Ένα αθόρυβο κοινωνικό ιατρείο

Του Παναγιώτη Χριστοδούλου

Το Κοινωνικό Ιατρείο Αλληλεγγύης στην Πάτρα είναι ένα …αθόρυβο κοινωνικό ιατρείο. Δεν πρωταγωνιστεί σε πάνελ συζητήσεων, στο Ίντερνετ, σε δελτία τύπου. Ακόμα και η τοποθεσία του, στην πλατεία εργατικών κατοικιών, είναι μια ήσυχη τοποθεσία. Είναι σιωπηλό γιατί κάπως έτσι ξεκίνησε. Η ιδέα να δημιουργηθεί δημιουργίας ένα κοινωνικό ιατρείο στην Πάτρα δεν ήταν καινούρια. Είχαν επιχειρηθεί αρκετές βροντερές προσπάθειες την τελευταία διετία - από φοιτητές Ιατρικής, από λαϊκές συνελεύσεις, από το κίνημα των Αγανακτισμένων, από νοσοκομιακούς γιατρούς. Ειρωνικό ίσως, αλλά η μόνη αθόρυβη προσπάθεια ήταν αυτή που τελικά είχε επιτυχία. Πριν από 8 μήνες, και έπειτα από πρόταση γιατρών στο ΔΣ του Ιατρικού Συλλόγου Πάτρας, συγκλήθηκε μια μαζική σύσκεψη. Εθελοντές γιατροί και νοσηλευτές, η Ένωση Νοσοκομειακών Ιατρών Αχαϊας, η ομάδα Γενικών Γιατρών του νομού, το Πανεπιστήμιο, και φυσικά ο Ιατρικός Σύλλογος Πάτρας αποφάσισαν την δημιουργία ενός κοινωνικού ιατρείου αλλυλεγγύης το οποίο θα λειτουργούσε εθελοντικά και θα ήταν ανοιχτό για κάθε άνεργο και ανασφάλιστο, έλληνα ή μετανάστη. Η δημιουργία συνδυάστηκε με την ίδρυση του κοινωνικού φαρμακείου Πάτρας. Με τη συμβολή του Δήμου Πατρών και την παραχώρηση χώρου ξεκίνησε εδώ και δύο μήνες η λειτουργία του. Αθόρυβα, όπως και η πρώτη συνέλευσή του... Τα πράγματα ειδικά στην αρχή δεν ήταν εύκολα. Λίγος κόσμος ήξερε την ύπαρξή του, ενώ το πρόγραμμα λειτουργίας δούλευε δύσκολα. Τους πρώτους δύο μήνες η λειτουργία του ήταν αποθαρρυντική. Παρ΄ όλα αυτά, χάρη στην επίμονη προσπάθεια των εθελοντών το Κοινωνικό Ιατρείο κατάφερε να αποκτήσει πρόσωπο. Δειλά δειλά, όλο και περισσότερος κόσμος έκανε την εμφάνισή του , το πρόγραμμα συμπληρωνόταν με περισσότερους εθελοντές και τώρα πλέον μπορεί να λειτουργεί κανονικά και να παρέχει πρωτοβάθμια περίθαλψη σε σημαντικό αριθμό κατοίκων της περιοχής, καθώς, συν τοις άλλοις, γύρω του αναπτύχθηκε σταδιακά ένα δίκτυο ιδιωτών γιατρών από όλες τις ειδικότητες, ώστε να καλύπτονται ανάγκες που δεν μπορούσαν να καλυφθούν στο χώρο του κοινωνικού ιατρείου. Φυσικά δεν έχουν λυθεί όλα τα προβλήματα, και καθημερινά προκύπτουν καινούρια. Τώρα πια, όμως, υπάρχει η δυνατότητα να εντοπίζονται, να συζητιούνται και να αντιμετωπίζονται. Μετά από 8 μήνες, διαπιστώνουμε ότι το να λειτουργεί μια δομή κοινωνικής αλλυλεγγύης είναι πολύ πιο δύσκολο απ΄ ό,τι φαίνεται. Ίσως είναι η πιο επίπονη κινηματική διαδικασία, καθώς χρειάζεται προσωπική αφιέρωση, συνέπεια, οργανωτικότητα και την ισότιμη συμμετοχή όλων. Πρόκειται, ωστόσο, για μια διαδικασία που προσφέρει ένα διαφορετικό παράδειγμα κοινωνικών και ανθρώπινων σχέσεων, οι οποίες δεν υπακούουν στην λογική της αγοράς και του κέρδους. Αλλά και για μια διαδικασία αποτελεσματική ως εμπόδιο στον ερχομό μιας κοινωνίας της ζούγκλας. Είναι συγκινητικό όταν βλέπεις απελπισμένους ανθρώπους, απολυμένους και εξαθλιωμένους από την πολιτική του μνημονίου, να αντιλαμβάνονται ότι δεν είναι μόνοι τους. Και αυτός είναι ο σημανιικότερος ρόλος του Κοινωνικού Ιατρείου. Γι΄ αυτό παραμένει αθόρυβο σε σχεση με κάποια επικοινωνιακά, δήθεν αλληλέγγυα εγχειρήματα κοινωνικών κανίβαλων φασιστικής έμπνευσης. Γιατί σκοπός του είναι να συμβάλει στο να κρατηθεί όρθια η κοινωνία, να μη σκύψουν το κεφάλι οι από κάτω και να προχωρήσουν ενωμένοι προς ένα καλύτερο μέλλον. Υ.Γ:. Το κοινωνικό ιατρείο συνεχίζει να λειτουργεί αθόρυβα κάθε Δευτέρα και Τετάρτη 6 με 8, και κάθε Σάββατο 10 με 12. Ο Παναγιώτης Χριστοδούλου είναι μέλος της συντονιστικής ομάδας του Κοινωνικού Ιατρείου Αλληλεγγύης Πάτρας ΠΗΓΗ: rednotebook.gr