Μένουμε εδώ και αγωνιζόμαστε για το Πανεπιστήμιο και την κοινωνία των αναγκών μας

Ήδη από την ψήφιση και την εφαρμογή του πρώτου Μνημονίου, αλλά και πιο έντονα με τη συνέχιση της ακραίας νεοφιλελεύθερης πολιτικής, η κοινωνία βιώνει την πιο σκληρή επίθεση των τελευταίων ετών. Μειώσεις μισθών και συντάξεων, χαράτσια, ανεργία, κατάρρευση κοινωνικού κράτους, πλήρης κατάργηση εργασιακών δικαιωμάτων, αλλά και η όξυνση της καταστολής και η ποινικοποίηση κάθε μορφής αντίστασης συνθέτουν ένα ασφυκτικό σκηνικό για την πλειοψηφία της κοινωνίας. Απέναντι σε όλα αυτά, τα τελευταία χρόνια αναπτύχθηκαν πολύμορφες κοινωνικές κινητοποιήσεις, από τις μαζικές απεργιακές διαδηλώσεις και παρελάσεις μέχρι το κίνημα των πλατειών και τις λαϊκές συνελεύσεις γειτονιών. Η ριζοσπαστικοποίηση αυτή, σε συνδυασμό με τη δυνατότητα που προκύπτει για την αριστερά να παίξει καθοριστικό ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις του μέλλοντος, δημιουργούν προοπτικές ανατροπής των μνημονιακών πολιτικών που εφαρμόζονται και της εξαθλίωσης που αυτές παράγουν.

Ειδικά, οι νέοι και οι νέες βρίσκονται στο επίκεντρο της επίθεσης, αντιμετωπίζοντας αδιέξοδα στην καθημερινότητά τους, κάτι που ισχύει όχι μόνο για τους φοιτητές, αλλά και για τους μαθητές (υποσιτισμός, έλλειψη προσωπικού και υποδομών στα σχολεία, σχολική διαρροή) και τους νέους εργαζόμενους (6 στους 10 νέους είναι άνεργοι, ανασφάλιστη και επισφαλής εργασία, μετανάστευση).

Η φοιτητική νεολαία, εκτός των άλλων, αντιμετωπίζει και την προσπάθεια διάλυσης του Δημοσίου και Δωρεάν Πανεπιστημίου μέσα από μία βίαιη εκπαιδευτική αναδιάρθρωση, που ξεκινάει από τους νόμους της Γιαννάκου και της Διαμαντοπούλου και φτάνει σήμερα στο Σχέδιο Αθηνά. Ένα νομοσχέδιο που προβλέπει κλείσιμο και συγχωνεύσεις τμημάτων, αναγνώριση των κολλεγίων, επιβολή διδάκτρων και εμπορευματοποίηση της εκπαίδευσης, κάτι που εντείνει ακόμη περισσότερο τους ταξικούς φραγμούς και μετατρέπει την παιδεία από δικαίωμα σε προνόμιο για λίγους.

Στα πλαίσια αυτής της κατάστασης, στο εσωτερικό των φοιτητικών συλλόγων αντιμετωπίζουμε τη στάση των καθεστωτικών παρατάξεων ΔΑΠ-ΠΑΣΠ, που υποστηρίζουν και εφαρμόζουν την κυρίαρχη πολιτική στα Πανεπιστήμια. Παρόλο που αυτοπαρουσιάζονται ως ανεξάρτητοι, στην πραγματικότητα βρίσκονται πολιτικά στο πλευρό της τρικομματικής κυβέρνησης και των μνημονιακών πολιτικών. Παράλληλα, απονεκρώνουν και απαξιώνουν τις δημοκρατικές διαδικασίες των συλλόγων, προτάσσουν τον ατομικό δρόμο και επιβιώνουν στήνοντας ένα ισχυρό πελατειακό δίκτυο (παροχή δωρεάν σημειώσεων, πάρτυ εκδρομές κλπ.)

Σ’ αυτή την κρίσιμη  συγκυρία για τη νεολαία και τον κόσμο της εργασίας, είναι θλιβερό το γεγονός ότι μερίδα της φοιτητικής αριστεράς στέκεται αναντίστοιχη των περιστάσεων. Έχοντας επιλέξει το μοναχικό δρόμο της περιχαράκωσης, της «ιδεολογικής καθαρότητας», ακόμα και της αλληλοσυκοφάντυσης, οι περισσότερες δυνάμεις της αριστεράς αρνούνται να συνδιαμορφώσουν στην κατεύθυνση της συγκρότησης συμμαχιών και ενωτικών μετώπων, που θα έδιναν στο φοιτητικό κίνημα προοπτική νίκης στο σήμερα.

Η Αριστερή Ενότητα είναι μια δικτύωση αριστερών σχημάτων, γέννημα των νικηφόρων φοιτητικών κινητοποιήσεων ενάντια στην αναθεώρηση του άρθρου 16 και συνεχίζει να αποτελεί ένα διαρκές κάλεσμα ενότητας προς την υπόλοιπη αριστερά, αλλά και κάθε προοδευτικό, δημοκρατικά σκεπτόμενο φοιτητή που αναζητεί συλλογικές λύσεις στα προβλήματα της καθημερινότητάς του.

Ως Αριστερή Ενότητα παλεύουμε για μια διαφορετική τριτοβάθμια εκπαίδευση σε ΑΕΙ και ΤΕΙ. Για ένα Πανεπιστήμιο που θα μας χωράει όλους, ελεύθερο, δημοκρατικό, αυτοδιοίκητο από φοιτητές, μέλη ΔΕΠ και εργαζόμενους. Ένα Πανεπιστήμιο που θα παράγει γνώση στην υπηρεσία των κοινωνικών αναγκών και όχι του κέρδους και στο οποίο δε θα χωράνε λογικές σχολειοποίησης, εντατικοποίησης και καθηγητικής αυθαιρεσίας. Διεκδικούμε ένα Πανεπιστήμιο στο οποίο το πτυχίο δε θα είναι απλά διαβατήριο για την ανεργία. Αγωνιζόμαστε έτσι ώστε οι Γενικές Συνελεύσεις να μην είναι «μικρά κοινοβούλια», αλλά χώρος συζήτησης, πολιτικοποίησης και οργάνωσης της φοιτητικής καθημερινότητας, στον οποίο οι φοιτητές δε θα είναι παρατηρητές, αλλά συμμέτοχοι. Απέναντι στις λογικές του ατομισμού  και της αδράνειας αντιπροτάσσουμε τη δημιουργία δομών αλληλεγγύης, αυτοδιαχείρισης και αυτοοργάνωσης με άξονα τις ανάγκες μας και τις ανάγκες της κοινωνίας (π.χ. αυτοδιαχειριζόμενα κυλικεία και λέσχες σίτισης, δωρεάν μαθήματα σε μαθητές που έχουν ανάγκη, συλλογικές βιβλιοθήκες, κοινωνικά ιατρεία κλπ.)

Τελικά, αγωνιζόμαστε για ένα Πανεπιστήμιο που θα προτάσσει το συλλογικό δρόμο και τη συμμετοχή έναντι στον ατομισμό, την αυτοοργάνωση έναντι στην ανάθεση, την αλληλεγγύη έναντι στον κοινωνικό κανιβαλισμό.

Ένα τέτοιο Πανεπιστήμιο, προφανώς δεν μπορεί να σταθεί ως «μικρός παράδεισος» μέσα σε μια κοινωνία στην οποία αναπαράγεται η εξαθλίωση, η εκμετάλλευση, η αδικία, η καταπίεση. Γι αυτό το λόγο διεκδικούμε τη συμπόρευση του φοιτητικού κινήματος με τους αγώνες της υπόλοιπης κοινωνίας που πλήττεται και αγωνιζόμαστε για την ανατροπή των πολιτικών που υποθηκεύουν τις ζωές και το μέλλον μας, για την κατάργηση των Μνημονίων, για να μη γίνει κανείς μας μετανάστης. Δίνουμε τη μάχη της γενιάς μας για την οικοδόμηση ενός διαφορετικού κόσμου, για το σοσιαλισμό του 21^ου αιώνα.

Σ’ αυτή την πορεία, οι φοιτητικές εκλογές της 17^ης Απρίλη, δεν είναι αυτοσκοπός. Η εκλογική μάχη είναι για μας ένας σταθμός μέσα σε μία σειρά από μάχες που δίνουμε και θα δώσουμε το επόμενο διάστημα, ένας κόμβος στο μεγάλο δρόμο προς την επίτευξη των στόχων μας.  Συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε με όραμα την οικοδόμηση του Πανεπιστημίου και της κοινωνίας των αναγκών μας, με το βλέμμα στραμμένο στη συνολική πολιτική ανατροπή.

ΣΤΙΣ 17 ΑΠΡΙΛΗ ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ-ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΕΝΟΤΗΤΑ

Η αριστερά επέστρεψε και είναι ο μόνος δρόμος που έχουμε στα χέρια μας για να βγούμε από τη θέση στην οποία οι φιλελεύθερες πολιτικές μας οδήγησαν.

Ο σοσιαλισμός χτίζει, ο καπιταλισμός καταστρέφει.

Hugo Chavez Frias