Έχοντας διανύσει τους 5 με 6 μήνες της φετινής ακαδημαϊκής χρονιάς και ρίχνοντας μια ματιά σε αυτήν την περασμένη περίοδο, μπορούμε με σχετική ασφάλεια να πούμε ότι η πολιτική κουβέντα μέσα στους φοιτητικούς συλλόγους έχει σχεδόν μονοπωληθεί από συζητήσεις που αφορούν το νομοσχέδιο Διαμαντοπούλου για τα Πανεπιστήμια. Αυτό έχει γίνει τόσο μέσω της θεματολογίας γύρω από την οποία έχουν κινηθεί οι γενικές συνελεύσεις, όσο και μέσω εκδηλώσεων, κειμένων, εκθέσεων και λογής δράσεων που έχουν κατά καιρούς πραγματοποιηθεί. Όλη αυτή η διαδικασία θα ήταν αναμενόμενο, να οδηγήσει το σύνολο των πολιτικών παρατάξεων και σχημάτων που παρεμβαίνουν στους φοιτητικούς συλλόγους, να πάρουν θέση αναφορικά με το εν λόγω νομοσχέδιο. Δηλαδή να ασκήσουν την κριτική τους, να αποδεχτούν ή να απορρίψουν τις προτάσεις της υπουργού ( συνολικά ή εν μέρει), να εκθέσουν τους προβληματισμούς και την ανάλυσή τους σε σχέση με το που οδηγείται η Τριτοβάθμια Εκπαίδευση στην χώρα και τελικά να εκφέρουν τον αντίλογό τους (εάν αυτός υπήρχε).
Παρόλα αυτά υπάρχει μια παράταξη που, σε πρώτη φάση τουλάχιστον, δεν έδειξε την παραμικρή διάθεση να εκφέρει τα άποψή της σε σχέση με το συγκεκριμένο ζήτημα. Το πράγμα αποκτά ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον όταν συνειδητοποιήσει κανείς ότι η παράταξη αυτή δεν είναι άλλη από την «πρώτη και καλύτερη» ΔΑΠ-ΝΔΦΚ. Όλη την προηγούμενη περίοδο δεν διαβάσαμε ούτε μια ολοκληρωμένη φράση σε σχέση με την θέση τους όσον αφορά το κείμενο διαβούλευσης. Οι συνάδελφοι της ΔΑΠ δεν καταδέχτηκαν να καταναλώσουν, για να μας γνωστοποιήσουν την άποψή τους (καθώς και τις κινήσεις που κατά την γνώμη τους θα έπρεπε να γίνουν), ούτε την μισή ενέργεια από όση σπατάλησαν για να οργανώσουν την πολυδιαφημισμένη εκδρομή τους στο Bansko. Η εικόνα τους στις συνελεύσεις ήταν ακόμα χειρότερη (όταν παρευρίσκονταν σε αυτές).Μέσα στην ίδια πρόταση κατάφερναν να υποστηρίξουν ότι δεν πάνε ούτε καν σε διάλογο με βάση το συγκεκριμένο κείμενο διαβούλευσης και ταυτόχρονα να λένε ότι θέλουν να συζητήσουν για να δουν ποιες σωστές προτάσεις μπορεί να εμπεριέχονται στο ίδιο αυτό κείμενο. Μιλάμε για τον ορισμό του παραλογισμού…
Η παραπάνω στάση παρόλα αυτά δεν είναι τόσο δύσκολο να ερμηνευτεί. Από την μία ο πολιτικός τους φορέας, η Νέα Δημοκρατία, δεν είναι πλέον κυβέρνηση οπότε οποιαδήποτε φθορά μπορούν να προκαλέσουνέστω και έμμεσα στο ΠΑΣΟΚ τους συμφέρει. Από την άλλη όμως δεν μπορούν να εναντιωθούν σε ένα νομοσχέδιο που εφαρμόζει απόλυτα στην ιδεολογία τους, αναιρώντας έτσι όλα όσα έχουν υποστηρίξει όλη την προηγούμενη περίοδο.
