19/10/15

Απόφαση Πανελλαδικού Διημέρου Αριστερής Ενότητας - Οκτώβρης 2015

ΣΥΓΚΥΡΙΑ

Διανύουμε μία περίοδο, ύστερα από την ψήφιση του 3ου Μνημονίου από τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α και τη νίκη του στις εκλογές της 20ής Σεπτέμβρη, η οποία βρίσκει τη ριζοσπαστική αριστερά σε μια κατάσταση απογοήτευσης και αμηχανίας. Μετά από μήνες καταιγιστικών πολιτικών εξελίξεων σε ευρωπαϊκό επίπεδο, η διαπραγματευτική στρατηγική που επιχείρησε να αμφισβητήσει και να συγκρουστεί με το κυρίαρχο, αυταρχικό, νεοφιλελεύθερο σχέδιο για την Ευρωπαϊκή Ένωση, έδειξε τα όριά της. Προκειμένου, λοιπόν, να προχωρήσουμε στην ανασυγκρότηση της αριστεράς με νέους, ελπιδοφόρους ορίζοντες, οφείλουμε να αναλύσουμε τη συγκυρία και να εξάγουμε χρήσιμα και προωθητικά για την επόμενη μέρα συμπεράσματα.
Οι Ευρωπαϊκοί θεσμοί ως θεσμοθετημένος νεοφιλελευθερισμός
Η κυρίαρχη ευρωπαϊκή ελίτ, υπερασπιζόμενη τα συμφέροντα του κεφαλαίου, επέλεξε να εκμηδενίσει κάθε προσπάθεια αμφισβήτησης και εναλλακτικής πολιτικής, καταργώντας κάθε πρόσχημα δημοκρατικής λειτουργίας, επιβάλλοντας μια άνευ ετέρου χρηματοπιστωτική ασφυξία, με στόχο, όχι μόνο μια δήθεν δημοσιονομική προσαρμογή, αλλά κυρίως την πειθάρχηση κάθε προσπάθειας αντίστασης εντός της Ευρώπης, παρούσας ή μελλοντικής.
Το κοινό νόμισμα επιτέλεσε το ρόλο για τον οποίον δημιουργήθηκε, θωρακίζοντας τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές και οι αφηγήσεις περί χρέους και άτακτης χρεοκοπίας και επιστροφής σε εθνικό νόμισμα χρησιμοποιήθηκαν για την πειθάρχηση της κοινωνίας. Επομένως, δεν μπορούμε πλέον να αγνοούμε ότι οι πολιτικές λιτότητας δεν βρίσκονται στον πυρήνα της Ευρωζώνης, αλλά αποτελούν τον πυρήνα. Ακόμα, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε και τον αντιδραστικό πυρήνα του σύγχρονου κράτους, όχι αποκλειστικά ως ένα εργαλείο άσκησης πολιτικής από την εκάστοτε κυβέρνηση, αλλά ως ένας μηχανισμός αναπαραγωγής της εξουσίας του κεφαλαίου και των συμφερόντων του, με τεχνοκρατικό χαρακτήρα. Έγινε εμφανές και στην περίπτωση της Ελλάδας, ότι άνθρωποι σε θέσεις κλειδιά του ελληνικού κράτους, όπως στην ΤτΕ και την γ.γ. Εσόδων, αποτέλεσαν γνήσιοι εκφραστές του ελληνικού και ευρωπαϊκού κεφαλαίου, σε ευθεία σύνδεση με τους μηχανισμούς της Ε.Ε.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση λειτούργησε ως θεσμοθετημένος νεοφιλελευθερισμός και εξέφρασε καθ ΄όλη την περίοδο της διαπραγμάτευσης την αδιαλλαξία της. Αιτήματα όπως η δημοκρατία, το κοινωνικό κράτος και οι ανάγκες των υποτελών παραγκωνίστηκαν, δημιουργώντας στους λαούς της Ευρώπης μια συλλογική μνήμη των πρακτικών, του συντονισμού και των δυνάμεων της ευρωπαϊκής οικονομικής και πολιτικής ελίτ, πράγμα που καθιστά τις δυνατότητες για μια απόπειρα σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της ελληνικές κοινωνίας ανύπαρκτες, υπό τις παρούσες συνθήκες. Για την επανάκτηση των αιτημάτων αυτών, γίνεται, πλέον, φανερό, ότι θα πρέπει να εμποδιστεί η περαιτέρω προέλαση των νεοφιλελεύθερων πολιτικών και να αρθεί η ταξική ασυμμετρία των εργαζομένων της Ευρώπης, μια άρση ικανή να πραγματοποιηθεί κάτω από τη σημαία της αντιλιτότητας, με στόχο τον παραγωγικό και κοινωνικό μετασχηματισμό.
Ταυτόχρονα, όμως, πρέπει να ξανανοίξουμε τη συζήτηση γύρω από το κατά πόσο και πώς η αποδέσμευση της Ελλάδας από το ρυθμιστικό πλαίσιο της ΕΕ και της Ευρωζώνης, θα αποτελέσει παράγοντα που θα ενισχύσει την πάλη ενάντια στη λιτότητα πανευρωπαϊκά. Σημαντικό είναι, δηλαδή, να υπάρξει φροντίδα, ώστε, το αίτημα για έξοδο της Ελλάδας από την ΕΕ και την Ευρωζώνη, να ενισχύσει και να μη ζημιώσει τα κινήματα αντιλιτότητας πανευρωπαϊκά.
Τέλος, χαρακτηριστικό παράδειγμα της αδιαλλαξίας της ευρωπαϊκής ελίτ και της αδιαμφισβήτητης ηγεμονίας του νεοφιλελευθερισμού και του ολοκληρωτισμού εντός των πλαισίων της, αποτελεί και η στάση της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο προσφυγικό ζήτημα. Οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι στη μέση ανατολή είναι μια πραγματικότητα που έχει διαμορφωθεί σε μεγάλο βαθμό και από τη στάση της ΕΕ. Τα κράτη-μέλη στηρίζουν, είτε έμμεσα (παροχή βάσεων στο ΝΑΤΟ), είτε άμεσα (ενεργή συμμετοχή με αποστολή στρατευμάτων στις χώρες της Μέσης Ανατολής), την εμπόλεμη κατάσταση, με αποκορύφωμα τον πόλεμο στην Συρία, με αποτέλεσμα τη δημιουργία ενός τεράστιου προσφυγικού κύματος από τις εμπόλεμες περιοχές προς την Ευρώπη. Πρόσφυγες προσπαθώντας να ξεφύγουν από τον πόλεμο επιβιβάζονται όπως-όπως σε φουσκωτές βάρκες προκειμένου να διασχίσουν την Μεσόγειο. Οι συνθήκες κάτω από τις οποίες πραγματοποιείται ο διάπλου είναι τραγικές, με αποτέλεσμα σε καθημερινή βάση να υπάρχουν ναυάγια με δεκάδες νεκρούς, μετατρέποντας έτσι την μεσόγειο σε ένα ανθρώπινο νεκροταφείο. Απέναντι σε αυτή την πραγματικότητα, η στάση της ΕΕ παραμένει απάνθρωπη, καθώς συνεχίζει να κρατάει κλειστά τα σύνορα, οδηγώντας χιλιάδες πρόσφυγες στο θάνατο από πνιγμό.
Η πορεία του ΣΥ.ΡΙΖ.Α
Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α, με την ενεργή εμπλοκή του στα κοινωνικά, εργατικά και φοιτητικά κινήματα τα πρώτα χρόνια του μνημονίου, κατάφερε να εκφράσει τα συμφέροντα των υποτελών τάξεων και να αναδειχθεί σε αξιωματική αντιπολίτευση στις διπλές εκλογές του 2012, αποτελώντας το αντίπαλο δέος στον νεοφιλελεύθερο μονόδρομο.
Η λάθος εκτίμηση των εξαιρετικά δυσμενών ταξικών και ιδεολογικών συσχετισμών σε ευρωπαϊκό επίπεδο, οι οποίοι παρουσιάζουν αφενός μία σχετική αδράνεια και αφετέρου αλλάζουν με διαφορετικές ταχύτητες και χρονικότητες σε κάθε ευρωπαϊκή χώρα, οδήγησαν τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α στην αυταπάτη, ότι τα αντιτειθέμενα ταξικά συμφέροντα που ουσιαστικά αποτελούν τα βασικά συγκροτητικά στοιχεία του διπόλου λιτότητα- αντιλιτότητα, θα μπορούσαν να συγκεραστούν σε μια ενιαία λύση για το πρόβλημα του χρέους, με διαπραγματευτικά όπλα την κοινή λογική, τον ορθολογισμό και το αίσθημα του δικαίου. Ενδεικτική του αδιεξόδου αυτής της αντίληψης ήταν η υπογραφή της συμφωνίας της 20ης Φλεβάρη, με τη δέσμευση της ελληνικής πλευράς για την αποπληρωμή του χρέους, την αποφυγή μονομερών ενεργειών και την πίστη στην καλή θέληση και προφορική δέσμευση των δανειστών.
Έχοντας αυτή τη στρατηγική για την Ευρώπη, ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α υποτίμησε τη σημασία του κοινωνικού και παραγωγικού μετασχηματισμού και έριξε όλο το πολιτικό βάρος στην κατάληψη της κυβερνητικής εξουσίας, ώστε, από κυβερνητική θέση, να καταφέρει να πείσει τους Ευρωπαίους εταίρους. Έτσι, άρχισαν να γίνονται ορατές οι πρώτες εκφάνσεις του κυβερνητισμού, τη στιγμή που ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α αρκούνταν σε επικοινωνιακού τύπου παρεμβάσεις και μπαίνοντας σε μια διαρκή προεκλογική εκστρατεία, εώς ότου καταληφθεί η εξουσία.
Στα πλαίσια αυτά, δεδομένων των πιέσεων του αστικού μπλοκ και των μιντιακών εκφραστών του, ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α επέλεξε να μην έρθει σε σύγκρουση με τους δανειστές, αλλά να φτιάξει ασαφώς καθορισμένες και θολές ταξικές συμμαχίες, με αποτέλεσμα  να λειαίνει συνεχώς τον αριστερό, ριζοσπαστικό λόγο του, τόσο στο επίπεδο της εναλλακτικής οικονομικής πρότασης, αποφεύγοντας συγκρούσεις που ξεφεύγουν από το δημοσιονομικό πεδίο και έχουν να κάνουν ξεκάθαρα με την ενσωμάτωση της κυρίαρχης ιδεολογίας, όσο και στα κοινωνικά ζητήματα, όπως το μεταναστευτικό, η σχέση κράτους - εκκλησίας και τα εθνικά θέματα. Ταυτόχρονα, στην προσπάθεια να κάμψει τα πιο συντηρητικά και φοβικά αντανακλαστικά της ελληνικής κοινωνίας, υιοθέτησε και αποδέχτηκε πλήρως τον ευρωμονόδρομο
Ως αποτέλεσμα, η εκλογική βάση του ΣΥΡΙΖΑ, αποτελούνταν από ένα μη ιδεολογικά συνεκτικό, ταξικά ετερογενές κοινωνικό μπλοκ, χωρίς ιδιαίτερα ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά, με έντονα τα στοιχεία της ανάθεσης, που αντιλαμβανόταν την πάλη, όχι ως μια καθημερινή επαναστατική πρακτική με ορίζοντα τη χειραφέτηση, αλλά ως μία εναπόθεση των ελπίδων και των προσδοκιών της σε μία πεφωτισμένη πολιτική ηγεσία. Ένα κοινωνικό μπλοκ, δηλαδή, που ήταν παντελώς ανέτοιμο πολιτικά να διαχειριστεί το ενδεχόμενο ρήξεων και συγκρούσεων.
Το δημοψήφισμα της 5ης Ιούλη
Τη στιγμή που ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α, κατά τη διαπραγματευτική διαδικασία είχε ήδη διολισθήσει από την «έντιμη συμφωνία» στον «'έντιμο συμβιβασμό», έχοντας ήδη προσχωρήσει στη μνημονιακή λογική, προτείνοντας μάλιστα ένα «μετριοπαθές» μνημόνιο 47 σελίδων, η αδιαλλαξία της τρόικα οδήγησε την κυβέρνηση στην απόφαση για το δημοψήφισμα της 5ης Ιούλη. Αυτό είχε ως αντίδραση από τους Ευρωπαίους τη διακοπή της ρευστότητας και άρα την επιβολή των capital controls.
Παρά το άνευ προηγουμένου σκηνικό φόβου και τρομοκρατίας που καλλιεργήθηκε τόσο από τα κυρίαρχα ΜΜΕ, όσο και από το αστικό μπλοκ που συσπειρώθηκε γύρω από το «ΝΑΙ», αλλά και από το κλίμα κοινωνικής και οικονομικής αστάθειας που δημιουργούνταν λόγω των capital controls, ο ελληνικός λαός επέδειξε ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά και επέλεξε το «ΌΧΙ» με ποσοστό 62%. Ένα «ΌΧΙ» ταξικό, νεολαιίστικο και υπό τις απειλές για έξοδο από την Ευρωζώνη και χρεοκοπία.
Η μάχη του δημοψηφίσματος, που πήρε και κινηματικά χαρακτηριστικά, κατάφερε να ξεκλειδώσει μια νέα κοινωνική δυναμική, ιδιαίτερα στα κομμάτια της νεολαίας, ενώ αποτελεί και την πρώτη ηχηρή αμφισβήτηση του μονοδρόμου της λιτότητας, δημιουργώντας ρήγματα σε εγχώριο και διεθνές επίπεδο.
Αντιλαμβανόμαστε, επομένως, το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος ως μία τομή από τα κάτω, μια δήλωση άρνησης, κυρίως από την πλευρά των ιδιαίτερα πληττόμενων κομματιών της κοινωνίας (άνεργοι, επισφαλώς εργαζόμενοι, νεολαία-φοιτητές) με ξεκάθαρα ταξικά χαρακτηριστικά, σε αντιδημοκρατικές και αναδιανεμητικές πολιτικές προς τους ισχυρότερους.
Από την ήττα στη χρεοκοπία
Παρ΄όλα αυτά το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος δεν αποτέλεσε ούτε καν χαρτί για την βελτίωση της διαπραγματευτικής θέσης, με αποτέλεσμα να μετατραπεί το «ΟΧΙ» του λαού σε «ΝΑΙ» της κυβέρνησης, η οποία, δεδομένης της στρατηγικής της για την Ευρωζώνη και της ενσωμάτωσης του ευρωμονόδρομου, δεν είχε καταρτίσει κανένα εναλλακτικό σχέδιο, που θα μπορούσε να υποστηρίξει μία επικείμενη ρήξη.
Η νέα συμφωνία είναι βασισμένη στη νεοφιλελεύθερη αφήγηση, με βασικό κορμό το θατσερικό ΤΙΝΑ. Συγκεκριμένα, το τρίτο μνημόνιο είναι υφεσιακό και θα επιβαρύνει περαιτέρω την πορεία της ελληνικής οικονομίας, ενώ παράλληλα επιβάλλει νεοφιλελεύθερες αλλαγές στην αγορά εργασίας. Επίσης ενισχύει τις ιδιωτικοποιήσεις στη χώρα με όρους σχεδόν αποικιοκρατικούς, ενώ αποδέχεται απροκάλυπτα στενό εξωτερικό θεσμικό έλεγχο, που μοιάζει να καταλύει την έννοια της αυτονομίας της όποιας ελληνικής κυβέρνησης. Παρά τις κοινοβουλευτικές απώλειες του ΣΥ.ΡΙΖ.Α, το μνημόνιο κατάφερε να συσπειρώσει ένα αντιφατικό μπλοκ συναίνεσης στη Βουλή, που δεν αποτελούνταν από την πρότερη κυβερνητική πλειοψηφία, αλλά από μια σύμπραξη των μνημονιακών πολιτικών δυνάμεων, παλιών και νέων.
Γρήγορα ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α πέρασε από το στάδιο της ήττας, σε αυτό της χρεοκοπίας, οπότε και προσπάθησε όχι μόνο να δημιουργήσει τη νέα μνημονιακή συναίνεση, αλλά και να υπερασπιστεί επιθετικά τις μνημονιακές πολιτικές. Χαρακτηριστικό αυτής της πραγματικότητας είναι η μετατόπιση του κέντρου βάρους της πολιτικής συζήτησης από το δίπολο «μνημόνιο - αντιμνημόνιο» στο διακύβευμα του ποιος είναι ο καλύτερος υλοποιητής της παρούσας σκληρής και αντιλαϊκής συμφωνίας, που αποτελεί συνέχεια των μνημονίων 1 και 2.
Οι εκλογές της 20ής Σεπτέβμρη
Η πολιτική μεταστροφή του ΣΥ.ΡΙΖ.Α είχε ως επακόλουθο το να υπάρξουν ανακατατάξεις και να ανοίξουν εκ νέου πολιτικές συζητήσεις στο χώρο της αριστεράς. Σε πρωτόλειο επίπεδο, αυτές εκφράστηκαν στις εκλογές της 20ής Σεπτέμβρη, οι οποίες πραγματοποιήθηκαν με την πλήρη συναίνεση της ευρωπαϊκής ηγεσίας. Ο λαός κλήθηκε εκβιαστικά, μέσα σε ένα ασφυκτικό χρονικό πλαίσιο, να επιλέξει διαχειριστή για το 3ο μνημόνιο. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια της απογοήτευσης και της ήττας, μεγάλη μερίδα αγωνιστών και αγωνιστριών του προηγούμενου διαστήματος, είτε έμειναν αμήχανοι μπροστά στις εξελίξεις, είτε επέλεξαν να απέχουν από την εκλογική διαδικασία. Αυτό επιβεβαιώνεται από τα τεράστια ποσοστά της αποχής, καθώς και από τα μικρά ποσοστά των αριστερών αντιμνημονιακών δυνάμεων,που δεν κατάφεραν να πείσουν την κοινωνία πάνω στο εναλλακτικό τους σχέδιο.
Είναι προφανές ότι, μετά τις εκλογές, προέκυψε ένα κοινοβούλιο, που στη συντριπτική του πλειοψηφία συντάσσεται με την εφαρμογή πολιτικών λιτότητας και μεταλλάσσει το πεδίο της πολιτικής αντιπαράθεσης όπως το γνωρίζαμε. Η παρούσα κοινοβουλευτική εκπροσώπηση είναι αναντίστοιχη των αγωνιστικών παρακαταθηκών όλου του προηγούμενου διαστήματος, που ξεδιπλώθηκαν από τις πλατείες μέχρι τις γενικές απεργίες και από τις φοιτητικές κινητοποιήσεις μέχρι τις αντιφασιστικές διαδηλώσεις.
Παράλληλα, το αποτέλεσμα των εκλογών έχει δύο ακόμη δυσάρεστα σημεία. Το ένα προφανώς είναι η ύπαρξη της Χρυσής Αυγής για άλλη μια φορά στο ελληνικό κοινοβούλιο, η οποία παρά την ελαφριά πτώση σε απόλυτες ψήφους, φαίνεται να έχει πλέον ένα πάγιο εκλογικό δυναμικό και να κατακτά την τρίτη θέση στη βουλή. Όλα αυτά τα χρόνια έχουμε δει τη Χρυσή Αυγή να δολοφονεί μετανάστες, να τρομοκρατεί εργαζομένους, αριστερούς και lgbt άτομα, να δολοφονεί τον Παύλο Φύσσα και ο αρχηγός της να αναλαμβάνει την ευθύνη. Ωστόσο, όλα αυτά δεν ήταν αρκετά για να αποτρέψουν αρκετούς συμπολίτες μας να τους στηρίξουν. Πλέον κανείς δεν μπορεί να πει πως «δεν ήξερε», είναι δύσκολο να τους αντιμετωπίσουμε απλώς ως αγανακτισμένους και όχι ξεκάθαρα ως υποστηρικτές των νεοναζί και άρα μια από τα ίδια.
Εκτός από τα παραπάνω, παρατηρούμε και την άνοδο της αντιπολιτικής. Το φαινόμενο αυτό χαρακτηρίζεται από την αποϊδεολογικοποίηση των πολιτικών διακυβευμάτων, την άνθηση της ρατσιστικής και ακροδεξιάς ρητορείας, την lifestyle παρουσίαση των προσωπικών στιγμών των προβεβλημένων βουλευτών σε περιοδικά και εκπομπές, τον εμποτισμό της ρητορικής των κομμάτων με ατάκες τηλεοπτικών παραθύρων. Και, τελικά, την αποκλειστικά επικοινωνιακή διαχείριση της πολιτικής. Η αντιπολιτική, η οποία εκκινεί ήδη από την εποχή του ΛΑ.Ο.Σ, κορυφώθηκε σε αυτές τις εκλογές με την είσοδο της Ένωσης Κεντρώων στη βουλή. Η αριστερά δεν κατάφερε να διεισδύσει σε αυτό το φαινόμενο, αποδομώντας το, με αποτέλεσμα πολλές φορές να το αναπαράγει. Τώρα που μαζί με τη φασιστική απειλή, η αντιπολιτική αποτελεί μια από τις πιο επικίνδυνες διεξόδους της κρίσης εκπροσώπησης, κρίνεται αναγκαίο η αριστερά να την αποδομήσει σε επίπεδο ιδεολογίας και πρακτικής.
Στη νέα μνημονιακή περίοδο, ο κόσμος της εργασίας, οι άνεργοι και οι νεολαία, δεν πρέπει να έχουν καμία αυταπάτη ότι τα επώδυνα μέτρα που ψηφίστηκαν από τη συγκυβέρνηση ΣΥ.ΡΙΖ.Α-ΑΝ.ΕΛ, μπορούν να αλλάξουν μέσα από μια διαδικασία ισοδύναμων μέτρων και πάταξης της διαπλοκής. Για εμάς, πλέον, είναι πιο έκδηλο από ποτέ, ότι ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α δεν μπορεί να ενσωματώσει τα αιτήματα των κινημάτων και των αγωνιζόμενων τμημάτων της κοινωνίας, ενώ και οι ίδιοι οι υποτελείς και οι καταπιεζόμενοι οφείλουν να συνειδητοποιήσουν ότι κάθε χειραφετητική διαδικασία, δεν μπορεί, παρά να περνάει μέσα από την ήττα και τη συντριβή του πολιτικού σχεδίου του ΣΥ.ΡΙΖ.Α και οποιουδήποτε άλλου διαχειριστή αντίστοιχων πολιτικών.Η αριστερά, ύστερα και από την εμπειρία της στρατηγικής ήττας του ΣΥ.ΡΙΖ.Α, πρέπει να ξεκινήσει ειλικρινείς ανασυνθετικές διαδικασίες τόσο εντός της, όσο και με την υπόλοιπη κοινωνία και ιδιαίτερα με τη νεολαία, προκειμένου να προσεγγίσει εκείνο το συνολικό πολιτικό σχέδιο, και να ανασυντάξει τις κοινωνικές και πολιτικές αντιστάσεις, που θα μπορέσουν να στήσουν μία αντιπαραθετική ηγεμονική αφήγηση έναντι των νεοφιλελεύθερων πολιτικών που τείνουν να γίνουν καθεστώς στην Ελλάδα και την Ευρώπη.
                                              

ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ 
Ως Αριστερή Ενότητα όλο το προηγούμενο διάστημα σηκώσαμε μια σειρά ζητημάτων εντός των κοινωνικών χώρων του Πανεπιστημίου και του ΤΕΙ σε σχέση με την ανατροπή μιας παγιωμένης κατάστασης οξυμένων προβλημάτων. Στη προσπάθεια μας αυτή έγινε έκδηλη η ανάγκη να επεμβαίνουμε δυναμικά στους κοινωνικούς χώρους στους οποίους δραστηριοποιούμαστε και να προσπαθούμε να δημιουργήσουμε εμείς οι ίδιοι  τις συνθήκες  εκείνες που θα επιτρέψουν την ανατροπή.  Το φοιτητικό κίνημα  δεν μπορεί πλέον να βρίσκεται στα σκοινιά. Πρέπει να αξιοποιήσει στο μέγιστο τα ήδη υπάρχοντα εργαλεία (ερμηνευτικά, κινηματικά, παρέμβασης) αλλά και να αναζητήσει νέα. Η υπόθεση ενός πανεπιστήμιου των αναγκών μας δεν μπορεί παρά να αφορά και την ενεργητική διάθεση να δημιουργήσουμε στο σήμερα δομές αντίστοιχες σε αυτό που θεωρούμε κοινωνικά χρήσιμο, απαλλαγμένο από ταξικούς φραγμούς και εμπορευματοποίηση της γνώσης.
Πάνω σε αυτή τη λογική αναδείξαμε ζητήματα σχετικά με τις εργολαβίες, το κράτος καταστολής αλλά και ζητήματα για τα προγράμματα σπουδών και την εντατικοποίηση που δημιούργησε αυτή τη νέα πραγματικότητα. Σε όλα αυτά έρχεται να προστεθεί μία σημαντική τομή που είναι η ψήφιση του 3ου Μνημονίου στις 13/8/15 της κυβέρνησης ΣΥ.ΡΙΖ.Α-ΑΝΕΛ, όπου πέρα της συνέχισης της διάλυσης του κοινωνικού κράτους και της καθημερινής εγκόλπωσης της λιτότητας θα υπάρξει και η περαιτέρω υποχρηματοδότηση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και συνολικά της δημόσιας παιδείας.
Το επόμενο διάστημα πρέπει να ιεραρχήσουμε από τη μία την ανατροπή των πολιτικών λιτότητας που βάζουν στο στόχαστρο και τις δαπάνες για τη δημόσια εκπαίδευση και από την άλλη την άμεση απαίτηση της υλοποίησης νομοθετημάτων για την κατάργηση των διαγραφών, του ν+2, την προσπάθεια επαναφοράς ή εισαγωγής της συμμετοχής φοιτητών και διοικητικών υπαλλήλων στα όργανα διοίκησης του Πανεπιστημίου και την εκλογή τους και την κατάργηση των συμβουλίων διοίκησης που είχανε δρομολογηθεί από τον προηγούμενο Υπουργό Παιδείας. Στη νέα κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε μας δίνεται η δυνατότητα να ανοίξουν εντός των κοινωνικών μας χώρων και άλλα ζητήματα όπως η ενιαία πανεπιστημιακή εκπαίδευση με την οποία θα τελειώσει ο κατακερματισμός της γνώσης και τα πτυχία δύο ταχυτήτων.
Βέβαια τα προβλήματα δεν τελειώνουν εδώ, καθώς πρέπει να απαντήσουμε άμεσα σαν φοιτητικό κίνημα στα άμεσα προβλήματα που θα αντιμετωπίσουν στην καθημερινότητά τους οι φοιτητές όπως σίτιση-στέγαση-μετακίνηση , ειδικά αυτή τη στιγμή που η μέριμνα θα είναι πολυτέλεια. Επομένως το φοιτητικό κίνημα είναι εκείνο που πρέπει να αποτελεί τον προωθητικό πόλο μέσα στην κοινωνία ώστε να δώσει διέξοδο στην απογοήτευση, στον ατομικό δρόμο και στην αποδοχή του μονόδρομου της λιτότητας. ''Τέλος, η αντίληψη του πανεπιστήμιου ή της γνώσης ως κάτι ταξικά ουδέτερο το οποίο δεν υπόκειται  και δεν συμμετέχει στη κοινωνική κίνηση μας  βρίσκει αντίθετους.  Το πανεπιστήμιο έχει αποδείξει ότι λειτουργεί ως ιδεολογικός μηχανισμός και μέσο πειθάρχησης αναπαράγοντας και εξυπηρετώντας τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης. Η εντατικοποίηση του κύκλου σπουδών, η τεχνοκρατικοποίηση της γνώσης και η δημιουργία ενός πρότυπου ευέλικτου και ''φτηνού'' εργαζομένου αποτελούν χαρακτηριστικά παραδείγματα.  Ως εκ τούτου μοιάζει απαραίτητο να εργαζόμαστε για το μετασχηματισμό του πανεπιστήμιου, να επέμβουμε κριτικά και παραγωγικά σε ζητήματα όπως η έρευνα και το πρόγραμμα σπουδών. Απαραίτητη συνθήκη σε αυτό είναι η εμπλοκή μας σε διαδικασίες κοινωνικού πειραματισμού, με νέες μορφές χρήσης και οργάνωσης των γνωστικών μας ικανοτήτων , ώστε να διευρύνουμε και να εμπλουτίσουμε τη σχετική αυτονομία της γνώσης που προσφέρεται από το πανεπιστήμιο. ''
Σχεδιασμός για το επόμενο διάστημα
Οι ραγδαίες εξελίξεις στο κεντρικοπολιτικό επίπεδο και η απότομη αλλαγή των δεδομένων εντός των τελευταίων μηνών, επιτάσσει η δικτύωση της Αριστερής Ενότητας να ξανασυζητήσει για δεύτερη φορά μέσα σε ένα πολύ σύντομο χρονικό διάστημα τις στοχεύσεις και τις ιεραρχήσεις της, τα μεθοδολογικά της εργαλεία, τα ζητήματα τα οποία επιλέγει να ανοίγει εντός του κοινωνικού χώρου του ελληνικού Πανεπιστημίου και τον τρόπο με τον οποίο θα το κάνει. Η δικτύωση ως σύνολο αλλά και τα επιμέρους σχήματα πρέπει κατά πρώτον να μπουν σε μια δημιουργική διαδικασία αυτοκριτικής και απολογισμού για τον τρόπο με τον οποίο όλο το προηγούμενο διάστημα επέλεξαν να συνδέουν και να εξαρτούν τους αγώνες και τις φοιτητικές διεκδικήσεις με τις εξελίξεις στην κεντρική πολιτική σκηνή στη χώρα και να αναθεωρήσουν πολλές από τις βεβαιότητες με τις οποίες παρενέβαιναν στο κοινωνικό τους χώρο. Παράλληλα όμως πρέπει να περιφρουρήσουν τώρα με μεγαλύτερη φροντίδα από ποτέ όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά τα οποία εξασφαλίζουν στην Αριστερή Ενότητα μια διακριτή ταυτότητα εντός των Φοιτητικών Συλλόγων και την καθιστούν χρήσιμη και απαραίτητη για την υπόθεση της επαναφοράς του πραγματικά δημόσιου και δωρεάν Πανεπιστημίου και ακόμα παραπέρα, για την οικοδόμηση του Πανεπιστημίου των αναγκών μας. Σε αυτή την κατεύθυνση ως Αριστερή Ενότητα, υπό το πρίσμα σύνδεσης του κοινωνικού χώρου του πανεπιστημίου με την υπόλοιπη κοινωνία, οφείλουμε να συνδέσουμε τα αιτήματα για δωρεάν δημόσιο πανεπιστήμιο με τους αγώνες των εργαζομένων. Η νεολαία πρέπει να συνδέεται με τους εργαζόμενους δίνοντας από κοινού τις πολιτικές μάχες για την ανατροπή του μνημονίου και των πολιτικών λιτότητας. Πρώτο βήμα στην υλοποίηση αυτού του στόχου είναι η διεξαγωγή κοινών συνελεύσεων φοιτητών και εργαζομένων(εκπαιδευτικών, διοικητικών υπαλλήλων).
Πρώτο και κύριο από αυτά τα χαρακτηριστικά που πρέπει να διατηρηθούν, είναι η συνεχής προσπάθεια των σχημάτων της Αριστερής Ενότητας για σύνδεση του κοινωνικού χώρου του Πανεπιστημίου με την υπόλοιπη κοινωνία. Η αξιολόγηση ότι το Πανεπιστήμιο και οι Φοιτητικοί Σύλλογοι δεν πρέπει αλλά, κυρίως,  δεν μπορούν να είναι αποκομμένοι από τις εξελίξεις στα υπόλοιπα κοινωνικά πεδία είναι συγκροτητικό χαρακτηριστικό της Αρ.Εν. Η άποψη εκείνη που θέλει το Πανεπιστήμιο ως ένα ακόμα στείρο εξεταστικό κέντρο και τους φοιτητές αντικείμενα σε μια διαρκή διαδικασία απλής επαγγελματικής εξειδίκευσης μας έβρισκε πάντα  απέναντί της. Και αυτό πρέπει να ισχύσει ακόμα περισσότερο στη παρούσα συγκυρία, όπου οι προσδοκίες για μια ευνοϊκότερη κεντρικοπολιτική κατάσταση και μια σταδιακή ενσωμάτωση των φοιτητικών αιτημάτων των τελευταίων χρόνων φαίνεται να διαψεύδεται. Οι φοιτητές θα συνεχίσουν να βρίσκονται αντιμέτωποι με την υποχρηματοδότηση του Πανεπιστημίου, την ιδιωτικοποίηση διαφόρων λειτουργιών του και την υποτίμηση της αξίας των τίτλων σπουδών, και αυτό πρέπει να είμαστε έτοιμοι να το αντιμετωπίσουμε, πυροδοτώντας τις διεργασίες εκείνες που θα ενισχύσουν την διεκδίκηση και την αντίσταση.
Στο πλαίσιο της προσπάθειας αυτής, μεγάλη σημασία έχει η αυτονομία της Αριστερής Ενότητας, τόσο ως δικτύωσης, όσο και κάθε επιμέρους σχήματός της. Και αυτό διότι η επιμονή στην αυτονομία παραγωγής πολιτικής γραμμής από τα σχήματα και στην αυτονομία εν γένει στην λειτουργία τους είναι το εργαλείο εκείνο που μπορεί να τα καταστήσει αποτελεσματικά στον κοινωνικό τους χώρο, να τους επιτρέπει να αφουγκράζονται τα ιδιαίτερα προβλήματά του και να προσαρμόζουν την παρέμβασή τους στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του. Μπορεί να προφυλάσσει τη δικτύωση από την εκφορά υπερ-γενικευμένου, πλατφορμίστικου, ξύλινου λόγου - τακτική που είναι ξένη στο χώρο της δικής μας αριστεράς. Ταυτόχρονα όμως, πέρα από πολιτικό εργαλείο, η αυτονομία αποτελεί και αξιακή επιλογή, που αποδεικνύει τη σημασία της στην παρούσα δύσκολη συγκυρία ανακατατάξεων εντός της ελληνικής αριστεράς. Είναι δηλαδή εκείνο το χαρακτηριστικό που θα κρατήσει τα σχήματα ζωντανά εντός της παρούσας πολιτικής κρίσης και θα τα οδηγήσει με ασφάλεια στην επόμενη περίοδο αναδιαμόρφωσης του χάρτη της φοιτητικής αριστεράς. Αναγκαία όμως είναι και η περιφρούρηση της αυτονομίας της ΑρΕν από φαινόμενα κατάχρησής της, και αυτό διότι η αυτονομία αυτή δεν μπορεί να εννοηθεί παρά μόνο εντός των γενικών πλαισίων και κατευθύνσεων που θέτει η δικτύωση μέσα από τις πανελλαδικές της διαδικασίες. Η αριστερή ενότητα δεν ενδιαφέρεται να αποτελέσει το αριστερό άλλοθι για οποιαδήποτε συλλογικότητα είτε υπερασπίζεται τις κυβερνητικές πολιτικές εντός πανεπιστημίου είτε θέλει να αποκτήσει αντιμνημονιακό προσωπείο ενώ ο πολιτικός της φορέας διαχειρίζεται την εφαρμογή των μνημονίων.
Επιπλέον, θα πρέπει να εξετάσουμε το ζήτημα της γνώσης και τον τρόπο που αυτή παράγεται στο πανεπιστήμιο. Θέτοντας ως πρόταγμα ένα πανεπιστήμιο που επίκεντρο είναι ο άνθρωπος και ανάγκες του και όχι το κέρδος, επισημαίνουμε την γνώση ως μέσο χειραφέτησης και αυτοπραγμάτωσης του ατόμου. Με βάση αυτή την λογική, τα γνωστικά αντικείμενα και η έρευνα δεν θα πρέπει να κατευθύνονται από τις ανάγκες τις αγοράς, αλλά η διαμόρφωση του προγράμματος σπουδών θα πρέπει τόσο να διέπεται από την έννοια της ακαδημαϊκότητας, όσο και να συνδέεται με τις ανάγκες τις κοινωνίας.
Άλλο ένα στοιχείο που πρέπει να διαφυλάξουμε και να εντείνουμε στο τρόπο με τον οποίο παρεμβαίνουμε είναι το πρόταγμα της άμεσης δημοκρατίας στους Φοιτητικούς Συλλόγους. Η Αριστερή Ενότητα πρέπει να είναι το υποκείμενο εκείνο που πρώτο θα εγκαλεί τους φοιτητές να συμμετέχουν μαζικά και δραστήρια στις Γενικές τους Συνελεύσεις, μακριά από οποιαδήποτε λογική ανάθεσης ή απλής αποδοχής αποφάσεων-πλαισίων των οποίων την σύνταξη και την υλοποίηση θα επιλαμβάνονται αποκλειστικά οι φοιτητικές πολιτικές δυνάμεις. Η εμπειρία των τελευταίων χρόνων υποδεικνύει πως, εντός της σφοδρής οικονομικής κρίσης και των πολιτικών ακραίας λιτότητας, οι φοιτητές και οι φοιτήτριες επιλέγουν την λύση του ατομικού δρόμου, γεγονός που νεκρώνει σταδιακά τις συλλογικές διαδικασίες και εν γένει τη συλλογική ζωή εντός των Πανεπιστημίων. Μέσα σε αυτή τη συνθήκη, στόχος της Αρ.Εν πρέπει να είναι ο διαρκής αγώνας για την επαναφορά της πολιτικής στους Φοιτητικούς Συλλόγους. Αναγκαία αλλά όχι ικανή συνθήκη για αυτό, αποτελέι η ανασυγκρότηση των δομών του φοιτητικού κινήματος σε όλα τα επίπεδά του. Αυτό περιλαμβάνει τόσο την ανασύσταση τριτοβάθμιου πανελλαδικού οργάνου όσο και την ανασυγκρότηση των διαδικασιών των φοιτητικών συλλόγων στην κατεύθυνση του εκδημοκρατισμού τους (σύνθεση πλαισίων κατά την διαδικασία, κοινό προεδρείο, κατάλογος ομιλητών, τοποθετήσεις και από φοιτητές πέρα από τις συλλογικότητες). Έτσι γίνεται εφικτό οι διαδικασίες αυτές να αποτελέσουν τα οχήματα μέσα από τα οποία οι φοιτητικοί σύλλογοι μαζικά, δημοκρατικά και τελικά αποτελεσματικά θα αποφασίζουν και θα υλοποιούν τις αποφάσεις τους.
Διαρκής όμως πρέπει να είναι και η προσπάθεια των σχημάτων μας για ριζοσπαστικοποίηση των συνειδήσεων των φοιτητών και των φοιτητριών και για την ηγεμονία των αξιών της Αριστεράς, όπως η αλληλεγγύη, η αυτοοργάνωση, η συνεργατικότητα. Σε αυτήν την κατεύθυνση, οφείλουμε να αποφύγουμε μια αφήγηση που θα εξαντλείται σε δίπολα, όπως μνημόνιο-αντιμνημόνιο ή ΕΕ-αντιΕΕ, παραβλέποντας το πλαίσιο εντός του οποίου τα δίπολα αυτά δημιουργήθηκαν, δηλαδή την ταξική πάλη. Η αντίθεση κεφαλαίου-εργασίας λειτουργεί ως καταλύτης, υποδεικνύοντας τις αντιθέσεις που αναπτύσσονται σε κάθε περίπτωση. Τα παραπάνω δίπολα δεν αποτελούν στείρα πολιτικά προτάγματα, αλλά θα πρέπει να χρησιμοποιούνται και να εξετάζονται εντός των συνθηκών της ταξικής πάλης, η οποία τα ανέδειξε. Παράλληλα η υπογραφή του 3ου μνημονίου από τον Σύριζα, ως μονόδρομος με βάση το «ευρώ πάση θυσία» μας επιβάλλει την σύγκρουση με την νέα λογική τύπου ΤΙΝΑ μέσα στον κοινωνικό μας χώρο. Στην προσπάθεια για την οικοδόμηση ενός εναλλακτικού δρόμου, ο κοινωνικός πειραματισμός δίνει μόνο μερική απάντηση αν δεν συνδεθεί με την αμφισβήτηση του πλαισίου μέσα στο οποίο το μνημόνιο εμφανίζεται ως καθεστώς από την κυβέρνηση, την ευρωζώνη και συνολικά την ΕΕ. Επομένως οφείλουμε το επόμενο διάστημα να βγάλουμε την ρήξη από το επίπεδο απλής εκφοράς λόγου, να ανοίξουμε την κουβέντα στις σχολές για την ύπαρξη αριστερής πολιτική εκτός των πλαισίων της νομισματικής ένωσης, χωρίς λογικές όμως πλατφορμισμού και προαπαιτούμενων για την οικοδόμηση οποιουδήποτε κινήματος.
Τα ανοιχτά θεματικά σχήματα, οι θεματικές συνελεύσεις, οι προβολές και οι συζητήσεις, οι συλλογικές αναγνώσεις και τα αντιμαθήματα, το άνοιγμα κοινωνικών ζητημάτων όπως το μεταναστευτικό και τα έμφυλα, το πρόταγμα του πολιτιστικού αντιπαραδείγματος, μπορούν να δώσουν το στίγμα της ταυτότητας των σχημάτων μας, να πολιτικοποιούν την καθημερινότητα και να εμπνέουν εμάς και τους φοιτητές και τις φοιτήτριες συνολικά. Σε αυτήν την κατεύθυνση μπορεί να συμβάλει η δημιουργία παράλληλων χώρων πολιτικοποίησης που να επανασυστήνουν την διάσταση του Πανεπιστημίου ως κοινωνικό χώρο. Αφουγκραζόμενοι-ες ευρύτερα κοινωνικά ζητήματα και καθημερινές ανάγκες επαναοικειοποιούμαστε και δίνουμε νέα νοήματα στο άσυλο. Τέτοια εγχειρήματα μπορούν να είναι πολιτικά-πολιτιστικά στέκια των Συλλόγων ή αυτοδιαχειριζόμενες βιβλιοθήκες, δίκτυα αλληλεγγύης όπως αυτοοργανωμένα κοινωνικά φροντιστήρια, εγχειρήματα ερασιτεχνικού αθλητισμού ή καλλιτεχνικής δημιουργίας. Τέτοια εγχειρήματα μπορούν να συνθέτουν στο τώρα πτυχές του Πανεπιστημίου των αναγκών και να ανατροφοδοτούν τα οράματά μας, να μας πολιτικοποιούν σπάζοντας τα στενά πλαίσια της φοιτητικής καθημερινότητας. Παρόλο που κοινωνικός μας χώρος είναι το πανεπιστήμιο, η δράση μας δεν περιορίζεται μόνο σ' αυτό. Ήρθε η ώρα να αντιστρέψουμε τους όρους και να δημιουργήσουμε τους δικούς μας κοινωνικούς χώρους-στέκια που όχι μόνο θα στεγάζουν διαδικασίες αλλά παράλληλα θα λύσουν λειτουργικά προβλήματα και θα αποτελέσουν σημείο συνάντησης των σχημάτων μας μεταξύ τους και με άλλα συλλογικά υποκείμενα και εκτός κοινωνικού χώρου συνδεδεμένα με την τοπική κοινωνία (γειτονία. Πόλη). Με αυτά τα χειραφετητικά προτάγματα μπορούμε να αναλάβουμε την υπόθεση του κοινωνικού μετασχηματισμού.
Πορεύομενες/οι με αυτές τις αξίες, προασπιζόμαστε τα συμφέροντα των υποτελών και όλων όσων πλήττονται από τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Σε αυτή τη βάση ένα από τα πρώτα νομοσχέδια το οποίο θα εφαρμοστεί είναι αυτό που αφορά τους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας. Ακριβώς επειδή δεν αντιλαμβανόμαστε την ΑΡ.ΕΝ μόνο ως μια συλλογικότητα που ασχολείται με τα πανεπιστήμια αλλά ως οργανικό κομμάτι της κοινωνίας, οφείλουμε να οργανώσουμε τις αντιστάσεις μας, να δημιουργήσουμε εκείνες τις δομές και εκείνες τις πρωτοβουλίες οι οποίες θα μπλοκάρουν την διαδικασία των πλειστηριασμών. Σημαντική παρακαταθήκη αποτελεί το παράδειγμα της Ισπανίας, όπου οργανώθηκε η κοινωνία, αντιλαμβανόμενη την ανάγκη αλληλεγγύης και υπεράσπισης βασικών αγαθών από το ίδιο το κίνημα.
Ιδιαίτερα εντός της παρούσας προσφυγικής κρίσης που δημιούργησαν οι επί δεκαετίες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις της Δύσης στην Μέση Ανατολή και την Αφρική, πρέπει τα σχήματά μας να δράσουν σε δύο κατευθύνσεις: Αυτήν της δημιουργίας και της εμπλοκής σε κινήματα και πρωτοβουλίες αλληλεγγύης που προσπαθούν να εξυπηρετήσουν τις άμεσες ανάγκες των προσφύγων και των μεταναστών, δεδομένου ότι η κρατική μέριμνα σε αυτό το επίπεδο είναι εγκληματικά περιορισμένη, και αυτήν της πυροδότησης αντιδράσεων που θα μεταφέρουν την πίεση για την διαχείριση του ζητήματος στο ελληνικό κράτος και την Ευρωπαϊκή Ένωση με ριζοσπαστικά αιτήματα όπως το άνοιγμα των συνόρων, η παροχή ασφαλούς διέλευσης εντός του ευρωπαϊκού χώρου η δημιουργία κατάλληλων κέντρων υποδοχής και υποστήριξης, και προφανώς η παύση της εμπλοκής στις χώρες προέλευσης και η ανάληψη πρωτοβουλιών για το σταμάτημα του πολέμου. Άλλωστε, ο αντιφασισμός και ο αντισεξισμός υπήρξαν πάντοτε ταυτοτικά χαρακτηριστικά της ΑρΕν, που δεν μπορούν να περιορίζονται φυσικά σε επίπεδο εκφώνησης αλλά πρέπει να εμποτίζουν την καθημερινή μας παρέμβαση. Γι' αυτό η ΑρΕν θα πρέπει να συνεχίσει να συντάσσεται και να συμμετέχει σε εγχειρήματα τα οποία προβλέπουν στην κατάργηση των έμφυλων, ταξικών, φυλετικών, θρησκευτικών κτλ ανισοτήτων αλλά και να φροντίσει για τη γείωση των θεμάτων αυτών στον κοινωνικό της χώρο, το πανεπιστήμιο.
Τέλος, στόχος της ΑΡ.ΕΝ, μεσοπρόθεσμος αλλά και μακροπρόθεσμος, οφείλει να είναι η άρση όλων των ταξικών φραγμών στην εκπαίδευση. Μια ουσιαστική δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση είναι η εκπαίδευση που παρέχεται χωρίς καμιά προϋπόθεση οικονομικής δυνατότητας, είτε αυτό αφορά τη σίτιση είτε τη στέγαση είτε τα συγγράμματα είτε τις μεταφορές. Τα σχήματα μας πρέπει να σκιαγραφήσουν σχεδιασμούς, λαμβάνοντας υπόψη τις ιδιαιτερότητες των κοινωνικών τους χώρων, που να αναπτύσσουν μια μεθοδολογία διεκδίκησης αυτών των αιτημάτων. Σ' ότι αφορά τη σίτιση να διεκδικήσουμε σίτιση καθολική, δημόσια και δωρεάν. Σ' ότι αφορά τα συγγράμματα στοχεύουμε στην επαναφορά των πολλαπλών συγγραμμάτων, την αξιοποίηση και αναβάθμιση των δανειστικών βιβλιοθηκών των ιδρυμάτων καθώς και την επαναλειτουργία τυπογραφείων που μπορεί να έχουν τα πανεπιστήμια, όπως το ΕΚΠΑ. Για τις μεταφορές, να διεκδικήσουμε τη δωρεάν μεταφορά των φοιτητών μέσω χορήγησης ειδικής κάρτας. Από τα αιτήματα μας δεν πρέπει να λείπει και η δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και ασφάλιση.
Η μεθοδολογία όμως διεκδίκησης όλου αυτού του φάσματος φοιτητικών αιτημάτων και η πρακτική δημιουργίας αντιστάσεων απέναντι στην όλο και αυξανόμενη ιδιωτικοποίηση εκφάνσεων του Πανεπιστημίου και αποκλεισμού όλο και περισσότερων φοιτητών από μια ουσιαστικά δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση, με καταλυτικό παράγοντα και την συνέχιση των συμβουλίων Διοίκησης και των εργολαβιών (σίτιση, στέγαση, μεταφορά) είναι ο τομέας εκείνος στον οποίο πρέπει να προβούμε στην σημαντικότερη αναθεώρηση και προσεκτικότερη επανατοποθέτηση. Πρέπει να εντείνουμε την προβολή και παρουσίαση αυτών των αντιμεταρρυθμίσεων ως άμεσου απότοκου των πολιτικών λιτότητας, αλλά και των συγκεκριμένων πολιτικών για την Τριτοβάθμια εκπαίδευση, που εκπορεύονται από την Ευρωπαϊκή Ένωση, και συγκεκριμένα από την νεοφιλελεύθερη ηγεμονία εντός αυτής, και εφαρμόζονται απαρέγκλιτα από το ελληνικό κράτος. Στη βάση αυτής της αφήγησης πρέπει να υπάρχει μια συνεχής έγκλιση προς τους φοιτητές και τις φοιτήτριες για την δημιουργία εντός σταθερού και δυναμικού φοιτητικού κινήματος που θα είναι παρών στην διεκδίκηση των δικαιωμάτων και των θιγόμενων κεκτημένων του.
Σε αυτό το σημείο, κρίνοντας πως η νεοφιλελεύθερη επίθεση στο Πανεπιστήμιο, που συνεχώς θα χειροτερεύει τους όρους σπουδών μας, δεν πρόκειται να πάψει ή να αναστραφεί σύντομα, θεωρούμε πως για την επανασύσταση του φοιτητικού κινήματος, ζωτική είναι η δημιουργία μετωπικών πρωτοβουλιών εντός της φοιτητικής Αριστεράς σε πανελλαδικό επίπεδο. Διάφορα κομμάτια αυτής έχουν βρεθεί σε κοινούς αγώνες και έχουν αναπτύξει μια κουλτούρα συμπόρευσης στις κινηματικές διεργασίες και στις φοιτητικές διεκδικήσεις, που αποτελούν σημαντική παρακαταθήκη για την παραπέρα συσπείρωση των δυνάμεων τους.
Ωστόσο για να συμβάλλουμε δημιουργικά σε αυτή την ανασυνθετική διαδικασία μέσα στους φοιτητικούς συλλόγους θα έπρεπε αρχικά να προβούμε σε έναν απολογισμό κινηματικών πρωτοβουλιών και προσπαθειών συντονισμού από τις αριστερές φοιτητικές δυνάμεις και τον κόσμο των σχολών. Είδαμε, λοιπόν, ότι διαδικασίες που έγιναν με συνεννοήσεις «από τα πάνω» δεν βοήθησαν στην συγκρότηση μαζικών μετώπων μέσα και έξω από τις σχολές ούτε και στην επίτευξη νικών στο κοινωνικό. Αντίθετα, κινήματα που στήθηκαν «από τα κάτω», όπως η υπατία, οι πλατείες, η αλληλεγγύη στους πρόσφυγες και τα δίκτυα αλληλεγγύης κατάφεραν να ξεπεράσουν πάγιες αγκυλώσεις της αριστεράς (πλατφορμισμοί, ηγεμονισμοί, υλοποίηση σχεδιασμών κομματικών φορέων) και πρέπει να αποτελέσουν παράδειγμα για την έναρξη των ενωτικών διαδικασιών.
Οπότε η αφετηρία των μετωπικών πρωτοβουλιών πρέπει πρώτα να γίνει σε επίπεδο κοινής πολιτικής παρέμβασης και πρακτικής σε επίδικα και διαδικασίες μέσα στα διακριτά πλαίσια του κάθε φοιτητικού συλλόγου. Το άνοιγμα μιας τέτοιας διαδικασίας πρέπει να είναι ευρύ, χωρίς να αποκλείει βάση παρελθοντικών εμπειριών η ασυμφωνιών, καθώς και να επιδιώκει να σεβαστεί την αυτονομία και την ιδιαιτερότητα κοινωνικών χώρων και πολιτικών σχηματισμών. Έτσι  προτάσσουμε κοινές εκδηλώσεις, διεκδικητικές πρωτοβουλίες για τα ζητήματα του εκάστοτε συλλόγου, πολιτιστικά αντιπαραδείγματα (συναυλίες, προβολές κτλ) με σκοπό την δημιουργία και εμβάθυνση σχέσεων εμπιστοσύνης, διαλόγου, συνύπαρξης αλλά και συντροφικότητας με τα υπόλοιπα κομμάτια της αριστεράς. Όλες αυτές οι ανασυνθετικές διεργασίες, ωστόσο, έχουν ως κοινό γνώμονα την προσπάθεια επίτευξης ανώτερου βαθμού συνεννόησης μεταξύ των αριστερών σχημάτων ώστε να μπορεί να φαντάζει εφικτή μια πολιτική σύγκλιση που να απολήγει ακόμα και σε κοινές διαδικασίες, κοινά σχήματα και σε μελλοντικό χρόνο σε κοινές εκλογικές καθόδους.
Καλούμαστε, λοιπόν, να συμμετάσχουμε στις ανασυνθετικές διαδικασίες της αριστεράς, όχι στην λογική συγκολλήσεων αλλά στην ειλικρινή και εν τέλει προωθητική συζήτηση για κοινούς τόπους, βιώματα, ανάγκες, για την δημιουργία μιας συνολικής προοπτικής.

9/6/15

Ψήφισμα-Καταγγελία του Σ.Φ.Ι.Γ. ενάντια στις πραξικοπηματικές ενέργειες της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ

                                                               (Κατατέθηκε από το σχήμα της Αριστερής Ενότητας στο Δ.Σ.                                                                                                                  της 9/6/15 και υπερψηφίστηκε)
Στις 2 Ιουνίου 2015 έγιναν εκλογές για την ανάδειξη Διευθυντή της Α' Παθολογικής κλινικής του Π.Γ.Ν.Ι. Ψήφισαν 31 μέλη ΔΕΠ, 1 μέλος ΕΤΕΠ και 5 εκπρόσωποι φοιτητών. Οι 5 φοιτητές αυτοί είναι μέλη της ΔΑΠ τα οποία παρουσιάστηκαν ως εκπρόσωποι των φοιτητών στον Τομέα της Παθολογίας, με δικαίωμα ψήφου.
1. Σύμφωνα με τον νόμο, οι φοιτητές δεν έχουν δικαίωμα ψήφου στις εκλογές των κλινικών του νοσοκομείου.
2. Οι 5 φοιτητές παρουσιάστηκαν ως ορισμένοι από το Δ.Σ. σύμφωνα με περσινή αντιπροσώπευση και την υπόδειξη πλαστών εγγράφων.
Ο Σ.Φ.Ι.Γ. καταγγέλει τους φοιτητές-μέλη της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ για άλλη μία αυθαίρετη κίνησή τους που όχι μόνο μειώνει την αξία του Συλλόγου αλλά και συνιστά ξεκάθαρη παραβίαση όλων των νόμων που αφορούν την εκπροσώπηση φοιτητών. Ακόμα, δείχνει ότι άλλη μία φορά σε συνεργασία με καθηγητές νομίζουν ότι μπορούν να παίζουν παιχνίδια στις πλάτες του Συλλόγου, χρησιμοποιώντας το όνομά του. Καμία δημοκρατική και νόμιμη δικαιοδοσία δεν είχαν να κάνουν κάτι τέτοιο.
Συνεπώς, ζητάμε:
1. Με απόφαση επόμενης Γενικής Συνέλευσης, την αποχώρηση των μελών της ΔΑΠ από τον Τομέα της Παθολογίας για το έτος 2015-2016, καθώς αποδεικνύονται αναξιόπιστοι.
2. Με απόφαση επόμενης Γενικής Συνέλευσης, την διαγραφή των 5 προαναφερθέντων φοιτητών από τον Σ.Φ.Ι.Γ.
3. Σύνταξη κειμένου προς το Τμήμα, τον Πρόεδρο και τον Τομέα της Παθολογίας, το οποίο θα ξεκαθαρίζει την κατάσταση.

Σχόλια του σχήματος:
1)Στο Δ.Σ. τα μέλη της ΔΑΠ δεν αρνήθηκαν την εμπλοκή τους στη ψηφοφορία αλλά ισχυρίστηκαν ότι  "έτυχε" την ίδια ημέρα να πληροφορηθούν για την εκλογή νέου Διευθυντή και πως δεν γνώριζαν ότι δεν έχουν δικαίωμα ψήφου. Θα συνιστούσαμε στους συναδέλφους να παίξουν τζόκερ με αυτή τη τύχη και να πληροφορηθούν άμεσα για το τί ισχύει μέχρι τώρα για την συμμετοχή των φοιτητών στα όργανα της σχολής.

2)Θα θέλαμε επίσης να υπενθυμίσουμε στον Πρόεδρο του Δ.Σ. και μέλος της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ πως οι 5 φοιτητές που ψήφισαν είναι και αυτά μέλη της ίδιας παράταξης και δεν μπορεί να διαχωρίζει την θέση του, λέγοντας πως "δεν ξέρει τί έγινε και θέλει να ακούσει και την άλλη πλευρά". Την ελλιπή επικοινωνία μεταξύ των μελών της ΔΑΠ πάνω σε τόσο κρίσιμα ζητήματα, μόνο σαν φτηνή και γελοία δικαιολογία μπορούμε να την εκλάβουμε.

3)Τα μέλη ΔΕΠ και οι υπόλοιποι συμμετέχοντες στη διαδικασία της εκλογής δεν γνώριζαν ήδη ότι οι φοιτητές δεν έχουν δικαίωμα ψήφου; Βάσει ποιου νόμου τους επέτρεψαν να ψηφίσουν;
                                                     

14/4/15

Προτάσεις της Αριστερής Ενότητας για την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση



Η Αριστερή Ενότητα, ως δίκτυο αυτόνομων αριστερών σχημάτων, μέσω της παρέμβασης και της δράσης της επιδιώκει την αλλαγή των συσχετισμών μέσα στο πανεπιστήμιο και την διάδοση των αξιών της, στο πλαίσιο της συμβολής της στον ευρύτερο κοινωνικό μετασχηματισμό σε ριζοσπαστική κατεύθυνση. 

Τα σχήματά μας παρεμβαίνουν στον κοινωνικό χώρο των πανεπιστημίων. Ωστόσο οι επεξεργασίες και οι αναλύσεις δεν αφορούν μόνο ζητήματα φοιτητικά και ενδοπανεπιστημιακά, αλλά και επιδιώκουμε μέσω της παρέμβασής μας να κάνουμε κτήμα των Φοιτητικών Συλλόγων ζητήματα που αφορούν την κοινωνία στο σύνολό της, και αγώνες που αναπτύσσονται μέσα σε αυτή. Γι αυτό το λόγο παλεύουμε για την οργανική μας σύνδεση με κοινωνικά κινήματα και διεκδικήσεις, όπως αυτά αναπτύσσονται (μεταναστευτικό, οικολογικά και έμφυλα ζητήματα, ριζοσπαστική οικολογία κτλ) αντιλαμβανόμενες/οι ότι το φοιτητικό σώμα δεν είναι ξένο από την υπόλοιπη κοινωνική κίνηση. Μόνο μέσω αυτής της προσπάθειας σύνδεσης όλων των επιμέρους χειραφετητικών αγώνων μπορούμε να οραματιστούμε μεγάλες ανατροπές και να οικοδομήσουμε μια διαφορετική κοινωνία. 

Η Αριστερή Ενότητα έχει επιλέξει να λειτουργεί μέσω αμεσοδημοκρατικών και αυτόνομων δομών και διαδικασιών, στην βάση της συμμετοχικότητας, της συναπόφασης και της συνυλοποίησης. Για εμάς αυτό δεν σημαίνει μόνο την μη εξάρτησή μας από κομματικούς μηχανισμούς, αλλά και την παραγωγή αυτόνομου πολιτικού λόγου ανάλογα με τις ανάγκες του εκάστοτε κοινωνικού χώρου και της ευρύτερης κοινωνικής κίνησης. Τόσο οι πανελλαδικές όσο και οι κατά τόπους διαδικασίες της Αριστερής Ενότητας βοηθούν στην αλληλεπίδραση μεταξύ των σχημάτων και στην ανταλλαγή εμπειριών και ιδεών για τις πολιτικές μας επεξεργασίες. Στα πλαίσια αυτά τα παρακάτω πεδία διεκδίκησης που περιγράφονται συμπυκνώνουν επεξεργασίες των σχημάτων μας και εξειδικεύονται από αυτά μέσω της κοινωνικής τους γείωσης. 

1. ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Ως Αριστερή Ενότητα έχουμε διαγνώσει το έλλειμμα δημοκρατίας στις διαδικασίες τόσο της διοίκησης του Πανεπιστημίου όσο και σε αυτές του Φοιτητικού Κινήματος, κυρίως στις Γενικές Συνελεύσεις. Τα κινήματα του προηγούμενου διαστήματος δεν μπόρεσαν να μαζικοποιηθούν και να διαρκέσουν. Δεν κατάφεραν να εμπλέξουν μεγάλο κομμάτι φοιτητών και φοιτητριών κυρίως γιατί οι Γενικές Συνελεύσεις και τα συντονιστικά δεν μπορούσαν ούτε να εμπνεύσουν εμπιστοσύνη ούτε και να εκφράσουν παρά μόνο τη γραμμή κάποιας συλλογικότητας. Κρίνουμε, παρόλα αυτά, ότι αν θέλουμε ένα κίνημα μαζικό, διαρκές, δημιουργικό και διεκδικητικό πρέπει αυτό να συγκροτηθεί δημοκρατικά στη βάση του προκειμένου να ξεπεραστούν η αποπολιτικοποίηση των φοιτητικών συλλόγων και η επικράτηση του ατομικού δρόμου που οφείλονται στην ηγεμονία του νεοφιλελευθερισμού, όπως εκφράστηκε από τις πολιτικές των προηγούμενων χρόνων.. Οι δημοκρατικές διαδικασίες δεν πρέπει όμως να περιορίζονται σε έναν ρόλο εργαλείου για τις κινηματικές περιόδους αλλά θα πρέπει να γίνουν ο τρόπος οργάνωσης της ίδιας της φοιτητικής καθημερινότητας με στόχο την οικοδόμηση ενός πανεπιστημίου που η ίδια η πανεπιστημιακή κοινότητα θα αποφασίζει γι αυτό. Ένα αίτημα απαραίτητο για τον όποιο εκδημοκρατισμό του πανεπιστημίου είναι η επαναφορά και διασφάλιση του ασύλου προκειμένου να προωθείται η ελεύθερη διακίνηση ιδεών αλλά και εκτύλιξη διεκδικητικών αγώνων του φοιτητικού κινήματος.

Γενικές Συνελεύσεις

Eκτιμώντας ότι η Γ.Σ αποτελεί συγκροτητικό στοιχείο στην προσπάθεια αναδόμησης του φοιτητικού κινήματος υπό ένα αμεσοδημοκρατικό και συμμετοχικό πρίσμα, θεωρούμε σημαντικό να καταθέσουμε κάποιες προτάσεις που να εξειδικεύουν περαιτέρω τις σκέψεις μας σχετικά με την λειτουργία του συγκεκριμένου θεσμού ώστε να επαναφέρουμε την εμπιστοσύνη των φοιτητών στις συλλογικές διαδικασίες. Στο πλαίσιο αυτό, είναι σκόπιμο:

i. Το προεδρείο, έχοντας το ρόλο του εγγυητή της διαδικασίας, να προκύπτει μέσα από κλήρωση, στην οποία θα έχει δικαίωμα συμμετοχής ο/η κάθε φοιτητής/τρια. Σε κάθε περίπτωση αρμόδιο να αποφασίζει για τον τρόπο συγκρότησης του προεδρείου παραμένει το ίδιο το σώμα της συνέλευσης.
ii. Σχετικά με τις τοποθετήσεις, εκτιμούμε ότι ο χρόνος της κάθε ομιλίας πρέπει να είναι ίδιος για τις συλλογικότητες και για τους ανένταχτους σπουδαστές/ριες εμπεδώνοντας στην πράξη την αντίληψη ότι η Γ.Σ αποτελεί μια συσσωμάτωση ατόμων που συζητούν κι αποφασίζουν από κοινού, έξω από αναθετικές και ιδιοκτησιακές λογικές.
iii. Επιπλέον, εισάγουμε την ιδέα των πρακτικών, τα οποία θα συγγράφονται απ’ τα μέλη του προεδρείου με σκοπό τη συστηματοποίηση του διαλόγου σε μια προωθητική και συνδιαμορφωτική βάση.
iv. Στην ευρύτερη λογική αναβάθμισης των συλλογικών δημοκρατικών διαδικασιών προτείνουμε την αναγνώριση απ’ τους διοικητικούς θεσμούς της εκάστοτε σχολής την θέσπιση τριώρου αποκλειστικά για την διενέργεια Γ.Σ. 
v. Προσδοκώντας οι φοιτητικοί σύλλογοι να αποτελέσουν κυψέλες κοινωνικοποίησης, πολιτισμού και οικοδόμησης μιας νέας συνεχώς πολιτικοποιούμενης συλλογικής καθημερινότητας, προτείνουμε την δημιουργία Θεματικών Ομάδων Εργασίας που θα σχετίζονται και θα επεξεργάζονται διάφορα ζητήματα, όπως πολιτισμού, αθλητισμού, γνωστικού αντικειμένου κ.ά. Οι συγκεκριμένες συλλογικότητες θα προκύπτουν μέσα απ’ τις Γ.Σ. και θα μεταφέρουν τις προτάσεις τους σε αυτή προκειμένου να επικυρωθούν. 
v. Τέλος, προτείνουμε τηη διεξαγωγή θεματικών συνελεύσεων που θα αφορούν ζητήματα της σχολής(πρόγραμμα σπουδών, έρευνα κτλ) προκειμένου να λειτουργήσουν ως πεδίο επαναφοράς του ενδιαφέροντος των φοιτητών/τριών στις συλλογικές διαδικασίες και μαζικής συμμετοχής τους για την επίτευξη υλικών νικών μέσα στο πανεπιστήμιο.

Αναβαθμίζοντας και ανοίγοντας νέα πεδία διεκδίκησης, με Φοιτητικούς Συλλόγους που θα αποτελούν ένα καθημερινό αντιπαράδειγμα για την οργάνωση των ζωών μας εντός του Πανεπιστημίου, το Φοιτητικό Κίνημα θα έχει θέση σε μια προωθητική κριτική και καθοριστικό ρόλο στον ριζικό μετασχηματισμό του Πανεπιστημίου. Σε αυτή την κατεύθυνση θα έπρεπε να επιδιώξουμε έναν πιο υγιή μηχανισμό συνδιαμόρφωσης με άλλες αριστερές συλλογικότητες /σχήματα και ανένταχτους φοιτητές, με βάση τον διάλογο και τις δημοκρατικές διαδικασίες στην διεκδίκηση λήψης αγωνιστικών αποφάσεων, όχι όπως συνέβαινε ,κατά κύριο λόγο, μέχρι σήμερα που η συνδιαμόρφωση αποτελούσε μια τακτική κοπτοραπτικής πλαισίων που πολλές φορές είχαν κάπως πιο μετριοπαθή χαρακτήρα από αυτών που πραγματικά θα επιθυμούσαμε.


Διοικητικά Συμβούλια

Σ’ ότι αφορά τα Δ.Σ.  και το ρόλο που διαδραματίζουν στις σχολές μας. Έχει παρατηρηθεί αρκετές φορές το φαινόμενο καλέσματος των Δ.Σ.  για θέματα που αφορούν  τους φοιτητικούς συλλόγους και λήψη αποφάσεων απ’ αυτά, ενώ στην πραγματικότητα θα έπρεπε να καλεστεί γενική συνέλευση. Ο ρόλος των Δ.Σ.  είναι καθαρά διεκπεραιωτικός – εκτελεστικός των αποφάσεων των γενικών συνελεύσεων. Μονάχα σε μια γενική συνέλευση γίνεται σωστή πολιτική ζύμωση των φοιτητικών συλλόγων ,τόσο για θέματα σχολής όσο και για θέματα  που αφορούν το γενικότερο κοινωνικό-πολιτικό γίγνεσθαι. Δεν είναι αποδεκτό  να νομιμοποιείται η λειτουργία των Δ.Σ. με όρους που τα καθιστούν ανώτερα των γενικών συνελεύσεων και έχουν ως αποτέλεσμα να τις υποκαθιστούν. Τέλος, προκρίνεται η δημιουργία ενός ιστότοπου(blog) για τη δημοσίευση των πρακτικών του ΔΣ ώστε να είναι διαθέσιμα στον φοιτητικό σύλλογο και οι πολιτικές δυνάμεις να αναλαμβάνουν την πολιτική ευθύνη τόσο για τη λειτουργία του οργάνου όσο και για τις αποφάσεις που λαμβάνονται.

Τριτοβάθμιο όργανο

Επιπλέον,  η συγκρότηση τριτοβάθμιου οργάνου μπορεί να συμβάλλει τόσο στην επανανοηματοδότηση  και τον εκδημοκρατισμό των Γενικών  Συνελεύσεων  όσο και στην περαιτέρω πολιτικοποίηση  των  Φοιτητικών Συλλόγων. Η  ύπαρξη ενός κεντρικού πανελλαδικού οργάνου, όχι μόνο μπορεί να εγγυάται την ομαλή και σοβαρή διεξαγωγή των εκλογών και των πολιτικών διαδικασιών, αλλά και να  εγκαλεί τις πολιτικές δυνάμεις  να τοποθετούνται μέσα στις συλλογικές  διαδικασίες και στα όργανα  του συλλόγου . Με  αυτόν τον τρόπο θα αναδεικνύεται η πολιτική συζήτηση και θα υπάρχει ουσιαστικό  πεδίο αντιπαράθεσης .Ταυτόχρονα, η  κεντρική αποτύπωση  και ο συντονισμός των αποφάσεων των  εκάστοτε φοιτητικών συλλόγων, αναδεικνύει τα κεντρικά διακυβεύματα και  μπορεί να δώσει μία νέα δυναμική στην διεκδίκηση  των αιτημάτων, καθώς ο αγώνας δεν θα παραμένει διασπασμένος. Επιπλέον, επιτρέπει τη σύνδεση του φοιτητικού κινήματος με την κοινωνία και τη συγκρότηση ενιαίων μετώπων με το εργατικό κίνημα. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι η οργάνωση του φοιτητικού κινήματος θα πρέπει να εξαρτάται από ένα τριτοβάθμιο όργανο , αλλά αντιθέτως σε περιόδους κινηματικής έξαρσης θα πρέπει να  συγκροτούνται και “από τα κάτω” δομές  που θα συντονίζουν τον αγώνα. Σε κάθε περίπτωση, προκειμένου να αποφευχθούν οι παθογένειες του παρελθόντος και η τυχόν γραφειοκρατικοποίηση του φοιτητικού κινήματος, πρέπει να ανοίξουμε την κουβέντα για τους κανόνες συγκρότησης του οργάνου και τις αρχές που θα το διέπουν. Ενδεικτικά, θα μπορούσαμε να προτείνουμε την αιρετότητα και ανακλητότητα των εκπροσώπων, τη δέσμια εντολή τους σε κρίσιμα ζητήματα, καθώς και τη συγκροτημένη ενημέρωση των ΓΣ και γενικότερα των ΦΣ για τη δράση του οργάνου. Σ’ αυτά τα πλαίσια, και δεδομένου ότι έτσι διασφαλίζεται αποτελεσματικότερα και ο θεσμός του ασύλου, κρίνεται απαραίτητη η προσπάθεια συγκρότησης ενός τριτοβάθμιου οργάνου ήδη από τις  φετινές φοιτητικές εκλογές, εισάγοντας το αίτημα στους συλλόγους. 



Διοίκηση Πανεπιστημίου

Όσον αφορά στη διοίκηση των πανεπιστημίων, η σημερινή πραγματικότητα της υπονόμευσης του αυτοδιοίκητου των ιδρυμάτων με την ύπαρξη και λειτουργία των Συμβουλίων Διοίκησης,της συσσώρευσης εξουσιών στις Συγκλήτους και της απουσίας εκπροσώπησης φοιτητών και εργαζομένων στις διοικητικές δομές των πανεπιστημίων, φανερώνει σ' όλες του τις διαστάσεις ένα έλλειμμα δημοκρατίας. Στον αντίποδα όλων αυτών, οραματιζόμαστε ένα πανεπιστήμιο αυτοδιοίκητο, μακριά από την κρατική και ιδιωτική παρέμβαση, ένα πανεπιστήμιο διοικητικά αποκεντρωμένο όπου οι εξουσίες θα διαχέονται σε επίπεδο σχολών και τμημάτων, ένα πανεπιστήμιο συνδιοικούμενο από καθηγητές, φοιτητές, εργαζομένους, στο οποίο οι φοιτητές θα έχουν λόγο  και στη διαμόρφωση των προγραμμάτων σπουδών. Προς την κατεύθυνση λοιπόν του εκδημοκρατισμού της διοίκησης του πανεπιστημίου διεκδικούμε: 

ü την κατάργηση των Συμβουλίων Διοίκησης, 
ü τη συμμετοχή φοιτητών και εργαζομένων στα υπάρχοντα όργανα διοίκησης(γενικές συνελεύσεις τμήματος, συγκλήτους) μετά από έγκαιρη ενημέρωσή τους για τα θέματα της ημερήσιας διάταξης και 
ü την εκκίνηση διαδικασιών διαβούλευσης μεταξύ των μελών της πανεπιστημιακής κοινότητας (φοιτητές,καθηγητές,εργαζόμενοι) με τη θέσπιση ανοιχτών μεταξύ τους συνελεύσεων.


2. ΜΕΡΙΜΝΑ

Απέναντι στην οικοδόμηση του νεοφιλελεύθερου- ιδιωτικού Πανεπιστημίου των προηγούμενων χρόνων, η Αριστερή Ενότητα οφείλει να προτάξει ως αντιπαράδειγμα το Πανεπιστήμιο των αναγκών μας, ένα Πανεπιστήμιο χωρίς ταξικούς φραγμούς όπου όλοι ανεξαιρέτως θα μπορούν να σπουδάσουν, άρρηκτα συνδεδεμένο με την κοινωνία και τις αξίες τις αλληλεγγύης, της συλλογικότητας και της κοινωνικής χρησιμότητας και συνεισφοράς. Πάνω σε αυτή τη βάση δεν νοείται δημόσιο και δωρεάν Πανεπιστήμιο χωρίς την καθολική σίτιση, στέγαση και μεταφορά, ιδιαίτερα τώρα που οι φοιτητές έχουν πολλαπλές ταυτότητες, που θα επιτευχθούν με την αύξηση της κρατικής χρηματοδότησης προς το Πανεπιστήμιο. Τον καταμερισμό του προϋπολογισμού να αποφασίζουν τα όργανα της συνδιοίκησης στην κατεύθυνση των αναγκών των φοιτητών και των υπόλοιπων κοινωνικών ομάδων που αδυνατούν να εξασφαλίσουν βασικές βοιωτικές ανάγκες. Επιπλέον, στη δική μας αφήγηση για το Πανεπιστήμιο των αναγκών, δεν χωράνε οι ιδιώτες στις δραστηριότητες εντός του Πανεπιστημίου η λογική του κέρδους και ο παρασιτισμός των εργολάβων εις βάρος των φοιτητών σε όλους τους τομείς της μέριμνας, μέρος της οποίας είναι και η καθαριότητα, η φύλαξη και τα κυλικεία των σχολών. Απαραίτητα είναι η σύναψη συμβάσεων αορίστου χρόνου με τους εργαζόμενους, με παράλληλη συμμετοχή των ίδιων των εργαζομένων στην διαβούλευση και την διαπραγμάτευση των συνθηκών εργασίας, του μισθού και της σύμβασης στο σύνολό της, καθώς και με τη συμμετοχή του συνόλου της Πανεπιστημιακής κοινότητας στον έλεγχο με κατεύθυνση τη βελτίωση των παρεχόμενων υπηρεσιών. Τέλος, προτεραιότητα για τις παραπάνω θέσεις εργασίας που θα προκύψουν θα έχουν οι τωρινοί εργαζόμενοι που θα απολυθούν λόγω της απομάκρυνσης των εργολαβιών από τα πανεπιστήμια μας.

ΣΙΤΙΣΗ: Στην κατεύθυνση όλων των παραπάνω, απαιτούμε δημόσιες πανεπιστημιακές λέσχες, σε αντιπαράθεση με το υπάρχον μοντέλο των εργολαβιών (catering) για την παροχή υπηρεσιών σίτισης έναντι δυσανάλογων ποσών. Ως μεταβατική λύση, όπου είναι εφικτό, οι φοιτητές με απεύθυνση σε ανέργους ή στους ήδη εργαζομένους στο φοιτητικό εστιατόριο του εκάστοτε ιδρύματος, θα μπορούσαν να προτείνουν τη δημιουργία λέσχης ως κοινωνική συνεταιριστική επιχείρηση (Κοιν.Σ.Επ), τον τρόπο λειτουργίας της οποίας θα καθορίζουν οι ίδιοι οι φοιτητές μέσα από τις διαδικασίες τους και με γνώμονα τις ανάγκες τους. Η δημόσια λέσχη θα συνεργάζεται με τοπικούς παραγωγούς ή συνεταιρισμούς και άλλα παρόμοια εγχειρήματα, ώστε αυτή να προμηθεύεται τα προϊόντα για την κάλυψη των αναγκών, χωρίς να ευνοούνται ιδιώτες εις βάρος των φοιτητών. Απαραίτητος είναι και ο κοινωνικός έλεγχος από το σύλλογο της πανεπιστημιακής κοινότητας της ποιότητας του φαγητού και της λειτουργίας της λέσχης. Στα πλαίσια αυτά θα μπορούσε ,ακόμα, το Πανεπιστήμιο να συνεργάζεται με δομές αλληλεγγύης (κοινωνικά παντοπωλεία, στέκια κ.α.) για την εξυπηρέτηση των αναγκών ευπαθών κοινωνικών ομάδων. 

ΣΤΕΓΑΣΗ: Σχετικά με τη στέγαση, αυτή πρέπει να είναι επαρκής για όλους τους φοιτητές, οι οποίοι δεν θα επιβαρύνονται για τη συντήρηση ή τη κάλυψη άλλων εξόδων των εστιών, καθώς η μέριμνα για τη συντήρηση και τις αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης (πόσιμο, καθαρό νερό- θέρμανση- καθαριότητα κοινόχρηστων χώρων) θα παρέχεται από το Πανεπιστήμιο. Εγκαταλελειμμένα δημόσια κτήρια, ή κτήρια που ανήκουν στην πανεπιστημιακή κοινότητα θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν για την ανέγερση νέων εστιών, ενώ παράλληλα οι φοιτητές των πολυτεχνικών σχολών να συμμετέχουν σε πανεπιστημιακά προγράμματα, συνδυάζοντας την πρακτική και την ερευνητική τους εργασία, που αφορούν την ανάπλαση ανεκμετάλλευτων κτηρίων σε συνεργασία με την υπόλοιπη πανεπιστημιακή κοινότητα. Στην ίδια κατεύθυνση κινείται και η συνεργασία των φοιτητικών εστιών με στεγαστικές καταλήψεις ως μία επιπλέον δυνατότητα στέγασης όλων όσων έχουν ανάγκη. Ένα επιπρόσθετο μέτρο είναι η αύξηση ποσού του στεγαστικού επιδόματος με διασφάλιση ότι ο φοιτητής ενεργός, αλλά χωρίς το κριτήριο επίδοσης. Ακόμα, σημαντική κρίνεται και η αύξηση των κοινωνικών παροχών προς τους φοιτητές (μειωμένα τιμολόγια υπηρεσιών κ.λπ.). Ο σεβασμός του προσωπικού/ιδιωτικού χώρου των οικότροφων φοιτητών, ο οποίος παραβιάζεται συνεχώς με αυθαίρετους ελέγχους, αποτελεί αδιαπραγμάτευτο δικαίωμα. Τέλος, οι συλλογικές διαδικασίες πρέπει να αναζωπυρωθούν με συχνές συνελεύσεις, ώστε οι ίδιοι φοιτητές να καθορίζουν τις πραγματικές ανάγκες για την αξιοπρεπή διαβίωσή τους. 

ΜΕΤΑΦΟΡΕΣ : Διεκδικούμε την ελεύθερη μετακίνηση όλων των φοιτητών/τριών στα Μ.Μ.Μ. από και προς τα πανεπιστημιακά ιδρύματα, με την καθιέρωση “ειδικής κάρτας”, ώστε να αποκλειστεί η επιδίωξη κέρδους από ιδιώτες εις βάρος των φοιτητών. Επιπλέον, οι ίδιοι οι φοιτητικοί σύλλογοι οφείλουν να είναι σε θέση να εμπλακούν στην διαδικασία καθορισμού των δρομολογίων των μέσων μεταφοράς βάσει του προγράμματος σπουδών και των αναγκών τους. Ειδικά σε περιπτώσεις απομακρυσμένων εστιών, να καθορίζονται τα αντίστοιχα δρομολόγια για εξυπηρέτηση των οικότροφων φοιτητών. Ακόμα, στις επαρχιακές πόλεις θα μπορούσε να υπάρξει συνεργασία των τοπικών δήμων και του Πανεπιστημίου για χρήση της δημοτικής συγκοινωνίας στη μεταφορά των φοιτητών, με γνώμονα τη σύγκρουση με τις εργολαβίες. Καταληκτικά, διεκδικούμε τη μεταφορά των φοιτητών από και προς τον τόπο προέλευσης τους κατά το ελάχιστο. 

ΣΥΓΓΡΑΜΜΑΤΑ: Πέρα από τη δωρεάν παροχή των συγγραμμάτων, αυτά πρέπει να καλύπτουν το επιστημονικό αντικείμενο των μαθημάτων, ολόπλευρα, πολύπλευρα και διεπιστημονικά, ενώ παράλληλα να αρθεί ο περιορισμός της επιλογής ενός συγγράμματος ανά μάθημα. Ταυτόχρονα, οι φοιτητές σε συνεργασία με τους καθηγητές στα πλαίσια διαδικασιών των συλλογικών οργάνων θα καθορίζουν τα απαραίτητα για αυτούς συγγράμματα και θα ελέγχουν για τυχόν αυθαιρεσίες των εκδοτικών οίκων και των καθηγητών. Απαραίτητη είναι και η επαναλειτουργία των υφιστάμενων πανεπιστημιακών τυπογραφείων ή η ίδρυση τους για την τύπωση του απαραίτητου για τη διαδικασία εκτύπωσης υλικού. Στην ίδια λογική κινείται και η δημιουργία αυτοδιαχειριζόμενου δικτύου διακίνησης σημειώσεων σε κάθε Φ.Σ. (σε ψηφιακή μορφή) αλλά και η δημιουργία αυτοδιαχειριζόμενων βιβλιοθηκών στις οποίες θα λειτουργούν φωτοτυπικά μηχανήματα.

ΥΛΙΚΟΤΕΧΝΙΚΟΣ ΕΞΟΠΛΙΣΜΟΣ: Απαιτείται η δυνατότητα των ιδρυμάτων να διαθέτουν τον απαραίτητο υλικοτεχνικό εξοπλισμό για τη διεξαγωγή της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Ταυτόχρονα θα μειωθεί και εν συνέχεια θα εξαλειφθεί το φαινόμενο του αποκλεισμού των φοιτητών/τριών από μαθήματα λόγω της αδυναμίας προμήθειας του απαραίτητου εξοπλισμού ώστε να αρθούν οι ταξικοί φραγμοί.

ΙΑΤΡΟΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ: Απαιτούμε την ασφαλιστική κάλυψη όλων των φοιτητών/τριών με σκοπό τη δωρεάν πρόσβαση στο χώρο της δημόσιας υγείας με παροχή φοιτητικού βιβλιαρίου υγείας. Στην διασφάλιση της κάλυψης αυτών των αναγκών μπορεί να βοηθήσει η συνεργασία με αυτοοργανωμένες κοινωνικές δομές υγείας (μητροπολιτικά, κοινωνικά φαρμακεία) καθώς και η δημιουργία ανάλογων δομών σε πανεπιστήμια όπου τα επιστημονικά αντικείμενα συνάδουν με τον τομέα της υγείας (σχολές επιστημών υγείας κ.λ.π.). 

ΨΥΧΙΚΗ ΥΓΕΙΑ: Μία διάσταση της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης είναι και η παροχή ψυχολογικής υποστήριξης στους φοιτητές καθώς δεν υπάρχει καμία δημόσια ψυχολογική παροχή (άρα απεύθυνση μόνο σε ιδιώτες). Εμείς διεκδικούμε τη δημιουργία δωρεάν δομών ψυχικής υγείας στους χώρους του πανεπιστημίου, στελεχωμένους από ψυχολόγους και κοινωνικούς λειτουργούς. 

Α.Μ.Ε.Α: Ελλείψει ειδικών δομών που στοχεύουν στην αυτονόμηση των ΑΜΕΑ, διεκδικούμε την δωρεάν μετακίνηση τους από και προς τα πανεπιστημιακά ιδρύματα και την ύπαρξη απαραίτητων δομών μετακίνησης με την παρουσία κοινωνικών λειτουργών όπου αυτό κρίνεται αναγκαίο από τα ίδια τα άτομα. Στο χώρο του Πανεπιστημίου διεκδικούμε υποδομές οι οποίες θα ανταποκρίνονται στις ανάγκες των ΑΜΕΑ για την πλήρη πρόσβαση σε όλους τους χώρους. 

3. Προγράμματα Σπουδών

Η κατάσταση εώς σήμερα 
Όλες οι προηγούμενες μεταρρυθμίσεις των νεοφιλελεύθερων στόχευαν στην ευθυγράμμιση των προγραμμάτων σπουδών με την αγορά, μέσω της εξειδίκευσης, της εντατικοποίησης και της πειθάρχησης των φοιτητών, στην κατεύθυνση της διάσπασης των γνωστικών αντικειμένων. Κύριος στόχος να παράξουν ειδικευμένους, άμεσα αναλώσιμους και φθηνούς εργαζόμενους που θα βρίσκονται ήδη από το πανεπιστήμιο σε ανταγωνισμό μεταξύ τους, ενώ παράλληλα δεν θα αποκτούν ολόπλευρη γνώση του αντικειμένου τους. Συνάμα, η εκπαιδευτική διαδικασία συνέχιζεται να χαρακτηρίζεται από την λογική του καθηγητή-αυθεντία και εντατικοποιήθηκε ταχύτατα με την εισαγωγή πολλαπλών προόδων και αλυσίδων μαθημάτων.

Το δικό μας πρόταγμα

Παλεύουμε για ένα πανεπιστήμιο με προγράμματα σπουδών στην υπηρεσία της κοινωνίας, εναρμονισμένα με την ανάγκη για ολόπλευρη ανάπτυξη των γνώσεων του κάθε φοιτητή, μέσα σε ένα ανθρώπινο πλαίσιο σπουδών, το οποίο θα αναπτύσσει την συνεργατικότητα και όχι τον ανταγωνισμό. Ένα δημοκρατικό πανεπιστήμιο στο οποίο η παραγωγή και η αναπαραγωγή της γνώσης, θα κατευθύνεται στην εξυπήρετηση των κοινωνικών αναγκών, ενώ στο επίκεντρο της εκπαιδευτικής διαδικασίας, θα βρίσκονται οι ανάγκες των φοιτητών και των φοιτητριών. Οι φοιτητές θα έχουν λόγο τόσο στη διαμόρφωση των προγραμμάτων σπουδών τους , όσο και σε άλλες πτυχές της ακαδημαϊκής διαδικασίας.

Σχολή - Τμήμα

Οι σχολές των ιδρυμάτων πρέπει να συγκροτούνται πάνω στη συνάφεια των επιστημονικών αντικειμένων που τις συναπαρτίζουν. Τα τμήματα κάθε σχολής αντίστοιχα, πρέπει να συγκροτούνται στη βάση ενός επιστημονικού αντικειμένου, επομένως κάθε ακαδημαϊκό τμήμα πρέπει να αποτελεί μία αδιαίρετη και ενιαία ακαδημαϊκή μονάδα. Παράλληλα πρέπει να προσφέρεται η δυνατότητα στους φοιτητές και τις φοιτήτριες των τμημάτων να έρχονται σε επαφή και με τα υπόλοιπα τμήματα των σχολών τους, ώστε να εξασφαλίζεται η πρόσβαση σε μία πιο σφαιρική και καθολική γνώση.


Γνωστικά Αντικέιμενα - Πρόγραμματα Σπουδών

Στόχος μας είναι η συγκρότηση ενιαίων και αδιάσπαστων προγραμμάτων σπουδών, η οποιαδήποτε εξειδίκευση εντός των οποίων θα γίνεται μέσω επιλεγόμενων μαθημάτων και όχι δομημένων κατευθύνσεων. Με βάση αυτό προωθούμε την δημιουργία ενός προγράμματος σπουδών ανά τμήμα, με ενισχυμένο τον κορμό των βασικών μαθημάτων, το οποίο θα προσφέρει το βασικό υπόβαθρο γνώσεων στην ολότητα του αντικειμένου. Έτσι ο επιστήμονας θα χρησιμοποιεί τα θεωρητικά του εργαλεία κριτικά για να μπορεί ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις του επαγγέλματος του και να παράγει νέα γνώση σύμφωνα με τις κοινωνικές ανάγκες. Με αυτό τον τρόπο, το πανεπιστήμιο θα αποκτήσει έναν απελευθερωτικό και ριζοσπαστικό χαρακτήρα που θα προάγει την μόρφωση και όχι την κατάρτιση, θα επιτρέπει τη μετάδοση γνώσεων και την ανάπτυξη κριτικής αντίληψης.
Εκπαιδευτική Διαδικασία

Η εκπαιδευτική διαδικασία πρέπει να ενθαρύνει τους φοιτητές και τις φοιτήτριες να συνεργάζονται μεταξύ τους, να αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες και να αντιμετωπίζουν ολιστικά τα ζητήματα του γνωστικού τους αντικειμένου. Η διδασκαλία πρέπει να είναι μία διαδικασία αλληλεπίδρασης μεταξύ καθηγητών και φοιτητών, που θα περιλαμβάνει την αμφισβήτηση και τη γόνιμη αντιπάραθεση ιδεών, ξεφεύγοντας από το μοντέλο της απλής μετάδοσης γνώσης από τον καθηγητή-αυθεντία. Επιπλέον πρέπει να δίνονται εναύσματα προκειμένου οι ίδιοι οι φοιτητές να μπαίνουν πιο ενεργά στη διαδικασία παραγωγής γνώσης μέσα από ομαδικές και ερευνητικές εργασίες, σε κατεύθυνση σύγκρουσης τόσο με την εντατικοποίηση όσο και με τον εξεταστικοκεντρικό χαρακτήρα πολλών ακαδημαϊκών τμημάτων. Με βάση τις πάγιες διεκδικήσεις του Φοιτητικού Κινήματος, επιδιώκουμε ανθρώπινους ρυθμούς σπουδών, σε ρήξη με την εντατικοποίηση, όπως διαρθώνεται μέσα από το όριο σπουδών, τις διαγραφές, τις υποχρεωτικές παρουσίες και τις αλυσίδες μαθημάτων.

Πτυχίο - Επαγγελματικά δικαιώματα

Το κάθε τήμα ωφείλει να παρέχει ένα ενιαίο και αδιαίρετο πτυχίο για όλους τους απόφοιτους του. Το πτυχίο αυτό θα προσφέρει πλήρη επαγγελματικά δικαιώματα σε αντιστοιχία με τον εκάστοτε επαγγελματικό κλάδο, έτσι ώστε να εξασφαλίζονται οι συλλογικές συμβάσεις. Παράλληλα, διεκδικούμε την κατάργηση του συστήματος ακαδημαϊκών πιστωτικών μονάδων ECTS, σε κάθε επίπεδο της εκπαιδευτικής διαδικασίας και χωρίς αυτό να αποτελεί τροχοπέδη στη σχέση των ελλήνων φοιτητών και αποφοίτων με τα πανεπιστήμια του εξωτερικού. Τέλος, επιδιώκουμε τη ρήξη με τις λογικές μετεκπαίδευσης και έξτρα προσόντων ως προαπαιτούμενα, ενώ στο τομέα της εργασίας θα πρέπει ο εργοδότης να καλύπτει τα έξοδα της όποιας αναγκαίας εξειδίκευσης. 

Κοινωνικός ρόλος του επιστήμονα

Θελουμε έναν επιστήμονα που θα παράγει έργο, γνώση και έρευνα σύμφωνα με τις ανάγκες της κοινωνίας. Ένα επιστήμονα – εργαζόμενο, που θα οργανώνεται και διεκδικεί συλλογικά στο χώρο εργασίας του, ενώ θα αντιλαμβάνεται τον εαυτό του, ως αναπόσπαστο κομμάτι του κοινωνικού συνόλου, δε θα δρα συντεχνιακά, αλλά με άξονα την αλληλεγγύη. Να διεκδικήσουμε δηλαδή, την ακαδημαϊκή κατάρτιση των προγραμμάτων σπουδών κόντρα στην εξάρτηση της επιστήμης από οικονομικά συμφέροντα, εντός ένος πανεπιστημίου – κοινωνικού χώρου κι όχι κέντρου κατάρτισης. 



4. ΕΡΕΥΝΑ

Μέχρι τώρα η έρευνα είχε αφεθεί σε ομάδες ειδικών και είχε αποκοπεί από κάθε μορφή κοινωνικού ελέγχου. Αυτό οδήγησε στην ενίσχυση της επιχειρηματικής λειτουργίας εντός των ιδρυμάτων και διαμόρφωσε καθηγητικές και επιχειρηματικές ελίτ. Oφείλουμε στον αντίποδα αυτού του παραδείγματος να δημιουργήσουμε και μέσα από την πανεπιστημιακή έρευνα, ένα οικονομικό και παραγωγικό μοντέλο με κυρίαρχο τον ρόλο των εργαζομένων, της νεολαίας, και όλων των πληττόμενων κοινωνικών ομάδων, προκειμένου να βρίσκεται στο επίκεντρο η ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών και όχι η εξασφάλιση του κέρδους για τους λίγους. 

Α. Κοινωνικός έλεγχος:
Οι έρευνες που διεξάγονται μέχρι τώρα έχουν ως στόχο την εξυπηρέτηση των συμφερόντων μεγάλων εταιριών και διεξάγονται κυρίως από κλειστές ομάδες καθηγητών. 
Αρχικά προτείνουμε τον περιορισμό της ανάληψης προγραμμάτων από συγκεκριμένους μόνο καθηγητές και παράλληλα τον περιορισμό των υπέρογκων αμοιβών τους. Ταυτόχρονα αγωνιζόμαστε για την συμμετοχή (εκπροσώπηση με δικαίωμα λόγου και ψήφου) των συλλόγων φοιτητών και εργαζομένων μέσω των δομών τους στην λήψη των αποφάσεων για την έρευνα, από όποιο όργανο και αν γίνεται αυτή (πχ. Επιτροπές ερευνών). Αντίθετα με το προηγούμενο μοντέλο, στόχος μας είναι δηλαδή η ζωντανή και συνεχής παρουσία των φοιτητικών συλλόγων  και η κατοχύρωση εκπροσώπησης τους με θεσμικό τρόπο. Επίσης, τοπικοί φορείς και εγχειρήματα επιδιώκουμε να μπορούν να συμμετέχουν ουσιαστικά στην διαδικασία και τον σχεδιασμό του ερευνητικού έργου. 

Β. Κοινωνική χρησιμότητα και διαφάνεια στην έρευνα
Στην παρελθούσα κατάσταση, εξαιτίας των προϋποθέσεων και των περιορισμών που επέβαλε το κεφάλαιο, σε αγαστή συνεργασία με τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, τα κονδύλια της έρευνας κατευθύνονταν αποκλειστικά σε ιδιωτικούς φορείς. Αντιθέτως η έρευνα θα πρέπει να γίνεται με τα μάτια στραμμένα στην κοινωνία, δηλαδή στις κοινωνικές ανάγκες, από ερευνητικές ομάδες με αμοιβαία συμμετοχή του συνόλου της πανεπιστημιακής κοινότητας. Την ευθύνη διεξαγωγής των ερευνητικών προγραμμάτων θα πρέπει να φέρουν πανεπιστημιακοί και δημόσιοι φορείς.
Αυτή η έρευνα θα αφορά ζητήματα που άπτονται άμεσα των αναγκών της κοινωνίας. Για παράδειγμα είναι σημαντικό μεταξύ άλλων να γίνουν μελέτες για δομές πρόνοιας και αλληλεγγύης, έρευνα για το περιβάλλον (πχ Σκουριές και επιπτώσεις στο οικοσύστημα, στην υγεία και την πρωτογενή παραγωγή), για τις ανάγκες και την προώθηση εγχειρημάτων αυτοοργάνωσης και συνεταιρισμών (πχ ΒΙΟΜΕ) , μελέτες σχετικά με την παραγωγή ενέργειας από ανανεώσιμες πηγές κ.α. Διεκδικούμε επίσης ισότιμη αντιμετώπιση και χρηματοδότηση από το κράτος τόσο για την εφαρμοσμένη έρευνα με υλικό και πρακτικό αποτύπωμα, όπως αναλύθηκε παραπάνω,  όσο και για την βασική έρευνα ή την έρευνα στο πεδίο των ανθρωπιστικών και κοινωνικών επιστημών. 
Νευραλγικό σημείο μιας συνολικότερης στρατηγικής για την Έρευνα αποτελεί και η διαφάνεια σε κάθε στάδιο υλοποίησής της. Για μας αυτό σημαίνει, δημοσιότητα και αξιοκρατία στον τρόπο επιλογής του ερευνητικού προσωπικού αλλά και διαφάνεια όσον αφορά την απορρόφηση και την κατανομή των κονδυλίων σε όλα τα επίπεδα του ερευνητικού έργου, με στόχο να προλαμβάνονται φαινόμενα υπερχρέωσης του προϋπολογισμού του ερευνητικού προγράμματος ή φαινόμενα μαύρης και αδήλωτης εργασίας.


5: ΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΩΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ
κοινωνική διάσταση των πανεπιστημίων ως χώρος αλληλεπίδρασης , δημοκρατίας, ελεύθερης έκφρασης και δράσης, αλλά και διάχυσης εμπειριών και γνώσης αποτελεί ρήγμα στην νεοφιλελεύθερη μετάλλαξη που έχουν οδηγηθεί τα πανεπιστήμια. Όλα τα παραπάνω αποτελούν τα βασικά χαρακτηριστικά για τον εκδημοκρατισμό των πανεπιστημίωντων συλλογικών διαδικασιών αλλά και τη σύνδεση με τις τοπικές κοινωνίες πάνω σε δομές και εγχειρήματα που οικοδομούνταιΔεν έχουμε αυταπάτες οτι τα  αυτοδιαχειριζόμενα στέκιακυλικείαβιβλιοθήκες κ.α θα λύσουν τα προβλήματα της σκληρής καθημερινότητας που βιώνουμε είναι όμως αυτά που θα σκιαγραφήσουν την κοινωνία για την οποία παλεύουμε μια κοινωνία μακρυά από τη λογική του κέρδους.
Σ’ αυτήν την υπόθεση ο ρόλος των φοιτητικών συλλόγων ως εγγυητής  εγχειρημάτων αυτοοργάνωσηςαλληλεγγύης και πολιτιστικών αντιπαραδειγμάτων  είναι καθοριστικός για την  καθολική στήριξη και ανάπτυξη τους από την πανεπιστημιακή κοινότητα.
ü Η αλληλεγγύη θα πρέπει να αποτελέσει βασικό στοιχείο του πανεπιστημίου ως κοινωνικό χώροΗ δικιά μας ανάλυση αντιλαμβάνεται την αλληλεγγύη ως κάτι που θα πρέπει να είναι απτους “από κάτω” για τους “από κάτω”κόντρα στην “αλληλεγγύη” που μας πλασάρουν κανάλιαεκκλησίες και εταιρίες εμείς παλεύουμε να γίνει έννοια του καθενός το ζόρι του διπλανού του σπάζοντας τον ατομικό δρόμο και τη λογικής “η καριέρα μου θα με ξελασπώσει”. Σε αυτή τη κατεύθυνση, η εμπλοκή-δημιουργία κινημάτων και δομών αλληλεγγύης στο χώρο του πανεπιστήμιουόπως παζάρια χωρίς μεσάζοντεςκοινωνικά ιατρεία-παντοπωλεία-φαρμακείαώστε να αποτελέσει το πανεπιστήμιο ένα χώρο όπου κινήματα θα δρουνθα συζητούνθα συνδιαμορφώνουνΈτσι το πανεπιστήμιο θα συνδέεται άμεσα με την κοινωνία και θα αποτελεί σημείο συνάντησης αυτήςΒάση αυτής της λογικής το πανεπιστήμιο θα πρέπει να βρίσκεται μέσα στις πόλεις και όχι ξεκομμένο από αυτές.

· Δημιουργία δομών αυτοδιαχείρισης με την ενεργό συμμετοχή κομματιών που ζουν και εργάζονται στο πανεπιστήμιο όπως διοικητικοί, καθηγητές, καθαρίστριες, φύλακες κλπ. (π.χ αυτοδιαχειριζόμενη-συνεταιριστική λέσχη σε σύνδεση με το κίνημα ‘’χωρίς μεσάζοντες’’ για την αναβάθμιση της ποιότητας και τη στήριξη τοπικών παραγωγών, δίκτυα ανταλλαγής σημειώσεων, αυτοδιαχειριζόμενα κυλικεία, στέκια ως χώροι δημοκρατίας πολιτικής ζύμωσης και πολιτιστικής δημιουργίας) . Δομές οι οποίες θα λειτουργούν ΟΧΙ ΠΡΟΦΑΝΩΣ με την λογική του κέρδους. Τέτοια εγχειρήματα αυτοοργάνωσης και συλλογικής ζωής αποτελούν αντιπαραδείγματα, τα οποία σπάνε και το κυρίαρχο πρότυπο του ατομικού δρόμου, με την αλληλεγγύη να καλλιεργείται στην πράξη. Οι αποφάσεις θα παίρνονται μέσα από ανοιχτές διαδικασίες συνελεύσεων.

· Το πανεπιστήμιο πρέπει να λειτουργεί ως χώρος αμφισβήτησης και δημιουργίας χώρος ανοιχτός σε πολιτικές και πολιτιστικές εκδηλώσειςπολιτιστικούς συλλόγους και αθλητικές δραστηριότητες ως μορφές αξιοποίησης του ελεύθερου χρόνου των   φοιτητών σε μια άλλη κατεύθυνσηΣημαντικό ρόλο σε αυτό παίζουν οι Φοιτητικοί Σύλλογοι ως πυρήνας που θα εμπλέκει τους φοιτητές σε τέτοια εγχειρήματα.  Πολιτιστικοί φοιτητικοί σύλλογοι οφείλουν να δημιουργηθούν και να ενισχυθούν όπου υπάρχουνΗ επανάκτηση της πολιτικής από τους «από κάτω» αποτυπώνει και τη πολιτιστική αναγέννηση που με μαζικούς όρους πρέπει να αναπτυχθεί. . Όλα τα παραπάνω θα πρέπει να υλοποιούνται στη συλλογική βάση καθώς και να υλοποιούνται έξω από εμπορικές λογικές επίτευξης κέρδουςΜε βάση τα παραπάνω η ΑΡΕΝ οφείλει το επόμενο χρονικό διάστημα να αποτελέσει τον καταλύτη στην δημιουργία των δομών εκείνων που θα δίνουν διεξόδους στον κόσμο των σχολών για τον ελεύθερο χρόνο μέσα από τους συλλόγους τους.
Όλα τα παραπάνω συνδέονται με μια λεπτή κόκκινη γραμμήΑυτή της επαναφοράς του πανεπιστημιακού ασύλουΠέρα από την εγγύηση για την απρόσκοπτη υλοποίηση των παραπάνω δράσεων και κοινωνικών πειραματισμώνμακριά από παρεμβάσεις από την πλευρά του κράτουςθεωρούμε πως η ίδια  η προσπάθεια και εμπλοκή του κόσμου των σχολών στα παραπάνω εγχειρήματα θα αποτελέσει τον καλύτερο χώρο ζύμωσης της αναγκαιότητας ενός θεσμοθετημένου χώρου ελευθερίαςΕνάντια λοιπόν στην προηγούμενη λογική που έβαζε ο ν.Διαμαντοπούλου για τη συνολική κατάργηση του ασύλου και τη συνεχή του πρακτική αμφισβήτηση με παρουσία των δυνάμεων καταστολήςείναι καθήκον μας να διεκδικήσουμε την πλήρη επαναφορά του (όπως ορίζεται και στο Άρθρο 16 του συντάγματος). Το ακαδημαικό άσυλο δεν περιορίζεται για μας σε ένα χώρο ελεύθερης διακίνησης ιδεών αλλά γίνεται αντιληπτό ως εστία προάσπισης τόσο των φοιτητικών όσο και των κοινωνικών αγώνων και του κοινωνικού πειραματισμού εν γένει σε μια διαδικασία ανοίγματος του πανεπιστημίου στην κοινωνίαΣε κάθε περίπτωση αρμόδιο για την προάσπιση του είναι η ακαδημαική κοινότητα είναι οι Φ.Σκαι τα όργανα τους παίζουν κομβικό ρόλο σε όλη τη διαδικασία.
Για να μιλήσουμε για το πανεπιστήμιο σαν κοινωνικό χώρο πρέπει πρώτα να εξετάσουμε τη σχέση του με την υπόλοιπη κοινωνίαΗ εμπλοκή της τοπικής κοινωνίας είναι απαραίτητη προυπόθεση για να πάρουν σάρκα και οστά δομές αυτοδιαχείρησης-αλληλεγγύης σαν τις προηγούμενες που αναφέρθηκαν αλλά και για να αποτελέσει έμπρακτα το πανεπιστήμιο χώρος αμφισβήτησηςδημιουργίας και αντίστασης.