι δεν έχουν λάβει τα δεδουλευμένα τους εδώ και περίπου ένα χρόνο, ενώ τώρα τους προσφέρονται ψίχουλα με την απαίτηση να συνεχίζουν να εργάζονται άνευ πληρωμής, προκειμένου στις πλάτες τους να διαφυλαχθεί η επιχείρηση και τα κέρδη της εργοδοσίας. Ο αγώνας τους, εν μέσω της σκληρής επίθεσης σε εργασιακά δικαιώματα και κατακτήσεις που λαμβάνει χώρα τα τελευταία δύο χρόνια, αποτελεί μια δυναμική φωνή αντίστασης συνολικά ενάντια στην ασκούμενη πολιτική. Αποτελεί την καλύτερη απάντηση απέναντι σε πολιτικές επιλογές που επιλέγουν να θυσιάσουν τις ζωές και το μέλλον των εργαζομένων στο βωμό της αγοράς. Ήδη συλλογικότητες κάθε είδους, από συνελεύσεις γειτονιών μέχρι σωματεία, στέκονται δίπλα στον αγώνα των εργαζομένων του alter.

Μέρες απεργίας...

http://rnbnet.gr/details.php?id=4132

ΓΙΑ ΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΙΑΤΡΕΙΟ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Πρόκειται για μια «δομή» που έρχεται να σταθεί αλληλέγγυα σε ανασφάλιστους Έλληνες και ανασφάλιστους μετανάστες, ενώ σε καμιά περίπτωση δεν στοχεύει στο να «ελαφρύνει» το κράτος από την υποχρέωσή του να παρέχει δωρεάν περίθαλψη σε όλους τους πολίτες. Το αντίθετο μάλλον: αποτελεί μια καταγγελτική «κραυγή» στον περιορισμό της κοινωνικής πρόνοιας από τις τελευταίες κυβερνήσεις. Το Ιατρείο Κοινωνικής Αλληλεγγύης στήθηκε με τη συνδρομή του Εργατοϋπαλληλικού Κέντρου Θεσσαλονίκης και τη διάθεση προσφοράς δεκάδων γιατρών, αλλά και πολιτών, οι οποίοι όταν δηλώνουν «αλληλέγγυοι» στους αδύναμους οικονομικά και κοινωνικά συμπολίτες μας δεν σταματάνε στα λόγια, αλλά εμπράκτως αναδεικνύουν την έννοια του όρου «αλληλεγγύη». Πρωτεργάτες αυτής πρωτοβουλίας ήταν οι γιατροί που από την πρώτη ημέρα ήταν στο πλευρό των 50 μεταναστών απεργών πείνας, όταν οι τελευταίοι, πριν από αρκετούς μήνες, έφθασαν από την Κρήτη και φιλοξενήθηκαν στο ΕΚΘ, δίνοντας αγώνα ζωής και θανάτου. Είναι οι γιατροί που επί χρόνια παλεύουν για ένα πραγματικά δημόσιο σύστημα Υγείας, που θα παρέχει υψηλού επιπέδου και δωρεάν φροντίδα πρώτιστα στους μη έχοντες και κατέχοντες. Είναι ιδιώτες γιατροί που δεν παίρνουν 150 ευρώ για μια επίσκεψη στα ιατρεία τους, είναι γιατροί του ΕΣΥ που δεν πλούτισαν από τα  «φακελάκια»

                                                                                                         

 «Δεν είμαστε φιλάνθρωποι, δεν είμαστε εθελοντές. Δεν είμαστε ΜΚΟ που θα πάρει προγράμματα. Είμαστε αλληλέγγυοι στους χιλιάδες ανέργους , στους χιλιάδες ανασφάλιστους που σήμερα δεν έχουν πρόσβαση στο ΕΣΥ και καλούνται να πληρώσουν όχι μόνο το πεντάευρο στα κρατικά νοσοκομεία, αλλά και όλες τις ιατρικές εξετάσεις στις οποίες πρέπει να υποβληθούν, τα νοσήλια και τα φάρμακά τους»

Αντιδρώντας έμπρακτα σε πολιτικές που εξαθλιώνουν τον άνθρωπο, κατασκευάζουν στρατιές ανέργων, δημιουργούν χιλιάδες ανασφάλιστων, καταργούν τη δημόσια υγεία, ΑΠΑΝΤΑΜΕ υλοποιώντας στην πράξη, την αλληλεγγύη, τη συλλογικότητα, την αυτοδιαχείρηση στο κοινωνικό πεδίο. Το Κοινωνικό Ιατρείο Αλληλεγγύης ήδη λειτουργεί προσφέροντας δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη σε Έλληνες και αλλοδαπούς  ανασφάλιστους.

ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΟΥ ΔΙΗΜΕΡΟΥ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ (26-27 Οκτώβρη 2011)

Το πανελλαδικό διήμερο της Αριστερής Ενότητας γίνεται σε μια κρίσιμη περίοδο για την κοινωνία και το πανεπιστήμιο. Υπό το βάρος των λαϊκών κινητοποιήσεων, την απεργία 19-20 Οκτώβρη αλλά και την έκφραση της λαϊκής αγανάκτησης στις παρελάσεις της 28^ης Οκτώβρη, το πολιτικό σύστημα αναγκάστηκε να αναδιαταχθεί, οι αστικές δυνάμεις να ευθυγραμμιστούν πλήρως προκειμένου να περάσει η νέα δανειακή σύμβαση, και να πάει ένα βήμα παραπέρα η υλοποίηση των μέτρων που δεν κατάφερε να περάσει η προηγούμενη κυβέρνηση. Μια δανειακή σύμβαση που επιβάλλει τα σκληρότερα μέτρα που έχει γνωρίσει η σύγχρονη ελληνική κοινωνία και εγκαθιδρύει τη μόνιμη επιτήρηση από τους μηχανισμούς της τρόικα και των δανειστών για να επιτευχθεί πιο γρήγορα το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου και η φτωχοποίηση του μεγαλύτερου κομματιού της κοινωνίας, που αναμφίβολα αποτελεί κοινό σχεδιασμό της εγχώριας και ευρωπαϊκής ελίτ, των πολιτικών διευθυντηρίων στην Ευρώπη και του μνημονιακού μπλοκ εξουσίας στην Ελλάδα.

Με τη παρέμβαση των πολιτικών διευθυντηρίων της ΕΕ στην πολιτική ζωή του τόπου καθορίστηκε το εκβιαστικό δημοψήφισμα και η απαίτηση για υπογραφές απ’ τα πολιτικά κόμματα. Ο διορισμένος από τα ευρωπαϊκά πολιτικά κέντρα και την σύμπραξη του εγχώριου αστικού μπλοκ εξουσίας Λουκάς Παπαδήμος, δήλωσε ότι η κυβέρνηση του θα επιβάλλει όσο σκληρά μέτρα κι αν χρειαστεί χάριν της ανταγωνιστικότητας προμηνύοντας ουσιαστικά τη διάλυση της ελληνικής κοινωνίας.

Όμως φαίνεται πια ότι έχει γίνει κτήμα του λαού πως σε κάθε καινούρια επίθεση θα απαντάει με συλλογικούς αγώνες και συνεχή αντίσταση. Μια σειρά από μεγάλους αγώνες που έχουν δοθεί από τον ελληνικό λαό, με αρχή την 5^η Μάη, τις μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις, τις πλατείες που έθεσαν “Πάρτε το μνημόνιο και φύγετε από εδώ”, “Πραγματική δημοκρατία τώρα” και τις βάσεις οργάνωσης του λαού, τις συνελεύσεις γειτονιάς και τις πρωτοβουλίες ενάντια στα χαράτσια, τις κινητοποιήσεις της 28^ης Οκτώβρη δείχνουν ότι υπάρχει πια σε πλατιά κομμάτια του λαού η αντίληψη ότι είναι αναγκαίος ένας συνολικός πολιτικός αγώνας που θα  βάλει στο στόχαστρο το σύνολο του πολιτικού συστήματος καθώς και η επεξεργασία μιας λύσης διεξόδου για τον τόπο με πρωταγωνιστή τον λαό. Πρέπει να βγάλουμε συμπεράσματα με βάση αυτό και για το φοιτητικό κίνημα και για την δράση της αριστεράς η οποία έχει αναβαθμισμένο ρόλο και καθήκον να οργανώσει τους αγώνες του επόμενου διαστήματος.

Το φοιτητικό κίνημα του Σεπτέμβρη με αφορμή το νόμο Διαμαντοπούλου ανέδειξε μεγάλες δυνατότητες στους φοιτητικούς χώρους. Οι 300 καταλήψεις που απονομιμοποιούν την λογική του νόμου στην πανεπιστημιακή κοινότητα είχαν αποτέλεσμα να μείνουν ανυπόγραφες οι διαπιστωτικές πράξεις για την συγκρότηση συμβουλίων διοίκησης, που ανοίγουν την πόρτα για την περαιτέρω εφαρμογή του νόμου. Παρά όμως την μαζική συμμετοχή του κόσμου δεν κατάφερε να συνολικοποιήσει την αντιπαράθεση και να συγκροτήσει ένα ρεύμα στις σχολές που να στοχεύει στην ανατροπή συνολικά αυτής της πολιτικής και των εκφραστών της ως απαραίτητη προϋπόθεση και για την ανατροπή του νόμου. Τα συνολικά πολιτικά αιτήματα έμειναν σε επίπεδο διακήρυξης ενώ ο προσανατολισμός του παρέμεινε στα μερικά ζητήματα και η οπτική του δεν ξέφυγε απ’ τα στενά όρια του πανεπιστημίου, χρησιμοποιώντας εργαλεία που δεν ανταποκρίνονταν στην νέα αναβαθμισμένη κατάσταση. Παράλληλα δεν κατάφερε να συγκροτηθεί δημοκρατικά, εμπνέοντας και εμπλέκοντας το σύνολο των φοιτητών, με την ταυτόχρονη υλική αποτύπωση αυτού και στις ίδιες τις δομές συγκρότησής και συντονισμού του(Γενικές Συνελεύσεις, Συντονιστικά Γενικών Συνελεύσεων). Λόγω των παραπάνω δεν κατάφερε να συμπορευθεί και να αποτελέσει οργανικό κομμάτι του ευρύτερου λαϊκού κινήματος. Τέλος, κομβικό ρόλο έπαιξαν οι ιδεολογικοί μηχανισμοί(ΜΜΕ) σχετικά με την προώθηση των μπλοκ αντικατάληψης.

Η πανεπιστημιακή κοινότητα θα βρεθεί αντιμέτωπη με μια πολύ σκληρή επίθεση. Η Διαμαντοπούλου στα πλαίσια και της υπόλοιπης συνολικής πολιτικής της κυβέρνησης έχει βάλει πολύ στενά περιθώρια εφαρμογής του νόμου. Στο άμεσο διάστημα θα αντιμετωπίσουμε συγχωνεύσεις και κλεισίματα σχολών και εκλογές συμβουλίων διοίκησης για τις οποίες έχουν ήδη συγκροτηθεί εφορευτικές επιτροπές. Το κρίσιμο στοίχημα για το φοιτητικό κίνημα, αν θέλει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, είναι να αλλάξει προσανατολισμό, να γίνει οργανικό κομμάτι του λαϊκού κινήματος και χρησιμοποιώντας το όπλο του πολιτικού αγώνα να πρωταγωνιστήσει στην ανατροπή της νέας κατάστασης. Να αντιληφθεί ότι κανένα δικαίωμα, καμία βελτίωση στο επίπεδο της εκπαίδευσης δεν μπορεί να υπάρξει αν δεν αλλάξει συνολικά η κατάσταση, αν δεν ανατραπεί η κυβέρνηση και η τρόικα.

Σε αυτό το πεδίο θα κριθεί και η παρέμβαση της Αριστερής Ενότητας  πανελλαδικά. Σύμφωνα με τους παραπάνω στόχους απολογίζεται αρνητικά ότι το φοιτητικό κίνημα δεν κατάφερε να εμφανιστεί οργανωμένα με αγωνιστικές αποφάσεις συλλόγων σε μεγάλα κινηματικά γεγονότα όπως η 48ωρη και η διαδήλωση του Πολυτεχνείου. Επομένως αναδεικνύεται η ανάγκη στο άμεσο διάστημα να προχωρήσει ανάλογα η αριστερά για να ξαναζωντανέψουν οι σύλλογοι. Αυτό πέρα από τη συνεχή προσπάθεια για να βγουν συνελεύσεις μπορεί να γίνει και μέσω της συγκρότησης ενωτικών πρωτοβουλιών αγώνα. Αυτές οι πρωτοβουλίες θα βοηθήσουν στη συσπείρωση ανένταχτου δυναμικού αλλά και στον κοινό βηματισμό με εργαζόμενους και καθηγητές του πανεπιστημίου. Είναι καθήκον της αριστερής ενότητας να προβάλλει τέτοιες δράσεις που να συμβάλλουν στην περαιτέρω οργάνωση του αγώνα.

Η κατεύθυνση αυτή για να μπορέσει να υλοποιηθεί πρέπει η ΑΡΕΝ να ακούει, να επεξεργάζεται και να προβάλει αιτήματα που αποτελούν ήδη κτήμα του αγωνιζόμενου κόσμου και παράλληλα να προωθήσει πολιτικές κατευθύνσεις που να συμβάλλουν ουσιαστικά σε μια πιο συνολική και ανατρεπτική κατεύθυνση ενάντια σε αυτήν την πολιτική. Παράλληλα στα εκβιαστικά διλήμματα που μας βάζουν και στο επείγον της «διάσωσης της χώρας» απαντάμε: καμία θυσία για το ευρώ , καμία πειθαρχία στην Ευρωπαϊκή Ένωση, να πέσει η κυβέρνηση των τραπεζιτών, να μην πληρώσουμε το χρέος. Το φοιτητικό κίνημα πρέπει να συμβάλλει στα κινήματα πολιτικής ανυπακοής όπως ενάντια στα χαράτσια, στις γενικές απεργίες, στις απεργιακές περιφρουρήσεις, με στόχο την ανάδειξη πιο κεντρικών αιτημάτων.

Ειδικά σ’ αυτή την περίοδο, που τίθενται καθημερινά ζητήματα επιβίωσης για τον λαό και την νεολαία, είναι χρέος των σχημάτων μας, να εντάξουν στην πρακτική τους δομές αλληλεγγύης (π.χ. κοινωνικά ιατρεία, ομάδες επανασύνδεσης ρεύματος), αποτελώντας και ένα απτό παράδειγμα και μέσα στους φοιτητικούς χώρους. Ειδικά τώρα που ο ίδιος ο λαός έχει αποδείξει ότι μπορεί να οργανώνεται με βασικό εργαλείο την αλληλεγγύη συγκροτώντας για παράδειγμα  επιτροπές για τα χαράτσια, θα πρέπει να ανοίξει η συζήτηση μέσα στα σχήματα αλλά και μέσα στους συλλόγους, προκειμένου να γίνει κτήμα των φοιτητών ότι το πανεπιστήμιο πρέπει να αποτελεί κομμάτι της λαϊκής αντίστασης.

Ωστόσο πέρα από τη συμμετοχή μας στα κινήματα, για να μπορέσει η ΑΡΕΝ να συζητήσει ουσιαστικά , να κάνει κτήμα της τέτοιου μεγέθους πολιτικά ζητήματα, οφείλουμε επιτέλους να κάνουμε πιο συχνά διαδικασίες τύπου πανελλαδικού διημέρου και μαζέματα πόλεων. Με αυτόν τον τρόπο θα προωθηθεί η πολιτικοποίηση των σχημάτων της ΑΡΕΝ και από τα κάτω αλλά και με κεντρικές διαδικασίες . Οι οποίες βέβαια δεν πρέπει να είναι ετεροχρονισμένες ειδικά σε περιόδους πύκνωσης του πολιτικού χρόνου. Προφανώς πρέπει να προχωρήσουμε σε εκδημοκρατισμό των διαδικασιών της ΑΡΕΝ, όπου αποφάσεις και κείμενα θα διαμορφώνονται από τη σύνθεση των απόψεων που ακούγονται από τα σχήματα.

Σε αυτές τις βάσεις κλείνοντας, αναγνωρίζουμε την ανάγκη ενός ποιοτικού άλματος την ΑΡΕΝ στην άμεση περίοδο. Τώρα που οι κοινωνικοί αγώνες έχουν περάσει σε μια φάση τέτοια που αναδεικνύονται συνολικότερα χαρακτηριστικά ρήξης με αυτό το σύστημα, οφείλουμε να αναβαθμίσουμε τον τρόπο παρέμβασής μας. Να προεκτείνουμε της δράση μας σε όλο το φάσμα των κοινωνικών αγώνων που εναντιώνονται στη νέα πολιτική και οικονομική κατάσταση που βαθαίνει ακόμη περισσότερο με την νέα δανειακή σύμβαση. Η εναλλακτική λύση για εμάς είναι η χάραξη μιας άλλης κατεύθυνσης σε πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο, με τον λαό στο τιμόνι, απαλλαγμένο απ’ τα δεσμά του χρέους και των συνεπειών της κρίσης. Το πρόταγμα μας είναι : Ή ΕΜΕΙΣ Ή ΑΥΤΟΙ! 

 

ΟΤΑΝ Η ΑΔΙΚΙΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΝΟΜΟΣ

Η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΑΘΗΚΟΝ

   Το τελευταίο διάστημα ο κόσμος της εργασίας δέχεται την μεγαλύτερη επίθεση (μισθοί, συντάξεις, φόροι, δικαιώματα, κλπ) στην ιστορία της μεταπολίτευσης. Ως απάντηση σε αυτή, οξύνονται και οι αντιδράσεις από μεριάς εργαζομένων. Γίναμε όλοι μάρτυρες των μεγάλων απεργιακών κινητοποιήσεων, αλλά και των ποικιλόμορφων δράσεων που αναπτύχθηκαν σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας. Κοινός τόπος των εκδηλώσεων αυτών, ήταν η ήττα των νεοφιλελεύθερων πολιτικών και των φορέων οι οποίοι τους εξέφραζαν.  Αποκορύφωμα ήταν οι κινητοποιήσεις στις παρελάσεις την 28^η Οκτωβρίου, όπου πλέον έγινε πλήρως αντιληπτό, ότι η κυβέρνηση και η πολιτική της στερούνται κάθε νομιμοποίησης.

   Προϋπόθεση κάθε εξουσίας, για να υπάρχει, είναι η νομιμοποίησή της από τους εξουσιαζόμενους ∙ δηλαδή η αποδοχή της ισχύος της. Σε μια περίοδο κρίσης νομιμοποίησης, όπως τη σημερινή, η εξουσία επιδιώκει να ανακτήσει τη νομιμοποίησή της, αναπαράγοντας ταυτόχρονα την πολιτική της και τον εαυτό της. Σε πρώτο επίπεδο, προσπάθησε (και προσπαθεί) να καταστείλει τις συλλογικές αντιδράσεις με βία και προπαγάνδα (δακρυγόνα και ΜΜΕ). Αφού απέτυχε, απέρριψε τη λύση των εκλογών, καθώς έτσι θα αποτυπώνονταν ένας νέος πολιτικός συσχετισμός,  που θα αποσταθεροποιούσε το αστικό μπλοκ εξουσίας και θα αμφισβητούσε την ίδια την ύπαρξη του πολιτικού συστήματος, όπως το γνωρίζαμε μέχρι τότε. Για τη διάσωση αυτών, λύση βρέθηκε στο διορισμό μιας μη εκλεγμένης (άρα πραξικοπηματικής) κυβέρνησης, αποτελούμενη από τεχνοκράτες, στελέχη της προηγουμένης κυβέρνησης (ΠΑΣΟΚ) και αντιπολίτευσης (ΝΔ), και φασίστες (ΛΑΟΣ), που όλοι συμφωνούν στη συνέχεια της μέχρι τώρα αποτυχημένης (!) πολιτικής. Η ίδια η δημόσια συζήτηση δεν επικεντρώνεται στη πολιτική κατεύθυνση της νέας κυβέρνησης, αλλά μόνο στο ποιοι την αποτελούν με στόχο να τη νομιμοποιήσουν απέναντι στους πολίτες. Όλα αυτά γίνονται στο όνομα της εθνικής σωτηρίας.

Υπάρχουν εθνικά συμφέροντα;

   Σε μια ταξική κοινωνία δεν υπάρχουν ενιαία- εθνικά συμφέροντα. Δεν μπορούν οι εργαζόμενοι να έχουν τα ίδια συμφέροντα με τους εργοδότες τους, καθώς η εργασία των πρώτων, μεταφράζεται σε κέρδη για τους δεύτερους. Το ίδιο το κράτος, επειδή επιδιώκει τη διατήρηση των συμφερόντων της κυρίαρχης τάξης (εργοδότες), προσπαθεί να αναπαράγει τη σχέση αυτή. Έτσι οδηγούμαστε, στο να βαφτίζονται τα συμφέροντα των εργοδοτών ως εθνικά, μόνο στόχο τη νομιμοποίηση.

Γιατί τεχνοκράτες;

   Η ίδια έννοια του τεχνοκράτη εντάσσεται σε μια διαφορετική αντίληψη για τη πολιτική, η οποία την μετατρέπει σε διαχείριση ενός συστήματος και όχι διαπάλη διαφορετικών πολιτικών κατευθύνσεων. Έτσι παγιώνουν τη νεοφιλελεύθερη πολιτική ως κάτι δεδομένο, και καλούν έναν  «ουδέτερο»- τεχνοκράτη να την υλοποιήσει. Όμως, όπως δεν υπάρχουν εθνικά συμφέροντα, δεν υπάρχουν και ουδέτερες πολιτικές. Αυτό είναι άμεσα αντιληπτό τόσο εστιάζοντας στη πολιτική της τεχνοκρατικής κυβέρνησης, η οποία είναι συνέχεια των προηγούμενων νεοφιλελεύθερων επιλογών (αποκρατικοποιήσεις, απολύσεις, μειώσεις μισθών κλπ), όσο και από την επιλογή των προσώπων, κορυφαίων αρχιτεκτόνων του νεοφιλελευθερισμού σήμερα, που αναδείχθηκαν μέσα από αντίστοιχους θεσμούς (ΕΚΤ, σύμβουλοι κυβερνήσεων).

Η απάντησή μας;

    Η έξοδος από την κρίση δεν μπορεί να γίνει με συνταγές που οδήγησαν σε αυτή. Ο νεοφιλελευθερισμός έδειξε τα όριά του, τόσο ως προς την οικονομία (κρίσεις υπερσυσσώρευσης, ανεργία, όξυνση ανισοτήτων), όσο και ως προς τη δημοκρατία (διορισμός κυβερνήσεων, καταπάτηση δικαιωμάτων, κλπ). Καθήκον μας είναι η αντίσταση στο μέτωπο αυτό, με συνεχείς και δυναμικούς αγώνες. Η συνέχιση των μαζικών, ενωτικών, ανατρεπτικών αγώνων είναι η μόνη λύση για την εδραίωση των νέων κοινωνικών συσχετισμών, που διαμορφώνονται, στο πολιτικό σκηνικό. Σε μια περίοδο τόσο κρίσιμη, η διαρκής κινητοποίηση και οργάνωση των δυνάμεων της εργασίας και της νεολαίας αποτελεί μονόδρομο. Η ιστορία έχει δείξει ότι με συλλογικούς αγώνες ανατρέπονται και οι χειρότερες συνθήκες! Ο αγώνας πρέπει να συνεχιστεί και θα συνεχιστεί μέχρι να δοθεί διέξοδος στη κοινωνία. Διέξοδος η οποία μπορεί να επιτευχτεί μόνο με τη συσπείρωση όλων των κυττάρων αντίστασης που θα οργανώνουν συνεχώς την απάντηση του λαϊκού κινήματος και θα προσπαθούν να δίνουν καθημερινά την ελπίδα και την αλληλεγγύη στην κοινωνία.

Συζητώντας με τον Δημήτρη Ψαρρά, της δημοσιογραφικής ομάδας του Ιού,για το αντιδικτατορικό φοιτητικό κίνημα

- Τι είχε προηγηθεί των εξεγέρσεων της Νομικής και του Πολυτεχνείου σε επίπεδο κοινωνικών αγώνων κατά τη διάρκεια της Χούντας και ποιος ήταν ο ρόλος του φοιτητικού κινήματος;

Στην πραγματικότητα το φοιτητικό κίνημα ήταν το πρώτο μαζικό κίνημα που δημιουργήθηκε την περίοδο της δικτατορίας. Η ήττα της Αριστεράς κατά το πραξικόπημα, η διάλυση των συνδικάτων και οι διωγμοί των αγωνιστών δεν επέτρεπε την έκφραση μαζικών αντιστάσεων, ενώ η διάσπαση του ΚΚΕ το 1968 προκάλεσε μια μεγάλη σύγχυση και απογοήτευση στους παλιότερους αγωνιστές. Αυτός είναι ο λόγος που οι μορφές δυναμικής αντίστασης από μικρές ομάδες αποτέλεσαν τα πρώτα χρόνια σχεδόν αποκλειστική επιλογή.

- Ποιο ήταν το διεθνές πλαίσιο κοινωνικών αντιστάσεων εκείνη την περίοδο και πώς ο Μάης και το παγκόσμιο κύμα κινημάτων που επακολούθησε, επηρέασε τον αντιδικτατορικό αγώνα;

Πρέπει να λάβετε υπόψη σας ότι εκείνη την εποχή δεν ήταν εύκολη η μεταφορά ειδήσεων και εικόνων από το εξωτερικό στην Ελλάδα. Όχι μόνο γιατί το απαγόρευε η λογοκρισία της δικτατορίας, αλλά και γιατί τα μέσα μαζική επικοινωνίας ήταν υποτυπώδη σε σχέση με τα σημερινά. Αυτός είναι ο λόγος που αργήσαμε να πάρουμε χαμπάρι τον Μάη, τα αντιιμπεριαλιστικά κινήματα της εποχής, τη σημασία του πολέμου του Βιετνάμ και του αντιπολεμικού κινήματος. Μπορώ να πω ότι αρχίσαμε να τα κατανοούμε σε βάθος μόνο μετά το 1972, όταν υπήρξαν και τα απαραίτητα ερεθίσματα από εκδόσεις βιβλίων, κινηματογραφικά έργα και νέες μουσικές.

- Πώς επηρέασε τον τρόπο λειτουργίας των αριστερών οργανώσεων αλλά και τις δομές του φοιτητικού κινήματος το κλίμα τρομοκρατίας και διώξεων της Χούντας;

Το τρομοκρατικό αυτό κλίμα είχε μια άμεση συνέπεια: να πολιτικοποιείται άμεσα κάθε είδους αντίδραση, ακόμα και η πιο «ανώδυνη» ή και «απολίτικη». Αλλά ταυτόχρονα επέβαλε τη γέννηση ενός πρωτότυπου τρόπου οργάνωσης του φκ, των λεγόμενων ΦΕΑ (φοιτητικές επιτροπές αγώνα). Οι ΦΕΑ δημιουργήθηκαν σε μεγάλο βαθμό από τα κάτω, δεν υπήρξαν δηλαδή αποτέλεσμα συνεννόησης των πολιτικών οργανώσεων και έπαιξαν πραγματικά τον κύριο ρόλο στην καθοδήγηση του κινήματος. Στις ΦΕΑ, που ήταν κρυφές αλλά όχι «παράνομες», συμμετείχαν χωρίς αποκλεισμούς οι διάφορες πολιτικές τάσεις και εκεί συντονίζονταν οι παράνομες οργανώσεις μέσω των στελεχών τους.

- Σε ποιο βαθμό υπήρχε πολιτική σύγκλιση εντός των οργανωμένων δυνάμεων του κινήματος κατά τη διάρκεια του καθεστώτος αλλά και μετά την κατάρρευσή του;

Χωρίς να υποτιμά κανείς την ύπαρξη πανσπερμίας οργανωμένων δυνάμεων, είναι αλήθεια ότι μέσω των ΦΕΑ σημειώθηκε πραγματική πολιτική σύγκλιση στα πρώτα βήματα του κινήματος. Από το καλοκαίρι όμως του 1973 και την επιχείρηση «φιλελευθεροποίησης» του καθεστώτος αναδείχτηκε ένας κεντρικός διαχωρισμός («παραδοσιακή αριστερά» / «υπερεπαναστάτες»), ο οποίος έγινε πολύ ορατός κατά την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Τους πρώτους μήνες μετά την πτώση της χούντας αυτός ο διαχωρισμός διατηρήθηκε για να δώσει πολύ γρήγορα τη θέση του σε μια πολυδιάσπαση οργανώσεων και τάσεων.

- Τι παρακαταθήκη σχετικά με τις δομές και την οργάνωση του φοιτητικού κινήματος νομίζετε ότι αφήνει ο Αντιδικτατορικός Αγώνας στη νεολαία σήμερα;

Πιστεύω ότι εκείνο που ακόμα και σήμερα φαίνεται απίστευτο είναι η δημοκρατική διάσταση του αντιδικτατορικού φκ. Η επιμονή στη μαζικότητα των συνελεύσεων ήταν αναγκαστική επιλογή, εφόσον αυτή μόνο εξασφάλιζε τη νομιμοποίησή τους, ενώ οι ΦΕΑ, αν και αρχικά δεν ήταν εκλεγμένες, βασίζονταν στη συναίνεση μιας ευρύτατης βάσης. Από την άλλη μεριά, για να μην ωραιοποιούμε τα πράγματα, η απήχηση του φκ στην κοινωνία της εποχής ήταν αρχικά ελάχιστη και η σύνδεσή του με τα άλλα κοινωνικά στρώματα ανύπαρκτη.

ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΣΦΙΓ ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ,11/10 ΣΤΗΝ ΑΙΘΟΥΣΑ Α' ΕΤΟΥΣ

Το υπουργείο Παιδείας μπλοκάρει τις εξετάσεις φοιτητών επί πτυχίω.Απαγορεύει να εξεταστούν όσοι οφείλουν άνω των 5 μαθημάτων σε υπό κατάληψη ιδρύματα

«Μπλόκο» στις εξετάσεις των φοιτητών επί πτυχίω επιχειρεί το υπουργείο Παιδείας, σε μια προσπάθεια να πιέσει για τη λήξη των καταλήψεων, οι οποίες μπορεί να έχουν περιοριστεί σε 79 τμήματα πανελλαδικά, αλλά επιμένουν, δίνοντας τον τόνο, σε κεντρικά πανεπιστήμια της χώρας.

Ο ειδικός γραμματέας ανώτατης εκπαίδευσης του υπουργείου Παιδείας κ. Β. Παπάζογλου προχώρησε σήμερα σε ερμηνεία του νέου Νόμου- Πλαίσιο, για τα πανεπιστήμια και έστειλε εγκύκλιο στις διοικήσεις τους, με την οποία απαγορεύει τις εξετάσεις φοιτητών επί πτυχίω κατά τη διάρκεια του εξαμήνου, εάν αυτοί χρωστούν περισσότερα από πέντε μαθήματα!

Οπως είναι γνωστό, ο νέος Νόμος- Πλαίσιο για τα ΑΕΙ έχει καταργήσει την δυνατότητα να δίνονται εξετάσεις παράλληλα με τα μαθήματα των φοιτητών. Δηλαδή, εάν δεν τελειώσει μια εξεταστική περίοδος, δεν ξεκινούν τα μαθήματα στα πανεπιστήμια για το νέο εξάμηνο. Η σχετική διάταξη αποτελεί και τον βασικό λόγο για τον οποίο η εξεταστική περίοδος χάθηκε σε Ιδρύματα, που βρίσκονταν σε κατάληψη έως και αυτή τη εβδομάδα.

Τα πανεπιστήμια αποφάσισαν, ωστόσο, ότι στην περίπτωση των φοιτητών επί πτυχίω, οι οποίοι εκ των πραγμάτων έχουν απαλλαγεί από την υποχρέωση παρακολούθησης μαθημάτων, οι εξετάσεις μπορούν να γίνουν κανονικά, ασχέτως αν έχουν ολοκληρωθεί ή όχι τα μαθήματα στη σχολή.

Τη λύση αυτή για τους επί πτυχίω φοιτητές προωθεί, ήδη, το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ), στο οποίο και έγινε προχθές πολύωρη συνεδρίαση των κοσμητόρων και των προέδρων σχολών με τις πρυτανικές αρχές του.

Ετσι, αποφασίστηκε ότι εξετάσεις των φοιτητών επί πτυχίω θα ξεκινήσουν κανονικά, καθώς δεν υπάρχει υποχρέωση μαθημάτων. Ανάλογες αποφάσεις αναμένονται και σε άλλα πανεπιστήμια.

Ωστόσο σε απάντηση αυτής της εσωτερικής ρύθμισης ο κ. Παπάζογλου έστειλε σήμερα ερμηνευτική εγκύκλιο στα πανεπιστήμια, αναφέροντας ότι οι φοιτητές επί πτυχίω μπορούν μεν να δώσουν εξετάσεις, αλλά μόνον εφόσον χρωστούν μέχρι πέντε μαθήματα.

Η εγκύκλιος σήμανε συναγερμό στα πανεπιστήμια, που αντιμετωπίζουν προβλήματα με καταλήψεις. Οπως λέει ο προεδρεύων της Συνόδου πρυτάνεων και νομικός, πρύτανης του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης, κ. Κ. Ρέμελης, η πρόβλεψη αυτή δεν υπάρχει σε κανένα σημείο του νέου νόμου, αποτελεί καθαρή «έμπνευση» των συντακτών της και παραβιάζει ευθέως το Σύνταγμα με την έκδοση κανονιστικών πράξεων από όργανα που δεν διαθέτουν την προς τούτο εξουσιοδότηση.

Η εγκύκλιος, σύμφωνα με τον κ. Ρέμελη, αποτελεί εκ των άλλων και ευθεία παρέμβαση του υπουργείου Παιδείας στην αυτοδιοίκηση των Ιδρυμάτων.

Για το θέμα που προέκυψε αναμένεται, εντός των επομένων ωρών, και επίσημη απάντηση της Συνόδου πρυτάνεων ΑΕΙ.

«Η απόφαση αυτή είναι αυθαίρετη καθώς δεν προκύπτει από καμία διάταξη του νόμου και ταυτόχρονα συνιστά κατάφωρη παραβίαση της αυτοδιοίκησης των ΑΕΙ» λέει στο «Βήμα» ο πρύτανης του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ) κ. Γ. Μυλόπουλος.

«Η λογική του "ολίγον έγκυος" δεν ισχύει στα ακαδημαϊκά ζητήματα. Οι επί πτυχίω φοιτητές, οι οποίοι έχουν ολοκληρώσει τις εκπαιδευτικές τους υποχρεώσεις, δεν έχουν κανένα λόγο να μην μπορούν να δώσουν εξετάσεις, ανεξαρτήτως χρωστούμενων μαθημάτων», καταλήγει ο κ. Μυλόπουλος.

Η καμπάνα χτυπά για όλους τους γιατρούς, νοσηλευτές αλλά και για ολόκληρη την κοινωνία

http://stokokkino.gr/i-kampana-chtypa-gia-oloys-toys-giatroys-nosileytes-alla-kai-gia-olokliri-tin-koinonia/view

Σπάμε το τείχος της σιωπής...όσα αρνήθηκαν να δείξουν τα κανάλια

Τα «ανοιχτά πανεπιστήμια» και η δημοκρατία του facebook

Για την ανοιχτή επιστολή 42 καθηγητών του Παντείου Πανεπιστημίου

Tου Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου

Δεν με εξέπληξε, εξαιρουμένων δύο ή τριών υπογραφών, η ανοιχτή επιστολή των 42 καθηγητών της Παντείου που ζητούν «ανοικτά πανεπιστήμια». Την τελευταία τριετία, από το Δεκέμβρη του 2008 μέχρι την ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου, αρκετοί από τους υπογράφοντες παρενέβησαν κατ’ επανάληψη στο δημόσιο διάλογο, τοποθετούμενοι και τότε, όπως και σήμερα, στη «σωστή» πλευρά: απέναντι στην κοινωνική διαμαρτυρία, έμμεσα ή και ευθέως στο πλευρό της κυβέρνησης.

Δεν είναι λοιπόν πρωτότυπο ότι τα αντανακλαστικά των συντακτών του κειμένου ενεργοποιούνται για μια ακόμα φορά σε περίοδο κατά την οποία δυσκολεύεται, όχι γενικώς η χώρα, αλλά ειδικώς η κυβέρνηση - προσωπικά αδυνατώ να θυμηθώ παρέμβασή τους που να αντιτίθεται σε επώδυνες για τμήματα της κοινωνίας κυβερνητικές επιλογές, αν και τελευταία οι αφορμές δεν υπήρξαν λίγες.

Αν κάτι προσφέρει νέο υλικό προς συζήτηση, έτσι, αυτό έχει να κάνει με τους ισχυρισμούς που διατυπώνονται στο επίμαχο κείμενο.

Ο πρώτος από αυτούς αφορά τις «αδιέξοδες καταλήψεις» και τις «ανέξοδες απεργίες». Δεν ξέρω ποια αίσθηση του μοιραίου υποχρεώνει κοινωνικούς επιστήμονες να προδικάζουν την έκβαση μιας κινητοποίησης εν τη γενέσει της· οι ίδιοι οι υπογράφοντες, ωστόσο, γνωρίζουν καλά ότι, από την απόσυρση του ν. 815 μέχρι την αποτροπή της αναθεώρησης του αρ. 16, οι φοιτητικές καταλήψεις υπήρξαν κάθε άλλο παρά ατελέσφορο μέσο πίεσης προς την κυβέρνηση – όπως εξάλλου και οι απεργίες. Ως προς τις τελευταίες δε, φοβάμαι πως το πρόβλημα των συντακτών του κειμένου δεν έγκειται στο «ανέξοδο» του χαρακτήρος τους. Το βασικό γι΄ αυτούς είναι ότι θεωρούν ελάσσονα πολιτικά ζητήματα την αφορμή και το σκοπό των κινητοποιήσεων («διατηρ[ούμε] τις προσωπικές μας απόψεις απέναντι στον κατατεθέντα νόμο»), εξ ου και η όλη ευαισθησία τους εξανλείται στα μέσα της διαμαρτυρίας.

Ο δεύτερος ισχυρισμός τους έχει να κάνει με το διεκτραγωδούμενο κοινωνικό κόστος των κινητοποιήσεων οι οποίες, σύμφωνα με τους υπογράφοντες, στερούν «από χιλιάδες φοιτητές και φοιτήτριες το δικαίωμα στη μόρφωση», υποχρεώνουν «την ελληνική οικογένεια (...) να επιβαρυνθεί την επιμήκυνση των σπουδών των παιδιών της» και «απαγορεύ[ουν] στους πανεπιστημιακούς δασκάλους να ασκήσουν τα διδακτικά και ερευνητικά καθήκοντά τους». Πού κατοικεί, τελικά, αυτή η φαντασιακή κοινότητα φοιτητών και εκπαιδευτικών και αφήνει τους υπογράφοντες να μιλούν στο όνομά της; Πόσο λογικό είναι να ξέρουν καλύτερα οι καθηγητές απ’ ό,τι οι φοιτητές ποια είναι τα πραγματικά τους συμφέροντα - αν δεν πρόκειται τουλάχιστον για χαραμοφάηδες; Και πόσο ειλικρινές το ενδιαφέρον για την κρίση και τη λαϊκή οικογένεια, που θά’ λεγε και το ΚΚΕ, όταν αφήνει έξω από την επικράτειά του τις συνέπειες του νέου νόμου για τα παιδιά αυτών των οικογενειών; Γιατί δεν θίγεται, με άλλα λόγια, η ελληνική/λαϊκή οικογένεια από τη μετατροπή του δημοκρατικού δημοσίου πανεπιστημίου σε ιδεολογικό μηχανισμό της άρχουσας τάξης, για να θυμηθούμε τον γκραμσίζοντα Μάκη Βορίδη, θίγεται όμως από τις κινητοποιήσεις που ζητούν να αποτρέψουν την εξέλιξη αυτή;

Δεν θεωρώ μέτρο των πάντων την εμπειρία των δικών μου φοιτητικών χρόνων, σύμφωνα με την οποία ήταν τα παιδιά των φτωχότερων οικογενειών αυτά που κατά κανόνα πρωτοστατούσαν στις φοιτητικές κινητοποιήσεις. Αλλού όμως είναι το θέμα: οι υπογράφοντες δεν διανοούνται καν ένα πανεπιστήμιο στο οποίο να αποφασίζουν συλλογικά διδάσκοντες και διδασκόμενοι. Διατηρούν μιαν αντίληψη για την κοινωνία που θέλει την τελευταία  (άρα και το πανεπιστήμιο) άθροισμα ατόμων και των βουλήσεών τους – πέρα από συλλογικότητες οργανωμένες επί τη βάσει αντικρουόμενων πεποιθήσεων και συλλογικών συμφερόντων. Τι να κάνουμε όμως; Μέχρι την εφαρμογή του νόμου Διαμαντοπούλου-Γεωργιάδη, με το περιεχόμενο του οποίου οι 42 πανεπιστημιακοί δεν καταδέχονται να ασχοληθούν, η λειτουργία των πανεπιστημίων εναπόκειται στις αποφάσεις των συλλογικών εκφράσεων (των συνιστωσών) της ακαδημαϊκής κοινότητας. Σε κάθε περίπτωση, δηλαδή, όχι στη δημοκρατία του facebook.

Ο τρίτος ισχυρισμός τους συνοψίζει, τελικά, την πεμπτουσία της παρέμβασης των 42 πανεπιστημιακών. Οι ίδιοι που διατηρούν το δικαίωμα στις πολλαπλές αναγνώσεις του νέου νόμου (μολονότι η εφαρμογή ή μη του τελευταίου είναι το μείζον για την ακαδημαϊκή κοινότητα τους τελευταίους αρκετούς μήνες…) είναι αυτοί που ζητούν, καταλήγοντας, την «ουσιαστική αξιοποίηση, αποτίμηση και βελτίωση του νέου θεσμικού πλαισίου στην πορεία εφαρμογής του». Σε απλά ελληνικά: δεν έχει σημασία τι λέει και τι κάνει ο νόμος. Το θέμα είναι να εφαρμοστεί. Οι 42 απαιτούν, με άλλα λόγια, εξετάσεις και παραδόσεις, εκπαίδευση και έρευνα, όχι απλά «σα να μη συμβαίνει τίποτα», αλλά στο νέο αυταρχικό εκπαιδευτήριο που θεσπίζει ο νόμος Διαμαντοπούλου-Γεωργιάδη. Το χειρότερο: είναι τόσο μέσα στη λογική του νόμου αυτού, που ζητούν από τους πρυτάνεις να πράξουν τα νόμιμα («να αναλάβουν την ομαλή υλοποίηση των νομικών τους υποχρεώσεων»), όσο ακόμα δεν έχουν επιληφθεί αστυνομικοί της ασφάλειας, κατά τα πρότυπα του Πανεπιστημίου της Κρήτης.

Αυτή είναι, εν κατακλείδι, η πραγματική «ακαδημαϊκή εκτροπή», για την οποία κάνουν λόγο οι 42 στο κείμενό τους: η μετατροπή ακαδημαϊκών δασκάλων σε προπομπούς, αρωγούς και απολογητές της (μνημονιακής) εκτελεστικής εξουσίας, σε μια κατά τα άλλα «κρίσιμη συγκυρία», όπως αρέσκονται να επαναλαμβάνουν σε συλλογικές ή ατομικές παρεμβάσεις τους.

Τι Πανεπιστήμιο φτιάχνει ο νόμος-πλαίσιο Διαμαντοπούλου;

Των Άκη Ζαρκαδούλα και Γιώργου Μπενέκου
 

Η αναδιάρθρωση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης αποτέλεσε κύριο μέλημα των αστικών κυβερνήσεων από τη Μεταπολίτευση μέχρι σήμερα. Παρ’όλα αυτά, οι αντιστάσεις εντός και εκτός Πανεπιστημίου στάθηκαν ως τώρα ανάχωμα για την πλήρη μετάλλαξη του Δημόσιου και Δωρεάν Πανεπιστημίου.

Αυτό που γνωρίζουμε από χρόνια, σήμερα επιβεβαιώνεται με τον πλέον εκκωφαντικό τρόπο: η επιχειρούμενη μετάλλαξη μόνο άσχετη δεν είναι με το καθεστώς κατεδάφισης των εργασιακών δικαιωμάτων που επικρατεί και που στις μέρες μας εντείνεται με τις πολιτικές σκληρής λιτότητας του Μνημονίου. Ουσιαστικά, όσα συμβαίνουν στα Πανεπιστήμια σχετίζονται με την επιβολή ενός νέου κοινωνικού «συμβολαίου», που σκοπό έχει να νομιμοποιήσει και να διαιωνίσει τις ελαστικές σχέσεις εργασίας, την παύση των συλλογικών διεκδικήσεων και την εργοδοτική ασυδοσία.

Μηχανισμός εμπέδωσης αυτού του νέου «συμβολαίου» είναι το περίφημο χρέος, ενώ για την ολοκλήρωσή του, και μετά την πλήρη αποδιάρθρωση του κοινωνικού ιστού, απαιτείται η ολοσχερής και οριστική μετάλλαξη του Πανεπιστημίου.

Η κατάργηση του αυτοδιοίκητου με την εμπλοκή εξωπανεπιστημιακών παραγόντων στη διοίκησή του, η εξάρτηση της χρηματοδότησης του Πανεπιστημίου από την ιδιωτική πρωτοβουλία, η ουσιαστική υποβάθμιση και εντατικοποίηση των σπουδών για την παραγωγή αναλώσιμων εργαζόμενων και η κατάργηση του ασύλου, βασικοί πυλώνες του νέου νομοσχεδίου Διαμαντοπούλου, έρχονται να επικυρώσουν την παραπάνω πολιτική.

1. Άρση του αυτοδιοίκητου των Πανεπιστημίων
  
Σε όλη αυτή τη διαδικασία αναδιάρθρωσης υπάρχουν σημαντικές αλλαγές στον τρόπο με τον οποίο συγκροτούνται οι δομές διοίκησης των Πανεπιστημίων. Με τις προτεινόμενες ρυθμίσεις, έτσι, αφαιρούνται οι δικαιοδοσίες από τα τωρινά όργανα συνδιοίκησης και επιβάλλεται ένα νέο ολιγαρχικό μοντέλο διοίκησης μέσω του 15μελούς Συμβουλίου. Το «Συμβούλιο Διοίκησης» θα αποτελείται από 7 εκλεγμένα μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας, τα οποία θα επιλέγουν άλλα 7 μέλη εκτός της πανεπιστημιακής κοινότητας, και από 1 φοιτητή.

Το Συμβούλιο Διοίκησης δεν θα ελέγχεται και δεν θα λογοδοτεί πουθενά. Καταστρατηγείται έτσι πλήρως το αυτοδιοίκητο, αφού όχι μόνο δεν θα εκπροσωπούνται επαρκώς όλα τα μέρη της πανεπιστημιακής κοινότητας, αλλά και η παρουσία εξωθεσμικών παραγόντων θα μπορεί να χαράζει τη στρατηγική του εκάστοτε ιδρύματος προς ιδιωτικά οφέλη. Πρόκειται για μία κατάφωρα αντισυνταγματική πρακτική που καταλύει τη δημοκρατία στα όργανα, στους τρόπους λήψης αποφάσεων και στη διοίκηση του Πανεπιστημίου, αφήνοντας πεδίο για την ανάπτυξη σχέσεων διαπλοκής και εξυπηρέτησης επιχειρησιακών συμφερόντων.

Καίριος είναι και ο περιορισμός της φοιτητικής συμμετοχής στα όργανα λήψης αποφάσεων. Η  ύπαρξη ενός φοιτητή στο Συμβούλιο Διοίκησης είναι ουσιαστικά συμβολική και απεικονίζει το «αναγκαίο κακό» της συμμετοχής τους από το Υπουργείο. Ο ένας αυτός φοιτητής θα εκλέγεται μάλιστα από ενιαίο ψηφοδέλτιο από το σώμα των φοιτητών, κάτι το οποίο έμπρακτα σημαίνει κατάργηση των συλλογικοτήτων και των συλλογικών μορφών δράσεων και εξατομίκευση του φοιτητικού σώματος.

2. Επιχειρηματίες στην «υπηρεσία» του Πανεπιστημίου

Η «αυτοδιοίκηση» των ιδρυμάτων προϋποθέτει, κατά το Υπουργείο, και την «οικονομική αυτοτέλειά» τους. Η κρατική χρηματοδότηση όχι μόνο ελαχιστοποιείται, αλλά και θα χορηγείται ανάλογα με την αξιολόγηση του κάθε ιδρύματος. Αξιολόγηση μακριά από ακαδημαϊκά και κοινωνικά κριτήρια αλλά με κριτήρια οικονομικής ανταποδοτικότητας, ανάλογα δηλαδή με το πόσο συμμορφώνεται το κάθε ίδρυμα στα “θέλω” της αγοράς εργασίας. Παράλληλα, με την κρατική χρηματοδότηση διαμορφώνεται επιπλέον και η ιδιωτική, η οποία προφανώς θα θέσει τους δικούς της όρους και απαιτήσεις στον τρόπο οργάνωσης της εκπαιδευτικής διαδικασίας.

Διαμορφώνεται έτσι μία ζοφερή κατάσταση: Σχολές με ανθρωπιστικό και με αδιάφορο για τους τεχνοκράτες αντικείμενο, οι οποίες δεν θα πληρούν τους όρους που τίθενται, θα αναγκαστούν λόγω περιορισμένων κονδυλίων, είτε να ορίσουν δίδακτρα για τους φοιτητές, είτε να οδηγηθούν στο κλείσιμο. Αντίθετα, σχολές που λόγω αντικειμένου καθίστανται απαραίτητες για την αναπαραγωγή των όρων αναπαραγωγής του κεφαλαίου, θα συγκεντρώνουν χορηγίες από ιδιώτες. Με τον τρόπο αυτό, οι τελευταίοι θα επηρεάζουν την παραγομένη έρευνα καθώς και τη δόμηση και οργάνωση των σπουδών. Αυτό είναι που θεσμοθετείται πλέον με τη δυνατότητα συμμετοχής τους στο παντοδύναμο «Συμβούλιο Διοίκησης».

3. Αποδόμηση των πτυχίων συνυφασμένη με τον «εργασιακό Μεσαίωνα»

Ανέπαφα από την κυβερνητική επίθεση δεν θα μπορούσαν να μείνουν ούτε το πρόγραμμα σπουδών και οι φοιτητικές παροχές. Από την υπογραφή της «Συνθήκης της Μπολόνια», εντάθηκε η προσπάθεια από τους νεοφιλελεύθερους πόλους για κατακερματισμό των πτυχίων, δηλαδή για τη κατασκευή ενός μοντέλου τριτοβάθμιας ή μεταδευτεροβάθμιας εκπαίδευσης με μειωμένα δικαιώματα (και προσδοκίες), η οποία θα πιστοποιεί απλά έναν αυξημένο «αλφαβητισμό» του αποφοίτου, εξάγοντάς τον στην αγορά εργασίας τελείως αναλώσιμο.

Αναλυτικότερα, προτείνεται η διάσπαση του κύκλου σπουδών σε 3 χρόνια προπτυχιακών σπουδών, 2 χρόνια μεταπτυχιακών και 3 χρόνια διδακτορικών. Κάθε έτος σπουδών θα αντιστοιχεί σε 60 πιστωτικές μονάδες (οι μονάδες «μέτρησης της γνώσης»), οι οποίες στο τέλος της φοίτησης θα δημιουργούν μαζί με παράλληλους κύκλους σπουδών (σεμινάρια, ξένες γλώσσες κτλ.) έναν ατομικό φάκελο προσόντων, «διανθισμένο» με μαθήματα διαφόρων (και όχι ενός) επιστημονικών αντικειμένων.

Πρόκειται για τάσεις κάθε άλλο παρά άσχετες με τις αντίστοιχες αλλαγές στην αγορά εργασίας: τη σημαντική αύξηση της ανεργίας των πτυχιούχων, την υποβάθμιση της εργασιακής προοπτικής τους συνολικά (χαμηλές απολαβές, ελαστικοποίηση εργασιακών σχέσεων), αλλά και την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, εφόσον ο εργαζόμενος θα αναγκάζεται πια σε ένα διαρκές κυνήγι πιστωτικών μονάδων, ανταγωνιζόμενος τους υπόλοιπους και καταλήγοντας να διεκδικεί μόνος του απέναντι στους εργοδότες τα δικαιώματά του.

Χαρακτηριστική, εξάλλου, της ταξικής πολιτικής του υπουργείου είναι η περικοπή των φοιτητικών παροχών. Η σίτιση και η στέγαση ιδιωτικοποιούνται, ενώ στο νέο πνεύμα «εκσυγχρονισμού» περιλαμβάνεται και η θέσπιση ηλεκτρονικών συγγραμμάτων από το 2014 και μετά. Για να αναγκαστούν οι φοιτητές να πληρώνουν για τις ανάγκες τους,  εισάγονται επίσης τα φοιτητικά δάνεια, κατ΄επιταγή μιας αγοραίας αντίληψης για τις σπουδές τους, στο έδαφος της οποίας εύκολα πλέον θα μπορούν να εισαχθούν και δίδακτρα.
   
4. Εντατικοποιημένο Πανεπιστήμιο, χωρίς άσυλο, χωρίς κοινωνικούς αγώνες

Αναγκαίο συμπλήρωμα σε όλα τα παραπάνω, η κατάργηση του ασύλου. Σε καιρούς που οι κυβερνητικές επιθέσεις συναντούν αγώνες που -ευτυχώς- πληθαίνουν, η καταστολή και τρομοκράτησή τους θα γίνονται πλέον χωρίς το ιδεολογικό και φυσικό καταφύγιο του ασύλου. Μπορούμε έτσι να φανταστούμε στο εξής, έπειτα από απόφαση ενός συλλόγου φοιτητών για κατάληψη της σχολής να εισβάλλουν δυνάμεις των ΜΑΤ στους πανεπιστημιακούς χώρους,  εκκενώνοντάς τους κατόπιν εντολής του manager-διοικητή του Πανεπιστημίου.

Από την άλλη πλευρά, ένα Πανεπιστήμιο που θα λειτουργεί με επιχειρησιακούς όρους χρηματοδότησης και αντίστοιχους όρους φοίτησης (προαπαιτούμενα μαθήματα, υποχρεωτικές παρακολουθήσεις, όριο φοίτησης τα ν+2 χρόνια, διαγραφές φοιτητών) και διοίκησης, προφανώς δεν θα μπορεί να είναι ένα πεδίο αμφισβήτησης των υπαρχουσών κοινωνικών δομώ, παρά μόνο ένα πεδίο καλλιέργειας του σκληρού νεοφιλελεύθερου ανταγωνισμού.

Κατόπιν όλων αυτών, αν υπάρχει κάτι που δεν θα πρέπει στιγμή να ξεχνάμε είναι ότι η βασική παράμετρος που μέχρι στιγμής καθυστέρησε ή ανέκοψε αρνητικές εξελίξεις στο ελληνικό Πανεπιστήμιο ήταν η ύπαρξη μαζικών διαδικασιών του φοιτητικού κινήματος, που συναντιούνταν με την κίνηση άλλων ριζοσπαστικών κομματιών της πανεπιστημιακής κοινότητας. Την ίδια στιγμή, βεβαίως, μετά και το μαζικό κίνημα των πλατειών, οφείλουμε να επανεξετάσουμε τα εργαλεία ερμηνείας της πραγματικότητας και να αναζητήσουμε διευρυμένες κοινωνικές συμμαχίες: στο Σύνταγμα, στους εργασιακούς χώρους, στο Πανεπιστήμιο - συμμαχίες για την αποδόμηση των όποιων αρνητικών συσχετισμών και, εν προκειμένω, την ανατροπή του αντικοινωνικού νομοσχεδίου της κ. Διαμαντοπούλου...