Τώρα πια όμως όλα αυτά τελείωσαν. Οι φοιτήτριες και οι φοιτητές ανά την επικράτεια μπορούν πλέον να κοιμούνται ήσυχοι. Τέρμα πια στην ανασφάλεια, τα πράγματα έχουν μπει στην θέση τους και η ΔΑΠ πατάει και πάλι στα πόδια της. Και γιατί όλα αυτά;Μα για τον πολύ απλό λόγο ότι ΔΑΠ έχει επιτέλους προτάσεις για την παιδεία, τις οποίες και παρουσίασε τον Φεβρουάριο στο Πανεπιστήμιο Πειραιά, παρουσία του προέδρου της ΝΔ, Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος και χαιρέτησε με μεγάλο ενθουσιασμό την προσπάθειά τους.
Κάπου εδώ καλό θα ήταν να ρίξουμε μια ματιά στις προτάσεις αυτές. Ακολουθούν ορισμένα αποσπάσματα από το Δελτίου Τύπου της :
Ø Στηρίζουμε την απευθείας ιδιωτική χρηματοδότηση ως συμπληρωματικό μέτρο οικονομικής ενίσχυσης στα Πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ. Ενθαρρύνουμε τη δυνατότητα επιχειρήσεων να χρηματοδοτούν τη λειτουργία μεταπτυχιακών σπουδών με απώτερο σκοπό την αμεσότερη σύνδεση των αποφοίτων με την αγορά εργασίας. Με τον τρόπο αυτό ενισχύουμε την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας συμβάλλοντας στη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας.
Ø Συνδέουμε τα αποτελέσματα της εξωτερικής αξιολόγησης με τη χρηματοδότηση, μέσω επίσημης κατάταξης των ελληνικών ιδρυμάτων
Ø Προτείνουμε ως μοντέλο ακαδημαϊκής διακυβέρνησης το εξής: i) Σύγκλητος (με αυστηρά ακαδημαϊκά καθήκοντα και επίβλεψη του 4ετούς προγραμματισμού), ii) Πρυτανικό Συμβούλιο (εκτελεστική και διοικητική διαχείριση – σύνθεση: Πρύτανης, Αντιπρυτάνεις, Εκτελεστικός Διευθυντής, εκπρόσωπος φοιτητών). Ο Εκτελεστικός Διευθυντής θα προέρχεται από την ανοιχτή αγορά με καθήκοντα οικονομικής και διοικητικής διαχείρισης, iii) Συμβούλιο Στήριξης. Προτείνουμε τη δημιουργία Συμβουλίου Στήριξης με συμβουλευτικό και γνωμοδοτικό χαρακτήρα, που θα αποτελείται από εκπροσώπους του ιδρύματος, ανθρώπους της αγοράς και τοπικούς φορείς. Στόχος η διάδοση της καλής φήμης του ιδρύματος και η προσέλκυση επιπλέον εσόδων.
Ø Θέλουμε να επιτραπεί η δυνατότητα ίδρυσης μη κρατικών Πανεπιστημίων. Τα νέα ιδρύματα θα πρέπει να διέπονται από αυστηρό πλαίσιο λειτουργίας και αξιολόγησης ενισχύοντας τον ανταγωνισμό με τα δημόσια ιδρύματα.
Ø Ζητάμε την ίδρυση παραρτημάτων των ελληνικών ιδρυμάτων στο εξωτερικό. Στόχος θα πρέπει να είναι η εξαγωγή της ελληνικής γνώσης στο εξωτερικό κι η εισροή εσόδων στα ελληνικά ιδρύματα, κυρίως σε χώρες της Νοτιοανατολικής Ευρώπης και του αραβικού κόσμου.
Ø Πιστεύουμε για το Άσυλο πως «Οι δημόσιες αρχές πρέπει να έχουν τη δυνατότητα να επέμβουν κάθε φορά που διαπράττονται εγκληματικές πράξεις με απλή καταγγελία». Στηρίζουμε την προστασία της διακίνησης ιδεών, διδασκαλίας και συνδικαλισμού αλλά λέμε όχι στο άσυλο ανομίας.
Ως Αριστερή Ενότητα, επί της αρχής είμαστε αντίθετοι σε κάθε προσπάθεια ώθησης των Πανεπιστημίων στην αναζήτηση πόρων από ιδιώτες.Η παροχή γνώσης και η θεραπεία ενός επιστημονικού αντικειμένου δεν αποτελεί εμπόρευμα, ώστε να υπάγεται στους «κανόνες» που διαμορφώνουν η αγορά και η ζήτηση. Όπως έχουμε πολλάκις αναφέρει και εξηγήσει, ο εκάστοτε επιχειρηματίας επιλέγει να χρηματοδοτήσει και να κατευθύνει την έρευνα που θα παράγεται σε τομείς που θα αποφέρουν κέρδη προς την επιχείρησή του. Κανένας και τίποτα δεν εξασφαλίζει ότι τα αποτελέσματα κάθε τέτοιας έρευνας θα χρησιμοποιηθούν προς όφελος της κοινωνίας, το αντίθετο συμβαίνει μάλλον. Άλλωστε αν κάτι τέτοιο εφαρμοστεί σε ευρεία κλίμακα είναι πολύ πιθανό (ήδη υπάρχουν παραδείγματα από το εξωτερικό), κάποια αντικείμενα να εξαφανιστούν, απλά και μόνο επειδή δεν θα αποτελούν πεδίο κερδοφορίας (ιδίως όσα έχουν να κάνουν με ανθρωπιστικές επιστήμες). Επίσης το μόνο βέβαιο είναι ότι ισχύσει κάτι τέτοιο όχι μόνο δεν δημιουργούνται θέσεις εργασίας, αλλά καταργούνται κιόλας, αφού την έρευνα που θα έχει ανάγκη μία εταιρεία να γίνει, δεν θα την πραγματοποιούν εργαζόμενοι, αλλά φοιτητές.Και βέβαια για να λειτουργήσει εξολοκλήρου το Πανεπιστήμιο σαν ανώνυμη εταιρεία θα πρέπει να διοικείται και σαν τέτοια, κάτι που βεβαίως και δεν αγνοεί η ΔΑΠ. Γι αυτό άλλωστε σπεύδει να προτείνει την παύση του αυτοδιοίκητου των Πανεπιστημίων και τον περαιτέρω περιορισμό της δημοκρατικής λειτουργίας του, μέσω της εισαγωγής στα πρυτανικά συμβούλια managers με το προσωνύμιο των Εκτελεστικών Διευθυντών. Παράλληλα με τα παραπάνω η κατάργηση του ασύλου, που ουσιαστικά προτείνει η ΔΑΠ, εξαφανίζει και τις όποιες πιθανότητες θα απέμεναν να συγκροτηθούν αντιστάσεις από τους συλλόγους, σε κινήσεις που θα υποβάθμιζαν περαιτέρω τις σπουδές τους, αλλά και την αξία των πτυχίων τους. Όλα τα παραπάνω δεν αφήνουν καμία αμφιβολία για τις πραγματικές προθέσεις της «υπεύθυνης» αυτής δύναμης για τα Πανεπιστήμια. Οι διαφορές των προτάσεών της από αυτές της κ. Διαμαντοπούλου είναι στην ουσία ελάχιστες. Η ΔΑΠ για μια ακόμα φορά στέκεται στο ύψος των περιστάσεων : ανταγωνίζεται με την υπουργό Παιδείας ποιος έχει τον καλύτερο τρόπο για να διαλύσει τον δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου