Την Τετάρτη στις 14:00 έληξε η
εκβιαστική προθεσμία του Υπουργείου
Παιδείας για τη συμπλήρωση του απογραφικού δελτίου προκειμένου να προχωρήσει,
μετά και την ψήφιση του σχετικού νόμου απο τη βουλή, το μέτρο της
διαθεσιμότητας για τους διοικητικούς υπαλλήλους των πανεπιστημίων, που θα
σημάνει και τη διάλυση της δημόσιας και δωρεάν παιδείας. Η κίνηση αυτή από
πλευρά της κυβέρνησης, από τη μία, προσπαθεί να διχάσει τον δυναμικό και
ενωτικό αγώνα των εργαζομένων, αφού σε αυτήν την περίπτωση ο κοινωνικός
αυτοματισμός δε λειτούργησε και η κοινωνία βρίσκεται στο πλευρό των
αγωνιζόμενων ανθρώπων του πανεπιστημίου, από την άλλη, εντάσσεται στη λογική
του αυταρχισμού και του «αποφασίζω και διατάζω» παραβιάζοντας τη δημοκρατική
λειτουργία και το αυτοδιοίκητο των πανεπιστημίων. Ο Αρβανιτόπουλος μάλιστα
χαρακτηριστικά αναφέρει πως «δεν επιτρέπεται, πρώτον, να μην υπάρχει υπακοή στο
νόμο και, δεύτερον, να κρατούνται και να κρατάμε τα δύο αυτά Ιδρύματα κλειστά».
Η ΔΑΠ ως κατεξοχήν εκφραστής της
κυβέρνησης στις σχολές με μπράβους σε συνελεύσεις(Κομοτηνή) και site ανοιχτών
σχολών,όπου με μία υπογραφή εκφράζεις ανώνυμα και ανώδυνα την πολιτική σου
άποψη ,κάλει τους διοικητικούς να συμβιβαστούν με τις απολύσεις τους(!)
παίρνοντας ξεκάθαρα έτσι την απόλυτη
ευθύνη για την αδυναμία λειτουργίας των ιδρυμάτων.Εμείς να τους θυμίσουμε πως
οι κοινωνικοί αγώνες και οι κοινωνικές ανάγκες ορίζουν τι είναι νόμιμο και
δίκαιο καθώς και ότι τα πανεπιστήμια έκλεισαν με πολιτική ευθύνη της
κυβέρνησης, αφού αδυνατούν να λειτουργήσουν με το μισό διοικητικό προσωπικό.
Επίσης δε δεχόμαστε υποδείξεις νομιμότητας από μια ακροδεξιά κυβέρνηση που
στέλνει τα ΜΑΤ μέσα στις σχολές ζητώντας να εκκενωθούν από τους-ις φοιτητές-τριες
για να διώξουν μετανάστες και απο τΙς
φοιτητικές παρατάξεις(ΔΑΠ-ΠΑΣΠ) που
έχουν ξεκάθαρα συμβάλλει στην αποπολιτικοποιήση των συλλόγων δημιουργώντας το
μοντέλο του φοιτητή-πελάτη.
Δεν πρόκειται απλά για έναν
μεγάλο αγώνα που δίνουν εδώ και επτά εβδομάδες οι εργαζόμενοι-ες του
πανεπιστημίου διεκδικώντας εργασία και ζωή με αξιοπρέπεια. Είναι ένας αγώνας
που καλούμαστε να δώσουμε ακόμα περισσότερο οι ίδιοι-ες οι φοιτητές-τριες
υπερασπιζόμενοι-ες τη δημόσια και δωρεάν παιδεία. Γιατί η διαθεσιμότητα των
διοικητικών υπαλλήλων ανοίγει τον δρόμο για ένα «σχέδιο Αθηνά 2», για τη
συγχώνευση σχολών και τμημάτων, τον κατακερματισμό των πτυχίων, την επιβολή
διδάκτρων. Και όλα αυτά μέσα σε ολοένα και πιο αυταρχικές δομές διοίκησης του
πανεπιστημίου, με την κατάργηση του τμήματος και τη λειτουργία του Συμβουλίου
Ιδρύματος. Ακόμα περισσότερο καλούμαστε να εμπλουτίσουμε αυτόν τον αγώνα και με
τις δικές μας διεκδικήσεις, όπως την εξασφάλιση σίτισης, στέγασης και
συγγραμμάτων σύμφωνα με τις ανάγκες μας.
Ο αγώνας αυτός προκειμένου να
είναι νικηφόρος θα πρέπει σε πρώτο επίπεδο να διατηρηθεί η ενότητα των εργαζομένων
του πανεπιστημίου και να ηττηθεί η λογική της «ανθρωποφαγίας» που επιβάλει η
κυβέρνηση. Είναι ένας αγώνας για την αξιοπρέπεια όλων μας και τη διασφάλιση του
δικαιώματός για δημόσια παιδεία, σε μια συγκυρία που οι μνημονιακές κυβερνήσεις
ενοχοποιούν και επιτίθενται σε οτιδήποτε δημόσιο.Αυτός ο αγώνας λοιπόν θα
πρέπει να γίνει υπόθεση ενός πλατιού πανεκπαιδευτικού μετώπου και ολόκληρης της αγωνιζόμενης
κοινωνίας για ανατροπή της κυβέρνησης για αξιοπρέπεια και δημοκρατία. Κάτι
τέτοιο «επιβάλει» να πυκνώσουμε τις αντιστάσεις ολόκληρης της πανεπιστημιακής
κοινότητας, μέσα από κοινές διαδικασίες και δράσεις και να σκιαγραφήσουμε με
την καθημερινή μας πρακτική το πανεπιστήμιο των αναγκών μας, ένα πανεπιστήμιο
που θα αντιλαμβάνεται ως κοινωνικός χώρος, θα λειτουργεί δημοκρατικά, θα
σέβεται τις ανάγκες των ανθρώπων του, θα προάγει την πολιτικοποίηση και την
αυτοοργάνωση φοιτητών και εργαζομένων, θα προάγει τη γνώση εντός ενός εναλλακτικού
πολιτιστικού αντιπαραδείγματος κόντρα στις λογικές της αγοράς και θα φτιάχνει
μια ταυτότητα νεολαίας ικανή να αντιστέκεται, να αμφισβητεί και να δημιουργεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου