[Ανακοίνωση του Πανελλαδικού Συντονιστικού Σχημάτων της Αριστερής Ενότητας σχετικά με τις επικείμενες διαγραφές που εξαγγέλει ο Υπ. Παιδείας]
Έχει γίνει πλέον ξεκάθαρο με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο πως η επίθεση που δέχεται το Πανεπιστήμιο και η τριτοβάθμια εκπαίδευση στο σύνολό της δε μπορεί παρά να αφόρα όλους τους ανθρώπους που ζουν μέσα σε αυτό. Πάνω στις γραμμές που έθετε ο νόμος Διαμαντοπούλου/Αρβανιτόπουλου, μέσα στο γενικό πλαίσιο της υποχρηματοδότησης της παιδείας, από το σχέδιο Αθηνά και τη συρρίκνωση της τριτοβάθμιας μέχρι τις μαζικές απολύσεις του διοικητικού προσωπικού, την υπολειτουργία των περισσοτέρων ιδρυμάτων, τους νέους Οργανισμούς και τα νέα συγκεντρωτικά όργανα, οι διαγραφές των «αιώνιων» φοιτητών έρχονται να λειτουργήσουν σαν καταλύτης για τη συνολική μετάλλαξη του Πανεπιστημίου που επιχειρείται και την απεμπόληση των όσων στοιχείων δημόσιου και δωρεάν πανεπιστημίου προς το ιδιωτικό κεφάλαιο και την επιχειρηματικότητα της αγοράς.
Διαχρονικά οι κυβερνήσεις των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ προσπαθούν μέσω της κυρίαρχης ιδεολογίας και αφήγησης να ενοχοποιήσουν τους «αιώνιους» φοιτητές για τα οικονομικά (και όχι μόνο) δεινά των ελληνικών πανεπιστημίων κατά τον ίδιο τρόπο που οι δημόσιοι υπάλληλοι ευθύνονταν απ την αρχή της κρίσης για τα δεινά ολόκληρης της κοινωνίας, επενδύοντας σε έναν συντηρητικό κοινωνικό αυτοματισμό και καλλιεργώντας το αίσθημα του ανταγωνισμού μεταξύ των υποτελών. Το λιγότερο αφελές μπορεί να χαρακτηριστεί ένα τέτοιο επιχείρημα τη στιγμή που οι ίδιες οι κυβερνήσεις τους «κούρεψαν» τα αποθεματικά των πανεπιστημίων, έχουν συρρικνώσει τη χρηματοδότηση των ΑΕΙ-ΤΕΙ και τις φοιτητικές παροχές, που στην περίπτωση των φοιτητών-τριών που ξεπερνούν τα έτη σπουδών έχουν καταργηθεί, ενώ ο καθένας και η καθεμία αντιλαμβάνεται πως δεν κοστίζει τίποτα στο κράτος η εξέταση των όσων φοιτητών-τριών. Στην πραγματικότητα οι διαγραφές διευκολύνουν την κυβέρνηση να δικαιολογήσει τις περαιτέρω περικοπές για την παιδεία που επιθυμεί και να προωθήσει ένα σχέδιο Αθηνά 2 που θα περιορίσει ακόμη περισσότερο την δημόσια εκπαίδευση, ανοίγοντας νέα πεδία προς εκμετάλλευση για την ιδιωτική πρωτοβουλία.
Οι διαγραφές έρχονται να εντείνουν τους ταξικούς φραγμούς εντός του πανεπιστημίου εν μέσω μιας εξαντλητικής επίθεσης απ την πλευρά των κυρίαρχων προς τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία, σε σημείο που μεγάλο μέρος του φοιτητικού πληθυσμού θα αναγκαστεί να διακόψει τις σπουδές του και να τσακίσει τα όνειρα και τις προσπάθειές του. Οι διαγραφές ακόμη έρχονται να προωθήσουν και θεσμικά το γενικευμένο κλίμα εντατικοποίησης που επικρατεί μέσα στις σχολές, όπου οι φοιτητές και οι φοιτήτριες τρέχουν με τον πιο αγχωτικό τρόπο να εμπλουτίσουν τον ατομικό τους φάκελο προσόντων με πιστωτικές μονάδες, παραβλέποντας την ουσία της γνώσης που την κάνει πραγματικά κοινωνικά χρήσιμη, ενώ βιάζονται να βγουν στην ΑΓΟΡΆ εργασίας που η τεράστια ανεργία των νέων την κάνει ακόμα πιο ανταγωνιστική, χωρίς συλλογικές συμβάσεις και διεκδικήσεις, με νέες μορφές ευέλικτης εργασίας και ακόμη σκληρότερης εκμετάλλευσης από την εργοδοσία.
Μέσα, λοιπόν, στην όλη ηγεμονία του νεοφιλελευθερισμού που με έναν τρόπο έχει σημαδέψει και τη γενιά μας, καθοριστικό παράγοντα έχουν παίξει και οι κυβερνητικές φοιτητικές παρατάξεις (ΔΑΠ-ΝΔΦΚ και ΠΑΣΠ) που μέσω των πελατειακών τους δικτύων και της απαξίωσης της πολιτικής έχουν απογυμνώσει το πανεπιστήμιο απ την κοινωνική του διάσταση ως εστία αμφισβήτησης και πολιτικοποίησης. Έτσι γίνεται ξεκάθαρο πως με τη θέσπιση του ορίου σπουδών στενεύουν τα πλαίσια μέσα στα οποία οι φοιτητές και οι φοιτήτριες θα μπορούσαν να συμμετέχουν στις διαδικασίες του συλλόγου τους ενώ θα αδυνατούν να διαθέτουν χρόνο για την ανάπτυξη των ιδιαίτερων ανησυχιών και ενδιαφερόντων που διαμορφώνουν υποκείμενα ενεργά, πολιτικά συνειδητοποιημένα και ικανά να συμμετέχουν σε μια διαδικασία αμφισβήτησης του υπάρχοντος και οικοδόμησης του νέου.
Την ώρα, λοιπόν, που το πανεπιστήμιο δέχεται τη μεγαλύτερη επίθεση στην ιστορία του και ο ΝΈΟΣ υπουργός Παιδείας Λοβέρδος (γνωστός για το «κυνήγι μαγισσών» στην υπόθεση των διαπομπευμένων οροθετικών γυναικών) επιλέγει να το «οχυρώνει» με ιδιωτικές εταιρίες security, εμείς καλούμαστε να προτάξουμε το αντιπαράδειγμα του Πανεπιστημίου των αναγκών και των αγώνων μας, να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας και να διεκδικήσουμε όλα αυτά που μας στερούν. Μέσα από συλλογικούς αγώνες μαζί με όλα τα κομμάτια του πανεπιστημίου που πλήττονται, ιεραρχώντας ψηλά τη δημοκρατία και την αλληλεγγύη, οικοδομώντας πραγματική ενότητα με τους-ις εργαζόμενους-ες του πανεπιστημίου αλλά και όσες-ους πλήττονται και αγωνίζονται στο σύνολο της κοινωνίας, να δώσουμε συνολική απάντηση στην επίθεση που δεχόμαστε, να ανατρέψουμε την κυβέρνηση των μνημονίων, της εξαθλίωσης και του αυταρχισμού.
Διαπιστώνοντας πως βρισκόμαστε σε ένα σημείο χωρίς επιστροφή για το Πανεπιστήμιο και την κοινωνία συνολικά όπως τα γνωρίζαμε, είναι στο χέρι μας μέσα απ την αποφασιστικότητα, τις αντιστάσεις και τη δημιουργικότητα μας να ζήσουμε σε έναν κόσμο που όσο λιγότερο μοιάζει στον παλιό τόσο πιο κοντά θα μας βρίσκει στα όνειρά μας!
Έχει γίνει πλέον ξεκάθαρο με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο πως η επίθεση που δέχεται το Πανεπιστήμιο και η τριτοβάθμια εκπαίδευση στο σύνολό της δε μπορεί παρά να αφόρα όλους τους ανθρώπους που ζουν μέσα σε αυτό. Πάνω στις γραμμές που έθετε ο νόμος Διαμαντοπούλου/Αρβανιτόπουλου, μέσα στο γενικό πλαίσιο της υποχρηματοδότησης της παιδείας, από το σχέδιο Αθηνά και τη συρρίκνωση της τριτοβάθμιας μέχρι τις μαζικές απολύσεις του διοικητικού προσωπικού, την υπολειτουργία των περισσοτέρων ιδρυμάτων, τους νέους Οργανισμούς και τα νέα συγκεντρωτικά όργανα, οι διαγραφές των «αιώνιων» φοιτητών έρχονται να λειτουργήσουν σαν καταλύτης για τη συνολική μετάλλαξη του Πανεπιστημίου που επιχειρείται και την απεμπόληση των όσων στοιχείων δημόσιου και δωρεάν πανεπιστημίου προς το ιδιωτικό κεφάλαιο και την επιχειρηματικότητα της αγοράς.
Διαχρονικά οι κυβερνήσεις των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ προσπαθούν μέσω της κυρίαρχης ιδεολογίας και αφήγησης να ενοχοποιήσουν τους «αιώνιους» φοιτητές για τα οικονομικά (και όχι μόνο) δεινά των ελληνικών πανεπιστημίων κατά τον ίδιο τρόπο που οι δημόσιοι υπάλληλοι ευθύνονταν απ την αρχή της κρίσης για τα δεινά ολόκληρης της κοινωνίας, επενδύοντας σε έναν συντηρητικό κοινωνικό αυτοματισμό και καλλιεργώντας το αίσθημα του ανταγωνισμού μεταξύ των υποτελών. Το λιγότερο αφελές μπορεί να χαρακτηριστεί ένα τέτοιο επιχείρημα τη στιγμή που οι ίδιες οι κυβερνήσεις τους «κούρεψαν» τα αποθεματικά των πανεπιστημίων, έχουν συρρικνώσει τη χρηματοδότηση των ΑΕΙ-ΤΕΙ και τις φοιτητικές παροχές, που στην περίπτωση των φοιτητών-τριών που ξεπερνούν τα έτη σπουδών έχουν καταργηθεί, ενώ ο καθένας και η καθεμία αντιλαμβάνεται πως δεν κοστίζει τίποτα στο κράτος η εξέταση των όσων φοιτητών-τριών. Στην πραγματικότητα οι διαγραφές διευκολύνουν την κυβέρνηση να δικαιολογήσει τις περαιτέρω περικοπές για την παιδεία που επιθυμεί και να προωθήσει ένα σχέδιο Αθηνά 2 που θα περιορίσει ακόμη περισσότερο την δημόσια εκπαίδευση, ανοίγοντας νέα πεδία προς εκμετάλλευση για την ιδιωτική πρωτοβουλία.
Οι διαγραφές έρχονται να εντείνουν τους ταξικούς φραγμούς εντός του πανεπιστημίου εν μέσω μιας εξαντλητικής επίθεσης απ την πλευρά των κυρίαρχων προς τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία, σε σημείο που μεγάλο μέρος του φοιτητικού πληθυσμού θα αναγκαστεί να διακόψει τις σπουδές του και να τσακίσει τα όνειρα και τις προσπάθειές του. Οι διαγραφές ακόμη έρχονται να προωθήσουν και θεσμικά το γενικευμένο κλίμα εντατικοποίησης που επικρατεί μέσα στις σχολές, όπου οι φοιτητές και οι φοιτήτριες τρέχουν με τον πιο αγχωτικό τρόπο να εμπλουτίσουν τον ατομικό τους φάκελο προσόντων με πιστωτικές μονάδες, παραβλέποντας την ουσία της γνώσης που την κάνει πραγματικά κοινωνικά χρήσιμη, ενώ βιάζονται να βγουν στην ΑΓΟΡΆ εργασίας που η τεράστια ανεργία των νέων την κάνει ακόμα πιο ανταγωνιστική, χωρίς συλλογικές συμβάσεις και διεκδικήσεις, με νέες μορφές ευέλικτης εργασίας και ακόμη σκληρότερης εκμετάλλευσης από την εργοδοσία.
Μέσα, λοιπόν, στην όλη ηγεμονία του νεοφιλελευθερισμού που με έναν τρόπο έχει σημαδέψει και τη γενιά μας, καθοριστικό παράγοντα έχουν παίξει και οι κυβερνητικές φοιτητικές παρατάξεις (ΔΑΠ-ΝΔΦΚ και ΠΑΣΠ) που μέσω των πελατειακών τους δικτύων και της απαξίωσης της πολιτικής έχουν απογυμνώσει το πανεπιστήμιο απ την κοινωνική του διάσταση ως εστία αμφισβήτησης και πολιτικοποίησης. Έτσι γίνεται ξεκάθαρο πως με τη θέσπιση του ορίου σπουδών στενεύουν τα πλαίσια μέσα στα οποία οι φοιτητές και οι φοιτήτριες θα μπορούσαν να συμμετέχουν στις διαδικασίες του συλλόγου τους ενώ θα αδυνατούν να διαθέτουν χρόνο για την ανάπτυξη των ιδιαίτερων ανησυχιών και ενδιαφερόντων που διαμορφώνουν υποκείμενα ενεργά, πολιτικά συνειδητοποιημένα και ικανά να συμμετέχουν σε μια διαδικασία αμφισβήτησης του υπάρχοντος και οικοδόμησης του νέου.
Την ώρα, λοιπόν, που το πανεπιστήμιο δέχεται τη μεγαλύτερη επίθεση στην ιστορία του και ο ΝΈΟΣ υπουργός Παιδείας Λοβέρδος (γνωστός για το «κυνήγι μαγισσών» στην υπόθεση των διαπομπευμένων οροθετικών γυναικών) επιλέγει να το «οχυρώνει» με ιδιωτικές εταιρίες security, εμείς καλούμαστε να προτάξουμε το αντιπαράδειγμα του Πανεπιστημίου των αναγκών και των αγώνων μας, να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας και να διεκδικήσουμε όλα αυτά που μας στερούν. Μέσα από συλλογικούς αγώνες μαζί με όλα τα κομμάτια του πανεπιστημίου που πλήττονται, ιεραρχώντας ψηλά τη δημοκρατία και την αλληλεγγύη, οικοδομώντας πραγματική ενότητα με τους-ις εργαζόμενους-ες του πανεπιστημίου αλλά και όσες-ους πλήττονται και αγωνίζονται στο σύνολο της κοινωνίας, να δώσουμε συνολική απάντηση στην επίθεση που δεχόμαστε, να ανατρέψουμε την κυβέρνηση των μνημονίων, της εξαθλίωσης και του αυταρχισμού.
Διαπιστώνοντας πως βρισκόμαστε σε ένα σημείο χωρίς επιστροφή για το Πανεπιστήμιο και την κοινωνία συνολικά όπως τα γνωρίζαμε, είναι στο χέρι μας μέσα απ την αποφασιστικότητα, τις αντιστάσεις και τη δημιουργικότητα μας να ζήσουμε σε έναν κόσμο που όσο λιγότερο μοιάζει στον παλιό τόσο πιο κοντά θα μας βρίσκει στα όνειρά μας!
