Η ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΙΑ, ΕΙΝΑΙ ΑΠΕΡΓΙΑ!

Σικάγο 1886: Τα εργατικά συνδικάτα των ΗΠΑ αποφάσισαν την έναρξη απεργιακών κινητοποιήσεων για το οκτάωρο, ωθούμενα από τις επιτυχημένες διεκδικήσεις των καναδών συντρόφων τους. Στην απεργία πήραν μέρος περίπου 350.000 εργάτες σε 1.200 εργοστάσια των ΗΠΑ. Την Πρωτομαγιά του 1886 έγινε στο Σικάγο η πιο μαχητική πορεία, με τη συμμετοχή 90.000 ανθρώπων. Το πρώτο αίμα χύθηκε δύο ημέρες αργότερα έξω από το εργοστάσιο ΜακΚόρμικ στο Σικάγο. Απεργοσπάστες προσπάθησαν να διασπάσουν τον απεργιακό κλοιό και ακολούθησε συμπλοκή. Η Αστυνομία και οι μπράβοι της επιχείρησης επενέβησαν δυναμικά. Σκότωσαν τέσσερις απεργούς και τραυμάτισαν πολλούς, προκαλώντας οργή στην εργατική τάξη της πόλης 


Τα τελευταία δύο χρόνια, έχουν ξεθεμελιωθεί μια σειρά εργασιακών δικαιωμάτων, που κατακτήθηκαν μέσα από αγώνες: το οκτάωρο, οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας, οι αξιοπρεπείς μισθοί και συντάξεις. Επιπλέον, η επίθεση σε υγεία και παιδεία είναι πρωτοφανούς έντασης με αποτέλεσμα την κατάρρευση αυτού που μέχρι τώρα αποκαλούνταν κοινωνικό κράτος. 
Σε ότι αφορά στη νεολαία, όπου και εφαρμόζονται συνήθως πρώτα τα αντεργατικά μέτρα, η κατάσταση είναι ακόμα χειρότερη. Ήδη η ανεργία έχει εκτιναχθεί σε ποσοστό-ρεκόρ, χωρίς να συνυπολογίζονται οι νέοι που αναζητούν πρώτη φορά δουλειά, οι εργαζόμενοι της μαύρης εργασίας και όσοι εργάζονται με το νέο βασικό μισθό της πείνας και της εξαθλίωσης. Με το σύμφωνο της πρώτης απασχόλησης, ακόμα και εργαζόμενοι με πλήρες ωράριο απολαμβάνουν μηδαμινά δικαιώματα και το συγκλονιστικό ποσό των 429 ευρώ!

Απέναντι στον εκβιασμό της πείνας και της εξαθλίωσης, της ηττοπάθειας και της ατομικής ευθύνης και ενοχής, οι εκατοντάδες χιλιάδες άνεργοι, Έλληνες και μετανάστες, είναι επιτακτική ανάγκη να αποκτήσουμε φωνή και πρόσωπο τώρα. Να πάψουμε να είμαστε ψηφία σε στατιστικές αναλύσεις, να δυναμώσουμε μικρούς και μεγάλους αγώνες που ξεπηδούν καθημερινά δίπλα μας, ώστε να συναντηθούμε με εργαζόμενους του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, με απολυμένους και ανέργους με σκοπό ένα ξεσηκωμό για μια ριζικά διαφορετική πορεία σε πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο.

Αυτό που χρειάζεται είναι μια ριζική ρήξη με τις πολιτικές του νεοφιλελευθερισμού, μια ριζική αλλαγή πλεύσης και αυτό ακριβώς όμως είναι αυτό που φοβούνται. Αυτό σίγουρα περνάει μέσα από τις εκλογές, γιατί θα καθορίσουν σε μεγάλο βαθμό τη συγκυρία στην οποία θα κληθούμε να ζήσουμε την επόμενη μέρα, αλλά όχι μόνο μέσα από εκεί. Ο κόσμος εκείνος, που έδωσε το ηχηρό παρόν στους μεγάλους κινηματικούς κόμβους όλου του προηγούμενου διαστήματος, που γέμισε το κέντρο της Αθήνας και όλων των επαρχιακών πόλεων στις 12 Φλεβάρη, πρέπει να βγει πάλι μποροστά, να συνεχίσει και να δυναμώσει τις εστίες αντίστασης, να δώσει υπόσταση στην αμφισβήτησή του απέναντι στη νεοφιλελεύθερη πολιτική, να κάνει την Ελλάδα φάρο για τους αγώνες των λαών της Ευρώπης και του κόσμου ενάντια στα μέτρα λιτότητας που επιβάλλονται. Μόνο με το λαϊκό παράγοντα στο προσκήνιο μπορεί να ανατραπεί αυτή η ακραία νεοφιλελεύθερη επίθεση κατά του συνόλου της κοινωνίας, που την εξαθλιώνει, καταργεί κεκτημένα δικαιώματα δεκαετιών και επιβάλλει ένα ιδιότυπο εργασιακό μεσαίωνα, όπως μειώσεις μισθών και συντάξεων, ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, διάλυση του κοινωνικού κράτους, αποδόμηση του κοινωνικού ιστού, ακραία φορολόγηση για το λαό, περιστολή κοινωνικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων. Και όταν ο λαϊκός παράγοντας βγαίνει στο προσκήνιο, δύσκολα παρακάμπτεται.