Έχει συμπληρωθεί πλέον ένας χρόνος από τότε που η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ υπέγραψε τη δανειακή σύμβαση με Ε.Ε.-Ε.Κ.Τ.-Δ.Ν.Τ. Πλέον έχει καταρρεύσει ολόκληρη η κυρίαρχη αφήγηση που προσπαθούσε να ερμηνεύσει την κρίση ως μία ελληνική ιδιαιτερότητα που προέκυψε από λάθος πολιτικές επιλογές διαχείρισης. Είναι φανερό ότι μπροστά μας δεν έχουμε να αντιμετωπίσουμε μια κρίση χρέους, αλλά μια συνολικότερη δομική καπιταλιστική κρίση. Μια κρίση υπερσυσσώρευσης, που έχει τις ρίζες της ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του 1970 και τα χαρακτηριστικά που έφερε η άνοδος του νεοφιλελευθερισμού. Η κατεύθυνση εξόδου από την κρίση που ακολουθείται από τις δυνάμεις του κεφαλαίου δεν αποτελεί μία προσπάθεια μείωσης των ελλειμμάτων και του χρέους αλλά μία προσπάθεια για συνολική αλλαγή στις μορφές κυριαρχίας και αναπαραγωγής της ίδιας της εργατικής δύναμης. Βρισκόμαστε μπροστά σε μια διαδικασία συνολικής καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης, μια διαδικασία δημιουργίας ενός πιο επιθετικού, πιο αυταρχικού καπιταλισμού. Το μνημόνιο αποτελεί την ελληνική μετάφραση της συγκεκριμένης πολιτικής αντίληψης. Μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια, η ανταγωνιστικότητα σταδιακά αναβαθμίζεται ως ένα από τα αποτελεσματικότερα όπλα του αντιπάλου στην προσπάθειά του να εγκλωβίσει τον κόσμο της εργασίας σε ένα εθνικό πλαίσιο αναφοράς και σύγκρουσης με όλους τους υπόλοιπους εργαζόμενους στη βάση διαφορετικών εθνικών συμφερόντων.
Η σκληρή ταξική επίθεση που εξαπολύει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και τσακίζει όλα τα κοινωνικά κεκτημένα δικαιώματα δε θα μπορούσε να αφήσει ανέγγιχτη την ίδια την ανθρώπινη ζωή. Στα πλαίσια αυτού του ταξικού πολέμου επέλεξε η κυβέρνηση να καταφύγει στο τελευταίο οχυρό της κυριαρχίας, τη φυσική απρόκλητη βία εναντίον όσων αγωνίζονται για το δικαίωμά τους σε μια αξιοπρεπή ζωή. Στις 11 Μάη πραγματοποιήθηκε η μεγαλύτερη απεργιακή κινητοποίηση των τελευταίων μηνών με τη συμμετοχή χιλιάδων διαδηλωτών, η μαζικότητα της οποίας αποσιωπήθηκε για ακόμη μια φορά από τα καθεστωτικά ΜΜΕ. Οι αστυνομικές δυνάμεις-υπό την πολιτική καθοδήγηση της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ- δε δίστασαν να τραυματίσουν απρόκλητα δεκάδες διαδηλωτών σε μια προσπάθεια να τους τρομοκρατήσει. Αποτέλεσμα είναι ο σοβαρός τραυματισμός 30χρονου διαδηλωτή μετά από δολοφονική επίθεση που δέχτηκε από τα όργανα καταστολής. Η κατασταλτική απάντηση της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ στη μαζική απεργιακή διαδήλωση ένα χρόνο μετά το μνημόνιο δείχνει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο ποια είναι η διαχωριστική γραμμή που διατρέχει όλη την ελληνική κοινωνία. Στην προσπάθεια της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και των συνοδοιπόρων της να οργανώσουν έναν πιο αυταρχικό, επιθετικό και κερδοφόρο καπιταλισμό, η ανθρώπινη ζωή έχει μικρή αξία. Η αστυνομική καταστολή κάθε μαζικής κινητοποίησης και τα κρούσματα ακραίας δολοφονικής αστυνομικής βίας είναι απολύτως σύστοιχα με την ταξικά βίαιη πολιτική της κυβέρνησης. Μόνη οδός για την εδραίωση της πολιτικής αυτής είναι η ωμή και ανεξέλεγκτη βία. Εμείς γνωρίζουμε καλά ότι αν για το ΠΑΣΟΚ η καταστολή και ο αυταρχισμός είναι μονόδρομος, τότε και για μας μόνη διέξοδος είναι οι μαζικοί ανυποχώρητοι αγώνες. Συμβιβαστικές λύσεις δεν υπάρχουν.
