ΟΤΑΝ Η ΑΔΙΚΙΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΝΟΜΟΣ

Η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΑΘΗΚΟΝ

   Το τελευταίο διάστημα ο κόσμος της εργασίας δέχεται την μεγαλύτερη επίθεση (μισθοί, συντάξεις, φόροι, δικαιώματα, κλπ) στην ιστορία της μεταπολίτευσης. Ως απάντηση σε αυτή, οξύνονται και οι αντιδράσεις από μεριάς εργαζομένων. Γίναμε όλοι μάρτυρες των μεγάλων απεργιακών κινητοποιήσεων, αλλά και των ποικιλόμορφων δράσεων που αναπτύχθηκαν σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας. Κοινός τόπος των εκδηλώσεων αυτών, ήταν η ήττα των νεοφιλελεύθερων πολιτικών και των φορέων οι οποίοι τους εξέφραζαν.  Αποκορύφωμα ήταν οι κινητοποιήσεις στις παρελάσεις την 28^η Οκτωβρίου, όπου πλέον έγινε πλήρως αντιληπτό, ότι η κυβέρνηση και η πολιτική της στερούνται κάθε νομιμοποίησης.

   Προϋπόθεση κάθε εξουσίας, για να υπάρχει, είναι η νομιμοποίησή της από τους εξουσιαζόμενους ∙ δηλαδή η αποδοχή της ισχύος της. Σε μια περίοδο κρίσης νομιμοποίησης, όπως τη σημερινή, η εξουσία επιδιώκει να ανακτήσει τη νομιμοποίησή της, αναπαράγοντας ταυτόχρονα την πολιτική της και τον εαυτό της. Σε πρώτο επίπεδο, προσπάθησε (και προσπαθεί) να καταστείλει τις συλλογικές αντιδράσεις με βία και προπαγάνδα (δακρυγόνα και ΜΜΕ). Αφού απέτυχε, απέρριψε τη λύση των εκλογών, καθώς έτσι θα αποτυπώνονταν ένας νέος πολιτικός συσχετισμός,  που θα αποσταθεροποιούσε το αστικό μπλοκ εξουσίας και θα αμφισβητούσε την ίδια την ύπαρξη του πολιτικού συστήματος, όπως το γνωρίζαμε μέχρι τότε. Για τη διάσωση αυτών, λύση βρέθηκε στο διορισμό μιας μη εκλεγμένης (άρα πραξικοπηματικής) κυβέρνησης, αποτελούμενη από τεχνοκράτες, στελέχη της προηγουμένης κυβέρνησης (ΠΑΣΟΚ) και αντιπολίτευσης (ΝΔ), και φασίστες (ΛΑΟΣ), που όλοι συμφωνούν στη συνέχεια της μέχρι τώρα αποτυχημένης (!) πολιτικής. Η ίδια η δημόσια συζήτηση δεν επικεντρώνεται στη πολιτική κατεύθυνση της νέας κυβέρνησης, αλλά μόνο στο ποιοι την αποτελούν με στόχο να τη νομιμοποιήσουν απέναντι στους πολίτες. Όλα αυτά γίνονται στο όνομα της εθνικής σωτηρίας.

Υπάρχουν εθνικά συμφέροντα;

   Σε μια ταξική κοινωνία δεν υπάρχουν ενιαία- εθνικά συμφέροντα. Δεν μπορούν οι εργαζόμενοι να έχουν τα ίδια συμφέροντα με τους εργοδότες τους, καθώς η εργασία των πρώτων, μεταφράζεται σε κέρδη για τους δεύτερους. Το ίδιο το κράτος, επειδή επιδιώκει τη διατήρηση των συμφερόντων της κυρίαρχης τάξης (εργοδότες), προσπαθεί να αναπαράγει τη σχέση αυτή. Έτσι οδηγούμαστε, στο να βαφτίζονται τα συμφέροντα των εργοδοτών ως εθνικά, μόνο στόχο τη νομιμοποίηση.

Γιατί τεχνοκράτες;

   Η ίδια έννοια του τεχνοκράτη εντάσσεται σε μια διαφορετική αντίληψη για τη πολιτική, η οποία την μετατρέπει σε διαχείριση ενός συστήματος και όχι διαπάλη διαφορετικών πολιτικών κατευθύνσεων. Έτσι παγιώνουν τη νεοφιλελεύθερη πολιτική ως κάτι δεδομένο, και καλούν έναν  «ουδέτερο»- τεχνοκράτη να την υλοποιήσει. Όμως, όπως δεν υπάρχουν εθνικά συμφέροντα, δεν υπάρχουν και ουδέτερες πολιτικές. Αυτό είναι άμεσα αντιληπτό τόσο εστιάζοντας στη πολιτική της τεχνοκρατικής κυβέρνησης, η οποία είναι συνέχεια των προηγούμενων νεοφιλελεύθερων επιλογών (αποκρατικοποιήσεις, απολύσεις, μειώσεις μισθών κλπ), όσο και από την επιλογή των προσώπων, κορυφαίων αρχιτεκτόνων του νεοφιλελευθερισμού σήμερα, που αναδείχθηκαν μέσα από αντίστοιχους θεσμούς (ΕΚΤ, σύμβουλοι κυβερνήσεων).

Η απάντησή μας;

    Η έξοδος από την κρίση δεν μπορεί να γίνει με συνταγές που οδήγησαν σε αυτή. Ο νεοφιλελευθερισμός έδειξε τα όριά του, τόσο ως προς την οικονομία (κρίσεις υπερσυσσώρευσης, ανεργία, όξυνση ανισοτήτων), όσο και ως προς τη δημοκρατία (διορισμός κυβερνήσεων, καταπάτηση δικαιωμάτων, κλπ). Καθήκον μας είναι η αντίσταση στο μέτωπο αυτό, με συνεχείς και δυναμικούς αγώνες. Η συνέχιση των μαζικών, ενωτικών, ανατρεπτικών αγώνων είναι η μόνη λύση για την εδραίωση των νέων κοινωνικών συσχετισμών, που διαμορφώνονται, στο πολιτικό σκηνικό. Σε μια περίοδο τόσο κρίσιμη, η διαρκής κινητοποίηση και οργάνωση των δυνάμεων της εργασίας και της νεολαίας αποτελεί μονόδρομο. Η ιστορία έχει δείξει ότι με συλλογικούς αγώνες ανατρέπονται και οι χειρότερες συνθήκες! Ο αγώνας πρέπει να συνεχιστεί και θα συνεχιστεί μέχρι να δοθεί διέξοδος στη κοινωνία. Διέξοδος η οποία μπορεί να επιτευχτεί μόνο με τη συσπείρωση όλων των κυττάρων αντίστασης που θα οργανώνουν συνεχώς την απάντηση του λαϊκού κινήματος και θα προσπαθούν να δίνουν καθημερινά την ελπίδα και την αλληλεγγύη στην κοινωνία.