Μέσα σε συνθήκες κοινωνικής σύγκρουσης και κοινωνικών αγώνων το ΠΑΣΟΚ προσπαθεί να καλλιεργήσει το ρατσισμό και την ξενοφοβία με στόχο να αποποιηθεί τις ευθύνες του για τη σκληρή πραγματικότητα που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι και η νεολαία. Η γκετοποίηση περιοχών, η εγκληματικότητα, η ανεργία και η φτώχεια δεν είναι φταίξιμο κανενός κυνηγημένου από τη φτώχεια και τον πόλεμο, κανενός ανθρώπου που φεύγει από την κόλαση για να επιβιώσει και ζητάει χαρτιά που να του δίνουν τα στοιχειώδη δικαιώματα. Το κεφάλαιο «ήθελε» και «θέλει» τους μετανάστες όσο το δυνατόν χωρίς δικαιώματα και «εκτός κοινωνίας» για να τους εκμεταλλεύεται ευκολότερα, για να πιέζει τους μισθούς και τα εργασιακά δικαιώματα όλων και για να εξασφαλίζει ότι οι ντόπιοι εργαζόμενοι «δεν τα βάζουν με το αφεντικό» αλλά με το μοναδικό που
Είναι δεδομένο ότι η πολιτική του μνημονίου, όπως ασκείται από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ εδώ και ένα χρόνο ανατρέπει τις κοινωνικές ισορροπίες σε βάρος των εργαζομένων, γεγονός που παράγει οργή και αγανάκτηση σε μεγάλα κοινωνικά στρώματα. Απ’ την πλευρά μας, η αριστερά και η κοινωνία γενικότερα, οφείλει να δώσει έμφαση στην πολιτική μετουσίωση της διάχυτης κοινωνικής οργής και ιδιαίτερα στο πώς αυτή διοχετεύεται. Αντιλαμβανόμαστε ότι η βία που ασκεί το σύστημα σε κάθε εργαζόμενο-η, άνεργο-η, μετανάστη-τρια ,νεολαίο-α, δεν μπορεί παρά να παράξει βία για τη στοιχειώδη κοινωνική αυτοάμυνα. Θεωρούμε παρόλα αυτά ότι σπασμωδικά βίαια ξεσπάσματα της κοινωνικής οργής συντελούν στην εφήμερη εκτόνωση των μαζών, είτε ενδεχομένως στη συντηρητικοποίηση κομματιών της κοινωνίας, λόγω της καλλιέργειας συναισθημάτων φόβου και ανασφάλειας στον κόσμο αλλά και λόγω της όξυνσης της καταστολής που επιφέρουν. Για μας δεν υπάρχει άλλος δρόμος από το μαζικό, ανυποχώρητο αγώνα για να ηττηθεί και να καταρρεύσει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, για να βγούμε από την κρίση προς όφελος των εργαζομένων και της νεολαίας. Αυτό το δρόμο επιλέγουμε και ακολουθούμε μέχρι τη νίκη.
ΕΞΩ Η ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ
ΝΑ ΚΑΤΑΡΓΗΘΟΥΝ ΤΑ ΜΑΤ ΚΑΙ ΤΑ ΕΙΔΙΚΑ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΑ ΣΩΜΑΤΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου